Αν ο πραγματικός πλούτος αποτυπώνεται στις φιλίες, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πλούσιος αυτή την περίοδο. Οκτώ δημοφιλείς ερμηνευτές και συνθέτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του για μια συναυλία – ανασκόπηση της 21χρονης διαδρομής του στο τραγούδι (5 Ιουλίου στις 21.30, στο Βεάκειο Πειραιά. Τηλ. 210-4194.520, viva.gr). Ο πρώτος δίσκος του «Πικρό φιλί» κυκλοφόρησε το 1995, ενώ το 1997 ταυτίστηκε με το τραγούδι – σφραγίδα της τηλεοπτικής σειράς «Λόγω τιμής»: «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια». Από εκεί προέρχεται και ο τίτλος της συναυλίας –«… στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε» –με καλεσμένους τους Φωτεινή Βελεσιώτου, Ελένη Βιτάλη, Παντελή Θαλασσινό, Μελίνα Κανά, Βαγγέλη Κορακάκη, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Πίτσα Παπαδοπούλου και Βασίλη Σκουλά.

Με κάθε έναν από τους καλλιτέχνες ο Ανδρεάτος έχει μοιραστεί ένα κομμάτι της πορείας του στο πεντάγραμμο. «Η σχέση μου με τον Βαγγέλη Κορακάκη είναι η παλιότερη. Ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί» τον ακούω να μου λέει καθώς ετοιμάζεται για πρόβα. «Με τη Μελίνα κάναμε μαζί τις πρώτες συναυλίες. Επειτα είναι ο Δημήτρης (σ.σ.: Παπαδημητρίου) και ο Παντελής Θαλασσινός (σ.σ.: έχουν συμπράξει στα «13 Φεγγάρια», «Πανσέληνος», «Ολα πολύτιμα»)». Με τη συναυλία θέλει να φωτίσει σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του και να τους ξαναθυμηθεί με ανθρώπους που έχουν κοινή οπτική και σφυρηλατήσει σχέσεις ζωής.

Η συναυλία θα είναι προανάκρουσμα περιοδείας;

Καλή σκέψη. Θα ήθελα. Ομως για την ώρα με αυτή τη γιορτή δηλώνω παρών και ότι θα συνεχίσω να αναζητώ σε βάθος αλήθειες για τραγούδια που θα αντέξουν στον χρόνο. Αυτή την ελπίδα θέλω να κρατήσει ο κόσμος που θα έρθει ώς το Βεάκειο, ότι δηλαδή «τίποτα δεν χάθηκε ακόμα, όσο ζούμε και πονάμε».

Τι έχει αλλάξει στη μουσική από τότε έως σήμερα;

Πολλά. Αυτό που προσπαθούμε να περισώσουμε είναι η αλήθεια μας και η έκφραση της ψυχής μας όπως αυτή αποτυπώνεται στα τραγούδια. Αφουγκραζόμαστε την ανάσα του κόσμου και τη μετουσιώνουμε σε τραγούδια. Ακόμα κι αν ένα τραγούδι σβήσει στον χρόνο μπορεί να κρύβει αλήθεια. Ο «Γκρεμός», για παράδειγμα, είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Γράφτηκε το 1959 σε στίχους Λεωνίδα Στρογγυλού και μουσική Μάνου Χατζιδάκι, πέρασε στη σιωπή και επανήλθε το 1994 –θυμάμαι ήταν από τα τραγούδια που είπα με τη Γαλάνη στο Χάραμα εκείνη τη χρονιά.

Ποιος είναι ο ήχος του λαϊκού τραγουδιού σήμερα;

Υπάρχει πάντα με την ίδια ουσία. Αυτό που αλλάζει στα χρόνια είναι εκείνο που αποφασίζει να φωτίσει σε συγκεκριμένη στιγμή το σύστημα που προβάλλει τη μουσική.

Πίσω στα 90s, η εποχή αλλά και τα ΜΜΕ ευνόησαν τους καλλιτέχνες του πενταγράμμου, μας βοήθησαν. Προβλήθηκε το καλό ελληνικό τραγούδι –αυτό που κάποιοι βάφτισαν έντεχνο. Ηρθε όμως ο ξένος τρόπος ζωής που έχει πρωταρχικό στόχο το γρήγορο και εύκολο κέρδος. Μπήκαν όλοι στη λογική της κονόμας και συμπαρασύρθηκε ο κόσμος της μουσικής. Ολοι όμως έχουμε ευθύνη σε αυτό. Οπως ευθύνη έχουμε για την πολιτική σκηνή και τους εκφραστές της. Δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας. Αν όμως δεν αλλάξουμε και δεν ωριμάσουμε δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο σ’ αυτόν τον τόπο. Θα αλλάξουν πράγματα μόνον αν το θελήσουμε.

Τελευταία Νέα