ΜΑΓΕΙΑ… Το νέο µενού του άρχισε πρόσφατα να σερβίρει το Nikkei (Λεβέντη 3, Κολωνάκι, τηλ. 210-72390.366) µε πιάτα που ξεχειλίζουν από έντονες γεύσεις. Μοναδικοί συνδυασµοί υλικών, προσεγµένοι και µελετηµένοι µέχρι την τελευταία σταγόνα που θα µπει στο πιάτο. Αν και το φαγητό ήταν και πέρυσι πολύ καλό, φέτος ο σεφ Θάνος Στασινός και η οµάδα του έχουν κάνει ένα σούπερ µαγειρικό άλµα και έχουν πιάσει τη γευστική κορυφή µιας εξαιρετικά δύσκολης κουζίνας. Για να επιτύχεις σωστό συνδυασµό γιαπωνέζικων και περουβιανών υλικών και τεχνικών –δηλαδή κουζίνας Nikkei –θέλει βαθιά µαγειρική γνώση, µεράκι και µεγάλο ταλέντο. Και αυτό ακριβώς αντικατοπτρίζεται στα πιάτα του Στασινού, µε αποτέλεσµα µια γευστική µαγεία.
Το δείπνο μου άρχισε με λαβράκι σεβίτσε «ψημένο» σε γάλα του τίγρη, όξινο και ελάχιστα καυτερό ζωμό γεμάτο άρωμα ιωδίου από το φρέσκο ψάρι, μοσχολέμονου και φρέσκου κόλιανδρου. Δοκίμασα τα πολύ γευστικά γκιόζα με ελληνικό μαύρο χοίρο και μανιτάρι king oyster, τα οποία τεχνικά ήθελαν λίγο πιο σφιχτό τύλιγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχαναν κάτι από τη γεύση.

Αφησα να λιώσει στο στόμα μου ένα από τα πιο νόστιμα χταπόδια που έχω δοκιμάσει με κρέμα κίτρινης πιπεριάς (Amarillo) και κρεμμύδι πίκλα. Σε σούσι υπήρχε το ιδιαίτερο νιγκίρι με ψητό φουά γκρα, ένα υλικό που δεν θέλω ούτε να βάλω στο στόμα μου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήθελα να τελειώσει. Και αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες ενός σεφ. Να μαγειρεύει τόσο καλά που να σε κάνει να ποθείς κάτι που σιχαίνεσαι.

Περνώντας στα κυρίως είχα μια μικρή επιφύλαξη για το πόσο κοντά στο ύψος των πρώτων μπορούν να είναι. Διότι αρκετά εστιατόρια έχουν πολύ καλό πρώτο πιάτο και το κυρίως χωλαίνει. Ε, λοιπόν δεν ήταν απλώς καλά, αλλά ισότιμα αν όχι ακόμη καλύτερα και από τα πρώτα. Η καπνιστή πάπια σχάρας με σος μίσο με τρούφα ήταν άψογα ψημένη και τρυφερή. Η μοσχαρίσια μπριζόλα (βοδινός πλάγιος κοιλιακός, flap steak) είχε τέλειο μαρινάρισμα και ήταν τόσο μαλακή που δεν ήθελε καν μάσημα.

ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΓΕΥΣΗ. Δεν είναι όµως όλες οι έξοδοι για φαγητό τόσο καλές. Υπάρχουν και εστιατόρια όπου η απογοήτευση χτυπάει κόκκινο. Την πρώτη φορά που πήγα στο ιταλικό Napolitivo (Μαρίνα Φλοίσβου, τηλ.210-9840.112) έφαγα µε το ζόρι µια σαλάτα του Καίσαρα, η οποία είχε πολύ καλή σος αλλά ξερά κοµµάτια µπέικον. Συνέχισα µε µια πίτσα µε τόσα υγρά που η σάλτσα έτρεχε στον καρπό του χεριού µου.

Ρώτησα τον µάγειρα και µου είπε ότι η ποσότητα της σάλτσας είναι στάνταρ, δεν του ξέφυγε και ίσως ήταν η µοτσαρέλα που έβγαλε επιπλέον υγρά. Τη δεύτερη φορά πήρα πίτσα χωρίς σάλτσα (Bianca). Δεν ξέρω πού βρέθηκαν πάλι τόσα ζουµιά να τρέχουν και να µουλιάζει στο πιάτο µέχρι να προλάβω φάω τη σαλάτα. Πλήρης απογοήτευση.

Τελευταία Νέα