Δύο που κάνουν για δεκαπέντε…

Αφού προπονηθούν παίζοντας μπάσκετ, την ώρα που οι θεατές μπαίνουν στην αίθουσα, αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν επί σκηνής έναν δεκαπενταμελή θίασο. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Μάκης Παπαδημητρίου αποδεικνύουν παράλληλα τη δυσκολία να είσαι πρωταγωνιστής αλλά και τη δυσκολία να είσαι κομπάρσος. Επί περίπου ογδόντα λεπτά δεν σταματούν καθόλου, ούτε τίποτα μοιάζει να τους σταματά. Ακούραστοι, ανεξάντλητοι, αξιαγάπητοι συνθέτουν ένα ξεχωριστό θεατρικό δίδυμο.

Το «Πέτρες στις τσέπες του» είναι μια ιδιαίτερη κωμωδία, με αρκετό βάθος, που δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Μπλέκει το γέλιο με τον θάνατο, κάνει χιούμορ με τα δύσκολα, «διασκεδάζει» με την αποτυχία και «ειρωνεύεται» την επιτυχία. Το εύρημα της συγγραφέως, να κάνει πρωταγωνιστές δύο τυχαίους κομπάρσους, επιβεβαιώνει το ανατρεπτικό της ιστορίας που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια των θεατών.

Γεννημένη στο Μπέλφαστ, η βορειοϊρλανδή συγγραφέας Mαρί Τζόουνς (Marie Jones, 1951) εργάστηκε για πολλά χρόνια ως ηθοποιός προτού αφιερωθεί στο γράψιμο. Εστησε, μαζί με συναδέλφους της, μια θεατρική ομάδα όπου παρουσίαζαν τα δικά τους έργα, αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς.

ΤΟ ΕΡΓΟ. Με τον καιρό αυτονομήθηκε και το 1996 έκανε πρεμιέρα το πιο δημοφιλές, ίσως, έργο της: είναι οι «Πέτρες στις τσέπες του» («Stones in His Pockets»). Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του Δυτικού Μπέλφαστ και απογειώθηκε: συμμετείχε στο Fringe Festival του Εδιμβούργου, παίχτηκε στο Δουβλίνο, ανέβηκε στο West End στο Λονδίνο και μετά πήρε τον δρόμο για τη Νέα Υόρκη (Broadway). Εκτοτε παίζεται σε όλο τον κόσμο –έχει μεταφραστεί σε 27 γλώσσες, ενώ έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Λόρενς Ολίβιε Καλύτερης Νέας Κωμωδίας το 2001. Θυμίζουμε ότι στην Ελλάδα το έργο ανέβασαν ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Δημήτρης Λιγνάδης, στο υπόγειο του Ιλίσια (2003), με μεγάλη επιτυχία, ενώ μεσολάβησαν και άλλα ντουέτα.

Ενα μικρό γραφικό χωριό στην Ιρλανδία γίνεται το σκηνικό για μια χολιγουντιανή ταινία. Ο Τσάρλι Κόνλον και ο Τζέικ Κουίν, δύο ντόπιοι, άνεργοι, προσλαμβάνονται ως κομπάρσοι –ενώ ένας φίλος, ο τρίτος, έχει ήδη αυτοκτονήσει, βάζοντας πέτρες στις τσέπες του. Μέσα από τη δική τους ιστορία, ξετυλίγεται ένας ολόκληρος κόσμος: του σινεμά και της ψυχής τους. Αλλωστε ο Τσάρλι έχει γράψει κι ένα σενάριο.

Ασπρόμαυρες κατασκευές από χαρτόνι και μια οθόνη στο βάθος –παραπέμπει στην ταινία που γυρίζεται και στην ταινία που ονειρεύεται ο Τσάρλι να γυρίσει. Με την υπογραφή και των δύο ηθοποιών στη σκηνοθεσία, ο Γιώργος Χρυσοστόμου (Τσάρλι) και ο Μάκης Παπαδημητρίου (Τζέικ) έστησαν τις «Πέτρες…» ρίχνοντας το βάρος τους στις θετικές πλευρές του έργου, που δεν είναι άλλες από τις διαρκείς εναλλαγές ρόλων. Σαν ρολόι ακριβείας, και χωρίς ουσιαστικά κανένα στοιχείο μεταμφίεσης, με μία κίνηση, ένα βλέμμα, ένα νεύμα ή μια ατάκα, ο Χρυσοστόμου γίνεται, μεταξύ όλων των άλλων, μια πραγματικά απολαυστική «Κάρολιν Τζιοβάνι» (αμερικανίδα σταρ) και ο Παπαδημητρίου «Μίκι» (ντόπιος ηλικιωμένος κομπάρσος) και «Σάιμον» (βοηθός σκηνοθέτη).