Κάποιος το παρομοίασε με τις πριμιτίφ περιπέτειες του Γκιούλιβερ. Αλλος με κινηματογραφικό σκηνικό από το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι. Ισως πάλι το «634 λεπτά μέσα στο ηφαίστειο» να ήταν ένα επιτόπιο μουσικό πείραμα, που όμοιό του απλώς δεν έχει ξαναγίνει: την Πέμπτη 18 Αυγούστου, από τη δύση του ηλίου μέχρι την ανατολή, 15 μουσικοί έστησαν κονσόλες και ενισχυτές, πεταλάκια και κιθάρες, τσέλα και ούτια στη βάση ενός ηφαιστειακού κρατήρα στη Νίσυρο, με σκοπό να αυτοσχεδιάσουν για δέκα ώρες κάτω από το φως της πανσελήνου, εμπνεόμενοι ο ένας από τον άλλον ή από το σύνολο. Αξιζε τον κόπο; «Ναι, άξιζε τον ομολογουμένως πολύ κόπο» λέει ο Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Six DOGS που συνδιοργάνωσε το event μαζί με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. «Εκτός από την προετοιμασία, ακόμα και μερικά λεπτά παραμονής σε έναν τέτοιο χώρο ήταν άθλος. Ο απόηχος της βραδιάς όμως ακούγεται ακόμα από όσους παραβρέθηκαν. Αυτός ήταν και ο στόχος».

Ο Δαγριτζίκος αναφέρεται σε ψυχοτρόπα ηφαιστειακά πετρώματα, σε χημικά στοιχεία που δεν είναι για πολλά πολλά (τα ζητήματα ασφαλείας συζητιούνταν για μήνες), αλλά και στην επιλογή ένα τέτοιο δρώμενο να μην καταγραφεί σε βίντεο, αφού το προτιμότερο είναι «είτε να μείνει στη μνήμη είτε όποιος δεν το έζησε να το επαναδομήσει στο μυαλό του». Για εκείνον, δύο ξεχωριστές στιγμές ήταν η έναρξη και η λήξη, όταν οι μουσικοί, έχοντας τοποθετηθεί κυκλικά επιτρέποντας την επικέντρωση είτε στη μονάδα είτε στο σύνολο, πότε «ξεκινούσαν ένα ταξίδι», πότε «κορυφώνονταν σε κάτι μοναδικό».

«ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ». Κάπως έτσι είδε τα πράγματα και η δημοσιογράφος Τσάρλι Γουάιλντερ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» που παραβρέθηκε. «Το αποτέλεσμα ήταν μια καθηλωτική διαστρωμάτωση πειραματικών, αλλόκοσμων ηχοτοπίων», σημείωνε, «ενθυμητική άλλοτε του Sun Ra, άλλοτε του Aphex Twin ή των Autechre. Ψηφιακά παιχνιδίσματα και βόμβοι συγχωνεύονταν με επηρεασμένη από την έρημο free jazz. Πένθιμες λούπες ενός ηλεκτρισμένου τσέλου κάλυπταν παλλόμενα συνθεσάιζερ, με τη μουσική διαρκώς να διαχωρίζεται και να επανασυντίθεται ως σύνολο».

2.000 ΑΤΟΜΑ. Ανταποκρίθηκε το κοινό; Μιλάμε για 2.000 άτομα που δεν είδαν φως και μπήκαν. «Πολλοί ήρθαν επί τούτου, με πλοιαράκια ή και με σκάφη, ντόπιοι και μικρά παιδιά, αλλά και καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, κόσμος που μας ενδιαφέρει να δίνει το «παρών» στα εγχειρήματα με τα οποία καταπιανόμαστε» λέει ο Δαγριτζίκος. Κάποιους τους έβλεπε να στέκονται στην περιφέρεια του κρατήρα, άλλους να πειραματίζονται στη βάση, να κοιμούνται για λίγο και να επανέρχονται, επανδρώνοντας μια ιδέα που εμπνεύστηκε όταν αναρωτήθηκε «πώς θα ήταν αν αυτός ο κρατήρας, ο περιώνυμος Στέφανος, μπορούσε να τραγουδήσει». Πώς θα ήταν αν έβγαζε μουσική μια δίοδος στο κέντρο της Γης. Η δημοσιογράφος των «Νιου Γιορκ Τάιμς» περιέγραφε το γύρω τοπίο σαν «έναν κυκεώνα από διαφαινόμενες καλντέρες και σπινθηρίζοντες κρατήρες από όπου εκλύονται καυτά θειούχα αέρια», μεγαλύτερη σημασία όμως έχει ότι κάτι τέτοια γεωφυσικά έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα εγχείρημα καλλιτεχνικό. Μέχρι και ο υπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Κουρουμπλής έκανε ένα πέρασμα, σύμφωνα με δελτίο Τύπου της τοπικής Αρχής, ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξει και συνέχεια. «Ισως το ξανανεβάσουμε στην Αθήνα» λέει ο Δαγριτζίκος. «Μας αρέσουν τέτοιες προσπάθειες και με τη Στέγη έχουμε κουμπώσει σαν ομάδα. Ο πήχης βέβαια ανεβαίνει. Οι ιδέες όμως δεν στερεύουν».

Τελευταία Νέα