Αναζήτηση
Ο Αλ Τζάρο, ο θρυλικός τραγουδιστής της αμερικάνικης τζαζ, ο οποίος τιμήθηκε επτά φορές με Βραβεία Grammy πέθανε την Κυριακή σε ηλικία 76 ετών, ανακοίνωσε ο ατζέντης του.
Ο μαύρος τραγουδιστής με το εκλεκτικό ρεπερτόριο, από τζαζ έως ποπ, σόουλ και φανκ, πέθανε σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες όπου είχε εισαχθεί πρόσφατα, μερικές ημέρες αφότου ανακοίνωσε ότι ακυρώνει προγραμματισμένες περιοδείες του και αποσύρεται λόγω εξάντλησης.
Δεν έγινε γνωστή η αιτία του θανάτου του. Ο Αλ Τζάρο έσβησε λίγες ώρες πριν από την τελετή απονομής των βραβείων Grammy, των μεγαλύτερων μουσικών βραβείων στις ΗΠΑ.
Είχε γεννηθεί στις 12 Μαρτίου του 1940 στο Μιλγουόκι και ήταν γιος πάστορα και γυναίκας μουσικού που έπαιζε πιάνο στην εκκλησία. Πολύ νέος άρχισε να τραγουδά στα μπαρ της γενέτειράς του όπου η φωνή του δεν πέρασε απαρατήρητη. Στη συνέχεια σπούδασε ψυχολογία χωρίς να αφήσει το τραγούδι.
Αρχισε να γίνεται γνωστός στο Λος Αντζελες, στη Νέα Υόρκη και στην τηλεόραση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 έγραψε δικά του τραγούδια που τα περιελάμβανε πάντα στο ρεπερτόριό του όπως τα «Lock all the gates» και «Sweet potato pie».
Εμφανίστηκε στο κλαμπ Troubadour του Χόλιγουντ, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία και εντάχθηκε πλέον στη δισκογραφική εταιρία Warner Brothers.
«Πρώτη του προτεραιότητα ήταν να θεραπεύει αυτούς που υπέφεραν»
Ο δίσκος «Breaking away» το 1981, που βασίστηκε πάνω σε αυτοσχεδιασμούς στην τζαζ, τον έκανε διάσημο.
Το 2009 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Very best of», στο οποίο υπήρχαν τραγούδια σταθμοί όπως τα «Boogie Down», «Moonlighting» και «We’re in This Love Together».
Τον περασμένο Νοέμβριο εμφανίστηκε στο Blue Note Jazz Festival του Παρισιού. Τον Απρίλιο του 2016, ήταν ανάμεσα στους καλλιτέχνες που είχαν προσκληθεί από τον Μπαράκ και τη Μισέλ Ομπάμα για να δώσουν συναυλία στον Λευκό Οίκο.
Ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Θα μας λείψει. Η δεύτερη προτεραιότητα στη ζωή του ήταν η μουσική. Δεν υπήρχε τρίτη προτεραιότητα. Μακράν, πρώτη του προτεραιότητα ήταν να θεραπεύει και να παρηγορεί αυτούς που υπέφεραν.
»Είτε ήταν συναισθηματικός πόνος ή σωματική δυσκολία ή οποιαδήποτε άλλη αιτία πόνου, έπρεπε να μας καθησυχάζει και να μας ηρεμεί. Επιθυμούσε να δει ένα ζεστό χαμόγελο εκεί όπου δεν υπήρχε πριν. Το τραγούδι ήταν απλώς το εργαλείο του για να το πετύχει».
