Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: «Ολοι έχουμε συναντήσει την Εκάβη στη ζωή μας»

Πέρυσι ερμήνευσε τον ρόλο της Λωξάντρας –από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου –με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Φέτος ήταν η σειρά μιας άλλης εμβληματικής ηρωίδας: της Εκάβης από το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, την οποία υποδύεται στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (στην πρώτη της συνεργασία με τον οργανισμό). «Χαίρομαι που ήρθε πρώτα η Λωξάντρα, επειδή η Εκάβη είναι πολύ πιο δύσκολος ρόλος. Και ήρθαν με τη σειρά που έπρεπε. Εχει νόημα να αναμετρηθείς με αυτές τις δύο θεατρικές περσόνες, αυτές τις δύο δυνατές γυναίκες. Μου άρεσε φυσικά το βιβλίο του Ταχτσή και με ταξίδεψε. Το είχα διαβάσει παλιότερα και από τότε έχει μείνει δυνατό αποτύπωμα –όπως μου είχε κάτσει και η «Λωξάντρα». Επειδή πιστεύω πολύ στη δύναμη που έχουμε μέσα μας και στον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε κατά κάποιον τρόπο ως ταγμένοι σ’ αυτό που κάνουμε, ό,τι έχω ζητήσει στη ζωή μου με κάποιον τρόπο πάντα έρχεται».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΑΒΗ. Στο έργο, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες της Εκάβης και της Νίνας που η μοίρα ένωσε τους δρόμους τους, χρωματίζεται ο καθρέφτης της νεοελληνικής κοινωνίας με όλες τις αντιφάσεις της: οι αγωνίες και οι ελπίδες της Ελλάδας από την αρχή του περασμένου αιώνα μέχρι την Κατοχή και τον Εμφύλιο. «Η Εκάβη είναι μια γυναίκα που την έχουμε δει όλοι στη ζωή μας» λέει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. «Αν παρατηρεί βέβαια κανείς τη ζωή, κάτι που εγώ κάνω ανέκαθεν. Εχουμε δει, λοιπόν, τέτοιες γυναίκες: δυνατές και κυριαρχικές. Βέβαια έχει και κάποια χαρακτηριστικά που την καθιστούν παρεμβατική και εξουσιαστική. Το έχουν βέβαια αυτό οι δυνατοί άνθρωποι, αλλά καλό είναι να μην το χρησιμοποιούν –η δύναμή τους, δηλαδή, να μην καταλήγει εξουσιαστική. Η δυσκολία της Εκάβης για να την προσεγγίσεις ως ηρωίδα είναι ότι διαθέτει τα πάντα: είναι και κακιά, είναι και λίγο κουτσομπόλα, είναι καλός άνθρωπος, είναι και φιλόξενη. Και πρέπει εσύ ως ηθοποιός να επιλέξεις ποιο στοιχείο θα αναδείξεις και σε ποιον βαθμό. Τι χρειάζεται η κάθε σκηνή για να το αναδείξεις, αλλά εμπεριέχοντας και όλα τα άλλα στοιχεία».

O ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. «Δουλέψαμε πολύ ωραία με τον Θανάση Παπαγεωργίου (σ.σ.: ο σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου). Ο Θανάσης γνωρίζει πολύ καλά το ελληνικό έργο και αυτές τις γυναίκες. Εξίσου πολύ καλά, ωστόσο, τις γνωρίζει και ο Σταμάτης Φασουλής, ο οποίος υπογράφει τη θεατρική διασκευή με τον Θανάση Νιάρχο. Εκείνος ήταν άλλωστε που μου έδωσε την Εκάβη βήμα βήμα. Ο Παπαγεωργίου με οδήγησε τι να μαζέψω και τι να απλώσω, τι να κρύψω και τι να φανερώσω. Και ο Σταμάτης μού τη ζωγράφισε, ώστε εγώ έπρεπε απλώς να πω τα λόγια. Επειδή την ξέρει πολύ καλά αυτή την ηρωίδα, την έγραψε ακριβώς όπως την είχε σκεφτεί και όπως είναι. Αλλά αυτό εμπεριέχει μια μεγάλη δυσκολία, διότι η Εκάβη πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Η σκέψη της έχει μια πολυπλοκότητα, πετώντας από το τι θέλει να ξεχάσει στο τι θέλει να θυμηθεί. Αυτό που την ενοχλεί το παρατάει και πηγαίνει κάπου αλλού. Δεν θέλει τα δύσκολα: όχι με την έννοια ότι δεν παλεύει και δεν έχει παλέψει στη ζωή της, αλλά ότι θέλει να ξεπερνάει ό,τι τη στενοχωρεί και τη δυσκολεύει. Εχουμε δει τέτοιους ανθρώπους. Κι εμείς άλλωστε μπορεί να το κάνουμε κάποια στιγμή. Η Εκάβη αλλάζει σκέψεις και συμπεριφορά με την ίδια όμως ένταση και δυναμική. Αυτό έχει μια δυσκολία μέχρι να βρεις τον τρόπο ως ηθοποιός. Νομίζω ότι σε αυτό δουλέψαμε με τον Θανάση πολύ ωραία, είχα και εγώ τη σκέψη μου και εκείνος τη δική του, έτσι κι αλλιώς είχε την μπαγκέτα, αυτός το οδήγησε, αλλά το είχα κι εγώ κατά νου. Ηταν ένας ρόλος τον οποίο μπορεί δύσκολα να εκπληρώσω, αλλά εύκολα να φανταστώ».