Κάτι το ταξίδι του στην Ελλάδα για το συνέδριο του CIAM το 1933 και η κατοπινή «Χάρτα των Αθηνών» το 1943. Λίγο η επίδρασή του πάνω στους έλληνες αρχιτέκτονες της μεταπολεμικής εποχής και στο κτισμένο έργο τους, έχουμε γύρω μας εμφανείς λόγους για να μας θυμίζουν το «άγγιγμα» του Λε Κορμπιζιέ στην ιστορική κληρονομιά της πόλης.
Εκείνο λοιπόν που έλειπε ήταν η επίσκεψη της νέας γενιάς στη σκέψη και τα έργα του αρχιτέκτονα της ανθρώπινης κλίμακας, του Modulor και της μονάδας κατοίκησης. Και εγένετο στον πολυχώρο του Ρομάντσο στην Αναξαγόρα το «DeCorbuziers».
Μία έκθεση -εναλλακτικό «μνημόσυνο» όπως επιθυμούν να το αποκαλούν οι διοργανωτές της, νέοι αρχιτέκτονες, δημιουργικά γραφεία, καλλιτέχνες και φοιτητές Αρχιτεκτονικής του Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Συλλυπητήρια, κόλλυβα και παρηγοριά μοίραζαν μαζί με ποτήρια κονιάκ τη βραδιά των εγκαινίων οι μαυροφόρες μοιρολογίστρες φοιτήτριες που θρηνούσαν κάτω από το μαύρο βέλο τους τον Μοντερνισμό που χάθηκε.
Ή που ίσως και να ζει και μετά τον θάνατο του εκφραστή του, αφού το Ρομάντσο υποδέχτηκε σε όλα τα επίπεδα του έως έξω στον δρόμο το πάρτυ τους.
Η Αναξαγόρα αυτές τις ημέρες -έως την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου- διαμορφώνεται σε τόπο καλλιτεχνικού προσκυνήματος, σε πέρασμα των ανήσυχων κατοίκων του κέντρου ή προσωρινών περαστικών από την Αθήνα οι οποίοι με αφορμή τα έργα, τις περφόρμανς, τις συζητήσεις της έκθεσης «DeCorbuziers» συναντιούνται εκεί.
Και παρεμβαίνουν κρητικά στο έργο του Λε Κορμπιζιέ με εγκαταστάσεις, ήχους, φως. Και με χιούμορ. Και με διάθεση νέο-γκοθ όπως τους αρέσει καυστικά να δηλώνουν οι ίδιοι, εγκλωβισμένοι στην πολυπραγμοσύνη τους και στην -ακούσια- επαγγελματική τους. Και με χειροπιαστά τεκμήρια της κατάρτισή τους τον ποπ κατάλογο αυτής της ολιγοήμερης εκδήλωσης. Το ξεφύλλισμα του οποίου αναζητά την εκπλήρωση όσων υπόσχονται: «Είμαστε οι απόγονοι του Λε Κορμπιζιέ και γινόμαστε μεσσίες του δικού μας έργου».
Αναζήτηση
