Τα περιττά βάρη του δικού μας πλούτου

Ενα από τα αγαπημένα του παραμύθια, τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Οσκαρ Ουάιλντ, επέλεξε να σκηνοθετήσει φέτος ο Αρης Τρουπάκης. Εχοντας επεξεργαστεί δραματουργικά το υλικό μαζί με την Ελσα Ανδριανού και τους ηθοποιούς της παράστασης, μεταφέρουν για πρώτη φορά στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μια ιστορία που πραγματεύεται θέματα όπως αυτά της φιλίας, της αυταπάρνησης, του εφήμερου των υλικών αγαθών και της προσφοράς στον συνάνθρωπο.

«Τα παραμύθια του Οσκαρ Ουάιλντ τα θεωρώ μεγάλα δείγματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας» λέει ο σκηνοθέτης. «Το συγκεκριμένο, επειδή μιλάει για την απόλυτη γενναιοδωρία, να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, χωρίς να σε νοιάζει πώς θα εκμεταλλευτεί ο άλλος εκείνο που του δίνεις, χωρίς να προσμένεις μια εξωκόσμια ανταπόκριση του στυλ «θα πάω στον Παράδεισο» ή κάτι τέτοιο. Υπάρχει μια γενναιοδωρία, η οποία είναι μόνο και μόνο για να απαλλαγείς από περιττά βάρη που σε κάνουν δυστυχισμένο. Από τα περιττά βάρη του δικού σου πλούτου».

Οι δύο ήρωες. Είναι το άγαλμα του ευτυχισμένου πρίγκιπα και ένα χελιδόνι. Το άγαλμα έχει όλο τον πλούτο, είναι διακοσμημένο από φύλλα ατόφιου χρυσού, στα μάτια του έχει δύο αστραφτερά ζαφείρια, αλλά δεν μπορεί να δώσει τίποτα γιατί δεν μπορεί να κουνηθεί. Το χελιδόνι έχει τα φτερά, μπορεί να πάει οπουδήποτε και να δώσει οτιδήποτε, αλλά δεν έχει τίποτα πάνω του. «Οπότε είναι ο συνδυασμός των δύο που κάνει το παραμύθι πολύ ενδιαφέρον. Πέραν του θέματος της γενναιοδωρίας, υπάρχει και το θέμα ότι κανένας δεν μπορεί μόνος του. Πάντα χρειάζεσαι κάποιον με τον οποίο θα μπορέσεις μαζί να αποκτήσει νόημα η πράξη σου».

Με τους περισσότερους ηθοποιούς είναι παλιοί συνεργάτες, κοντά 15 χρόνια, από την ομάδα του Στάθη Λιβαθινού της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. «Υπάρχουν και κάποιοι καινούργιοι, τα παιδιά που ήμασταν μαζί στην «Ιλιάδα», είναι ένας θίασος λοιπόν που έχει την όρεξη και κατέχει τα εργαλεία να μετατρέψει ένα αφηγηματικό κείμενο σε θεατρικό» συνεχίζει ο Τρουπάκης. «Στη δική μας διασκευή, για την οποία υπεύθυνη είναι η Ελσα Ανδριανού, η αρωγή από έναν θίασο ο οποίος δουλεύει με αυτόν τον τρόπο είναι τεράστια. Δηλαδή με αφηγηματικά κείμενα τα οποία σιγά σιγά παίρνουν μια πιο θεατρική μορφή. Οπότε είναι και οι ηθοποιοί κατά βάσιν υπεύθυνοι για το τι θα συμβεί και θεατρικά και δραματουργικά. Η διασκευή έγινε πάνω στις πρόβες με υλικό που έφερε ο θίασος, με στοιχεία που έφεραν οι ηθοποιοί, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Εκεί στηρίζεται η διασκευή, γιατί δεν ήταν μια εκ προοιμίου γραμμένη διασκευή η οποία κατατέθηκε στους ηθοποιούς».

Τα παραμύθια. «Νομίζω ότι δεν υπήρξε κανένας που να μην έχει φανταστεί ότι πετάει. Ειδικά όταν ήταν παιδί. Επίσης το να παίζεις με την ιδέα ότι μιλάς με ένα άγαλμα ή ότι ένα άγαλμα μιλάει σε σένα, αλλά κανένας άλλος δεν το ξέρει παρά μόνο εσύ, είναι πράγματα που ανακαλούνται αυτόματα από έναν μυστικό κόσμο όπου τα έχουμε αποθηκεύσει. Είναι σαν τη μυρωδιά. Αρα, αν μου αρέσουν τα παραμύθια και δη του Οσκαρ Ουάιλντ, είναι επειδή μου ανακαλούν πράγματα που όταν φτάσω ακόμα και ογδόντα χρονών η ανάκλησή τους θα είναι εξίσου αυτόματη. Δηλαδή μια τέτοια ιδέα μιας συνωμοσίας ότι εγώ και το απέναντι δέντρο μιλάμε και ας μην το ξέρει η μαμά μου ή κανένας. Είναι κάτι που μας είναι πολύ αυτόματο ως ανάκληση και έχει κάνει τη ζωή μας πολλές φορές καλύτερη».

Η παιδική ηλικία. «Τα σημαντικότερα πράγματα τα μαθαίνουμε όταν είμαστε παιδιά. Απλά δεν έχουμε ακόμα τα φίλτρα να τα αποκωδικοποιήσουμε και κάπως να τα κανονικοποιήσουμε μέσα μας. Εκεί είναι η μεγάλη διαφορά. Στην ουσία, ό,τι οριστικό και μεγάλο είναι να σου συμβεί, θα σου συμβεί σε μικρή ηλικία.