Το 1967 σε κλαμπάκια και σε κάποιες μπουάτ που έγραψαν ιστορία, το χαριτωμένο τραγουδάκι «Το τζίνι» αγκαλιάζεται από τους νέους της εποχής, χάρη στο μεράκι του Νίκου Ελληναίου που έγραψε τους ελληνικούς στίχους (ομοιοκατάληκτους ως προς τους ιταλικούς του πρωτότυπου «Armando Cacini» του Ενρίκο Πιανόρι) και την ερμηνεία των Βόρειων (ειδικότερα του αείμνηστου Σώτου Κιρκασιάδη).

Μισό αιώνα μετά την πρώτη ηχογράφησή του με ελληνικό στίχο, το ελαφροπόπ για την εποχή του τραγούδι επιστρέφει με φουτουριστικές διαθέσεις παραμονής. Το ρομαντικό (ή μήπως μουσειακό;) βινύλιο έχει αντικατασταθεί από ένα υβριδικό high tech βίντεο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γκότση, που αξιοποιεί και την τεχνολογία τρισδιάστατων εκτυπωτών στην οπτικοποιημένη διασκευή του.

Την ίδια ώρα, το κομμάτι που ξεσήκωνε εικοσάρηδες των σίξτις στη νέα πειραγμένη εκτέλεσή του με ηλεκτρικό ήχο και έντονα ροκ πινελιές έρχεται να δείξει παράλληλα ότι η σύγχρονη ελληνική μουσική δημιουργία μάλλον δεν αφουγκράζεται τις αλλαγές της εποχής, σύμφωνα με τον άνθρωπο που είχε την ιδέα να συστήσει στους σημερινούς νέους το «Τζίνι», με ερμηνευτή αυτή τη φορά τον (πρωτοεμφανιζόμενο) Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο.

«Είναι ένα σχόλιο στο άθλιο ρεπερτόριο της εποχής και καταδεικνύει πώς ένα χουντοτράγουδο φαντάζει στη σημερινή νεολαία ως κομμάτι με περιεχόμενο» λέει ο Θοδωρής Μανίκας, που είχε την ιδέα, έκανε την ενορχήστρωση της τεντωμένης στα άκρα διασκευής και σχεδίασε την παραγωγή του βιντεοκλίπ.

Η κουβέντα, στο περιθώριο των γυρισμάτων, έχει παράδοξη εκκίνηση, όμως με παράδοξο τρόπο κινητοποιήθηκε και ο πολυπράγμων μουσικός.

«Στη διαδρομή με ένα ταξί, πριν από τρία χρόνια, από το ραδιόφωνο ακουγόταν μια άθλια διασκευή κάποιου άλλου ελληνικού κομματιού εκείνης της εποχής, που όμως στα αφτιά του οδηγού έμοιαζε να έχει ουσία.

Υπέστην ένα αστραπιαίο πολιτισμικό σοκ διαπιστώνοντας ότι τραγουδάκια της στιγμής, αποκομμένα από την πραγματικότητα, χωρίς ερείσματα σε όσα συμβαίνουν όχι μόνο στο άμεσο περιβάλλον μας αλλά σε παγκόσμια κλίμακα, τείνουν να είναι η κυρίαρχη τάση, με συνέπεια η άθλια διασκευή εκείνου του κομματιού των σίξτις στα αφτιά του σημερινού νέου να φαίνεται καλό.

Θυμήθηκα ότι τραγούδια όπως το «Τζίνι» ήταν της πλάκας πίσω στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ενώ κομμάτια που απηχούσαν την εποχή ήταν άλλα, όπως το «Βιετνάμ γιε – γιε» του Σαββόπουλου για παράδειγμα. Ηθελα να επικοινωνήσω το «Τζίνι» στους συνομηλίκους του γιου μου αλλά με σημερινούς όρους μήπως και κινητοποιηθούν. Και έφαγα φλασιά. Εμπνεύστηκα από το τεύχος του «Ιζνογκούντ»: «Ο μαγικός υπολογιστής». Στο κόμικ των Γκοσινί – Ταμπαρί ένας υπολογιστής τυπώνει τζίνια, όποτε τα χρειάζεται ο σατανικός βεζίρης» περιγράφει την αφετηρία εκκίνησης του βιντεοκλίπ ο πολυτάλαντος και πολυπράγμων Θοδωρής Μανίκας (των Thirty Ντέρτι και 667, του τηλεοπτικού «Είμαστε στον αέρα», των δημοσιογραφικών καλύψεων σημαντικών μουσικών και αθλητικών γεγονότων).

Και από αυτό το σημείο αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας του βιντεοκλίπ που θα βγει στον (τηλεοπτικό) αέρα στις 31 Ιουλίου: ένας περίεργος επιστήμονας βρίσκεται στο εργαστήριό του, σε ντελίριο έξαψης γιατί πλησιάζει στην ολοκλήρωση του μεγάλου επιστημονικού του επιτεύγματος, να επέμβει στην πραγματικότητα και να την επηρεάσει όπως δεν το έχει καταφέρει κανείς πριν από εκείνον.

Στο βάθος του εργαστηρίου υπάρχει μια τηλεόραση συντονισμένη σε ελληνικό νεανικό μουσικό τηλεοπτικό σταθμό, απ’ όπου ακούγεται η νεανική μπάντα να παίζει την ορχηστρική εισαγωγή του κομματιού «Το τζίνι».

Ο τρελός επιστήμονας ζει και αναπνέει «περικυκλωμένος» από υπολογιστές και 3D εκτυπωτές. Θέτει σε λειτουργία έναν από αυτούς, πιάνει ένα μπουκάλι μπίρα και προσηλώνεται στον στόχο του. Ενθουσιασμένος, αρχίζει να δημιουργεί την ίδια μπάντα στον τρισδιάστατο εκτυπωτή και παράλληλα σε διπλανό εργαστηριακό πάγκο ετοιμάζει μια χημική αντίδραση. Η μπάντα δημιουργείται σε στοπ καρέ στον 3Dprinter, που μετατρέπεται σε λυχνάρι του 21ου αιώνα ενώ την ίδια ώρα φαίνεται να παίζει κανονικά στην τηλεόραση.

Πάνω στον ενθουσιασμό του ο επιστήμονας ρίχνει φωσφορούχο υγρό στο μπουκάλι που κρατά, προκαλείται μικρή έκρηξη και μόλις διαλύονται οι χημικοί καπνοί βλέπει μπροστά του το συγκρότημα να συνεχίζει να παίζει στους ρυθμούς του «Τζίνι». Ο επιστήμονας περνάει ορισμένες στιγμές επαλήθευσης, ότι όντως κατάφερε να παρεμβληθεί στην πραγματικότητα, όχι μόνο φέρνοντας τον τραγουδιστή στην μπάντα, αλλά και εμφανίζοντάς τους μέσα το εργαστήριό του!

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

«Εκτυπώνοντας»ένα συγκρότημα

Το ολόγραμμα των μελών της μπάντας και του ερμηνευτή είχε σκαναριστεί από ειδική ψηφιακή κάμερα τρισδιάστατης αποτύπωσης. Το πληροφοριακό υλικό «διάβασε» λογισμικό υπολογιστή και τα μετα-δεδομένα πέρασαν στον τρισδιάστατο εκτυπωτή εταιρείας στα γραφεία της οποίας έγιναν τα γυρίσματα του «Τζίνι» (για τη Minos/EMI). Υστερα από περίπου πεντέμισι ώρες το πιστό έγχρωμο τρισδιάστατο αντίγραφο του γκρουπ, ύψους περίπου 15 εκατοστών, αναδύθηκε μέσα από μια ειδική πούδρα που χρησιμοποιεί ως δομική ύλη ο 3D εκτυπωτής.