Πάμε σινεμά

Νουάρ καλλιγραφία

«Ο νόμος της νύχτας»: Το «Live by night» είναι ένα μυθιστόρημα του Ντένις Λεχέιν, συγγραφέα των μετέπειτα μεγάλων κινηματογραφικών επιτυχιών «Το μυστικό ποτάμι» και «Gone baby gone», που ο Μπεν Αφλεκ αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη υπογράφοντας, μάλιστα, και το σενάριο (και κρατώντας για τον εαυτό του τον πρώτο ρόλο). Στη Βοστώνη του 1920 λοιπόν, ο ήρωάς μας εργάζεται για έναν από τους πιο διαβόητους μαφιόζους της περιοχής –βλέπει τον εαυτό του όμως περισσότερο ως αναρχικό, παρά ως γρανάζι ενός άλλου (έστω «εγκληματικού») συστήματος, και αυτό θα τον οδηγήσει στη καταστροφή του. Ο Αφλεκ εμπνέεται από το νουάρ της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ, όμως ούτε αυτή την οικονομία μπορεί να αγγίξει (η ταινία διαρκεί 140 λεπτά –ένας «μάστορας» εκείνης της περιόδου θα είχε ξεμπερδέψει με τα πάντα στον μισό χρόνο), ούτε το ειδικό αυτό βάρος μπορεί να ανασύρει από τις ιλουστρασιόν εικόνες του. Μένει λοιπόν αυτό το, ομολογουμένως φωτογενές στιλιζάρισμα, αλλά και μερικές σπουδαίες, σκηνοθετικά, σκηνές δολοφονικών αναμετρήσεων. Και μια ρετρό νοσταλγία που, στα μάτια μου, δείχνει ειλικρινής.

Τρόμος δίχως αίμα

«The Bye Bye Man»: Οταν τρεις φίλοι ανακαλύπτουν κατά λάθος τις τρομακτικές ρίζες του Bye Bye Man, συνειδητοποιούν ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αποφύγουν την κατάρα του: να μη τον σκέφτονται και να μη λένε το όνομά του. Από τη στιγμή όμως που ο Bye Bye Man θα μπει στο κεφάλι τους, παίρνει τον απόλυτο έλεγχο. Στο «Candyman» (που δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα) είδαμε το ίδιο ακριβώς κόλπο, και η αλήθεια είναι πως τούτο το φιλμ τρόμου διαθέτει αρκετές στιγμές γνήσιας έντασης. Ε, και ξαφνικά εμφανίζεται ένας ψηφιακός σκύλος –τέρας και βάζεις τα γέλια. Με πέρασμα από τη Φέι Ντάναγουεϊ παρακαλώ.

Βαθμοί: 4