Αναζήτηση
«Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το φλαμένκο οπότε είναι και το εργαλείο με το οποίο μπορώ να διαχειριστώ κάποια πράγματα. Είναι ουσιαστικά το εκφραστικό μου μέσο» εξηγεί ο Λίτινας.
Επί δώδεκα έτη υπήρξε πρώτος χορευτής της ομάδας του Λυκείου Ελληνίδων Ηρακλείου και Αθήνας, ξεκίνησε Φλαμένκο με τον Carlos και μαθήτευσε με διάσημους χορευτές και χορογράφους όπως τους Αντόνιο Κανάλες, Εύα Γερμπαμπουένα, Χουάνα Αμάγια, κ.ά.
Για την «Δεσποινίς Τζούλια»
«Επέλεξα αυτό το θεατρικό έργο επειδή αφενός όλοι ζούμε αυτή την επιβολή του φόβου, από αυτούς που μας κουνάνε το δάχτυλο προκειμένου να περάσουν κάποιες γραμμές και όλο αυτό που βιώνουμε ως πολιτικό επίπεδο» συνεχίζει ο σκηνοθέτης. «Ξαφνικά διαβάζοντας το έργο βρήκα ότι μπορεί να πατήσει πάνω στον Στρίντμπεργκ, παρότι αναφέρεται σε ένα ατομικό επίπεδο, αλλά είναι πολύ εύκολη η αναγωγή από το ένα επίπεδο στο άλλο. Πέρα από τα επίπεδα που βλέπει κάποιος, τις αντιθέσεις και τη μάχη των δύο φύλων, των τάξεων κ.τ.λ. ακριβώς από κάτω, αναλύεται και υπάρχει διάχυτος σε όλο το έργο αυτός ο μηχανισμός του φόβου και της εξουσίας. Αυτή η σχέση σε φοβίζω και έτσι μπορώ και σε εξουσιάζω. Και ταυτόχρονα γεννάται το ερωτηματικό αν αυτός ο φόβος θα μπορέσει με κάποιον τρόπο να αναιρεθεί και τί συμβαίνει στον εξουσιαστή. Το σχόλιό μου πάνω στην παράσταση είναι ότι ο εξουσιαστής παροπλίζεται τελικά, όταν με κάποιον τρόπο το θύμα θα μπορέσει να αναιρέσει τον φόβο του».
Ο Λίτινας πέρα από τη σύλληψη και την σκηνοθεσία, υπογράφει την μουσική επιμέλεια, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τα κοστούμια των παραστάσεων. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και εξειδικεύτηκε στο βιοκλιματικό σχεδιασμό και την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. «Ακούγεται λίγο περίπλοκο και ίσως εντυπωσιακό, αλλά οι βασικές μου σπουδές είναι αρχιτεκτονική και χορός. Οπότε θέλω να πω ότι με τον χώρο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Στο συγκεκριμένο έργο του Στρίντμπεργκ υπάρχουν κάποιες προδιαγραφές που βάζει ο συγγραφέας και υποδείξεις σε σχέση με τον χώρο, με το φως, όπου ανατρέπει ουσιαστικά τα μέχρι τότε δεδομένα του θεάτρου. Αποφασίσαμε με όλη την ομάδα να φύγουμε από τον κλασικό χώρο ενός θεάτρου που έχει ιταλική σκηνή και να το βάλουμε μέσα στο χώρο του Θεάτρου Ανεσις, όπου έχει υποδομή για να μπορέσει να χορευτεί το φλαμένκο, υπάρχει το ξύλινο δάπεδο, η αντίστοιχη μελέτη του ήχου, κ.τ.λ. Και επειδή δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω θεατρικά φώτα, ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκαν φώτα δωματίου που ο χειρισμός τους γίνεται από τους ίδιους τους χορευτές, δηλαδή είναι μέρος της χορογραφίας».
Για το «Κουαρτέτο»
«Κινείται πάνω στον ίδιο άξονα, πάλι έχουμε το συγκρουσιακό στοιχείο, όπως στην Τζούλια, αλλά εδώ τα πρόσωπα έχουν βιώσει και ζουν σε έναν κόσμο παρακμής. Στην πραγματικότητα ο Μίλλερ το πάει λίγο πιο βαθιά, γιατί οι ήρωες φέροντας αυτή την πικρία της παρακμής έχουν την ανάγκη να παίξουν ένα παιχνίδι εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, σε μια μάταιη προσπάθεια να αισθανθούν κάτι. Είναι λίγο πιο πολύπλοκο και πιο σημερινό πράγμα. Από αυτή λοιπόν την κατάσταση της βαρεμάρας που διέπει τα πρόσωπα, ξεκινά όλη αυτή η ανάγκη να μπουν πάλι σε ρόλους, κάτι που δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι αρχικοί ρόλοι του εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου και πάλι. Εδώ το παιχνίδι είναι πιο ωμό, γιατί δεν έχει φραγμούς και όρια. Αυτό είναι που δίνει στο έργο τις πολιτικές του διαστάσεις, παρατηρούμε ότι είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής, ένα παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι να εξιλεωθεί απόλυτα ο άλλος και οι ήρωες έχουν απόλυτη γνώση αυτών που κάνουν, είναι δηλαδή προμελετημένο. Δρουν υστερόβουλα, υποκριτικά και έχουν απόλυτη συνείδηση του τι κάνουν».
Για τα θεάματα στην Αθήνα
«Η παραγωγή τόσων πολλών παραστάσεων είναι ένα απόλυτο δείγμα παρακμής αυτού που ζούμε. Παράγονται χιλιάδες παραστάσεις, πέρυσι παίχτηκαν πάνω από 1600. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα να το θεωρήσουμε μια ώριμη σκέψη, ότι μπαίνει δουλειά πάνω στην παραγωγή αυτών των παραστάσεων. Είναι άρπα κόλλα, παράγονται πολύ εύκολα, καταναλώνονται πολύ εύκολα, έχουν γίνει προϊόντα καταναλωτικά και έτσι αντιμετωπίζονται από τον κόσμο. Από την άλλη, μπαίνουμε σε μια διαδικασία με τις προσκλήσεις. Φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια με τον τρόπο αυτόν δεν θα έχουμε θέατρο. Αναπαράγονται πράγματα, το κάθε θέατρο έχει γίνει θέατρο ρεπερτορίου με 30-40 παραστάσεις και δεν προλαβαίνει ούτε ο ηθοποιός να μπει μέσα στα πράγματα, ούτε ο σκηνοθέτης να μελετήσει. Είναι τα πάντα επιφανειακά, θα πρέπει να μπει σκέψη, να αναρωτηθούμε γιατί παρουσιάζουμε ξανά μια παράσταση που έχει ανέβει χιλιάδες φορές, τι θέλουμε να πούμε και αν δεν έχουμε να πούμε κάτι, τότε δεν υπάρχει λόγος να ανέβει».
Ταυτότητα των παραστάσεων
«Δεσποινίς Τζούλια» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ
στο Θέατρο Άνεσις (Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, τηλ. 210-7488.881)
Σύλληψη, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια, σκηνικά, φωτισμοί, κοστούμια: Σταύρος Λίτινας
Δεσποινίς Τζούλια: Εύα Παρασκευοπούλου
Υπηρέτης Ζαν: Σταύρος Λίτινας
Μαγείρισσα Κριστίν: Αλίνα Αναστασιάδη
Αφήγηση: Άντζελα Μπρούσκου
Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Τελευταίες παραστάσεις: 26 & 27 Δεκεμβρίου στις 19.00
«Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλλερ
στο Arroyo Nuevo (Μ. Αλεξάνδρου 128, Κεραμεικός, τηλ. 210-3469.575)
Σύλληψη, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια, σκηνικά, φωτισμοί, κοστούμια: Σταύρος Λίτινας
Πιάνο: Αλίνα Αναστασιάδη
Αφήγηση: Άντζελα Μπρούσκου
Μαρκησία ντε Μερτέιγ: Εύα Παρασκευοπούλου
Υποκόμης ντε Βαλμόν: Σταύρος Λίτινας
Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00
