Αναζήτηση
Εγραφα στην εφημερίδα αυτή, στις σελίδες των «Οριζόντων», στις 29 Ιουνίου του 2007 – πέντε χρόνια πριν – μεταξύ πολλών άλλων, με αφορμή τις δυο συναυλίες που έδωσε τότε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών: «Ενας μαέστρος μεγάλου βεληνεκούς! Οι πληροφορίες από την Ρωσία συνέκλιναν: ο Θεόδωρος Κουρεντζής ανήκει στη ράτσα των μεγάλων αρχιμουσικών – ένας σταρ στη χώρα όπου σπούδασε και παρέμεινε κάνοντας καριέρα εντυπωσιακή. Αλλά στην εποχή της υπερπροβολής και της προώθησης – και στο χώρο της λεγόμενης «σοβαρής» μουσικής – ατόμων όχι πάντα αναλόγων ικανοτήτων και με «ημερομηνία λήξης» πρέπει κανείς να κρατάει μικρό καλάθι… Επέστη όμως ο χρόνος να ψαύσουμε τον τύπον των ήλων: ο 35χρονος μαέστρος έφτασε στην Αθήνα απ’ το Νοβοσιμπίρσκ για να κάνει τις δυο πρώτες «επίσημες» στην πατρίδα του συναυλίες με τη «δική» του ορχήστρα, την Musica Aeterna, και τη «δική» του χορωδία, τους New Siberian Singers. Και εγένετο φως. Ναι, οι φήμες και οι πληροφορίες δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Απλώς ωχριούσαν μπροστά στην πραγματικότητα: εγεννήθη ημίν Μαέστρος.
[…] Εχουμε καλούς νέους μαέστρους. Ταλαντούχους και με δυνατότητες για καριέρα έξω απ’ τα σύνορά μας. Αλλά ο Θεόδωρος Κουρεντζής νομίζω ότι είναι απ’ τη στόφα των Μεγάλων. Και πιστεύω ακράδαντα – στοιχηματίζω – ότι πολύ σύντομα θα μιλούμε γι’ αυτόν και θα καμαρώνουμε όπως μιλούμε και καμαρώνουμε – κι ας θεωρηθεί ασέβεια – για έναν Δημήτρη Μητρόπουλο. Ηταν καιρός».
Υπήρξαν, τότε, αρκετοί που δε συμφώνησαν. Κύλησε, έκτοτε, πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο Θεόδωρος Κουρεντζής, που διανύει πια καριέρα διεθνή, επανήλθε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών. Επικεφαλής της ίδιας ορχήστρας αλλά απ’ τη ρώσικη Περμ αυτή τη φορά, όπου έχει μετακομίσει αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση της εκεί Οπερας και του Μπαλέτου. Επανήλθε με μια συναυλία συναρπαστική. Και συνοδεύοντας εκθαμβωτικά το Μπαλέτο της Περμ στον «Πετρούσκα» και τον «Γάμο» του Στραβίνσκι σε δυο χορογραφίες – την πολύ ενδιαφέρουσα του Νικολό Φόντε και την ανυπέρβλητη του Γίρζι Κίλιαν (φωτογραφία αριστερά) αντίστοιχα – που η εκτέλεσή τους απ’ το χορευτικό σύνολο μιας – επαρχιακής, σημειώστε… – ρώσικης Οπερας μας εντυπωσίασε – άψογη!
Ο Θεόδωρος Κουρεντζής μέσα σε δυο, αποκλειστικά ρώσικης μουσικής, βραδιές, που τις κατατάσσω στις τέσσερις, πέντε καλύτερες του φετινού Φεστιβάλ, πέρασε, των τριών ανκόρ συμπεριλαμβανομένων, απ’ τον Ραχμάνινοφ στον Σοστακόβιτς – μια συγκλονιστική εκτέλεση της Πέμπτης Συμφωνίας του – και στον Προκόφιεφ (φωτογραφία) κι απ’ τον Στραβίνσκι στον Σβιρίντοφ σαν το χέλι, με εκπληκτική προσαρμοστικότητα στο εκάστοτε ύφος προσδίδοντας σε μια ορχήστρα, που τα μέλη της είναι σχεδόν παιδάκια, το κύρος ενός αξιομνημόνευτου συμφωνικού συνόλου, δεμένου με απίστευτη ομοιογένεια.
Το κοινό αποθέωσε τον έλληνα αρχιμουσικό και τις δυο βραδιές. Το κοινό κατάλαβε. Ελπίζω πως θα καταλάβουν και οι τα φαιά φέροντες των πολιτιστικών μας πραγμάτων. Και πως η ελληνική συνέχεια του Θεόδωρου Κουρεντζή θα ‘ναι αντάξια του μεγέθους του. Πριν είναι αργά. Εγώ, πάντως, καμαρώνω για όσα έγραψα πέντε χρόνια πριν.
«Οσον αφορά το ζήτημα ότι παρέδωσε στον κ. Γ. Ανδριανό το DVD, δεν έχω προσωπική αντίληψη και συνεπώς δεν μπορώ να γνωρίζω. Στην υποτιθέμενη περίπτωση που η υλική πράξη της παράδοσης έγινε από τον Θ. Αναστασιάδη, δηλώνω βεβαίως και κατηγορηματικώς, γνωρίζοντας την ποιότητα του δημοσιογράφου, ότι δεν είχε πρόθεση να παραβιάσει τα προσωπικά μου δεδομένα […]»: απ’ τη δήλωση του πρώην Γενικού Γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού κ. Χρήστου Ζαχόπουλου στη δίκη για το τσοντοβίντεο κ.λπ. Αμ, έτσι πε μου, ντε.
Ολος ο κόσμος, μια σκηνή…
Η Ιφιγένεια Ταξοπούλου, θεατρολόγος – φιλόλογος και Γενική Γραμματέας του ευρωπαϊκού θεατρικού δικτύου Mitos21, ορίστηκε πέρσι απ’ τον νέο δήμαρχο της Θεσσαλονίκης υπεύθυνη θεατρικού προγραμματισμού στην τριμελή καλλιτεχνική επιτροπή – Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης για τη μουσική, Κωνσταντίνος Ρήγος για το χορό, τ’ άλλα δυο μέλη – που ανέλαβε τα πολυπαθή Δημήτρια τα οποία εδώ και χρόνια είχαν καταντήσει μια ξεχειλωμένη, τυχάρπαστη, επαρχιακή καλλιτεχνική μάζωξη – κι ήταν αρκετοί αυτοί που την άρμεγαν… -, με τουρλού ριγμένες αρπαχτές, εξυπηρετήσεις ατζέντηδων και «κοινωνικών επαφών» και, οπωσδήποτε, και με κάποιες σημαντικές εκδηλώσεις. Είχα χαιρετίσει τότε την ανάληψη της ευθύνης από τρεις ανθρώπους που ΞΕΡΟΥΝ, με έμφαση στην Ιφιγένεια Ταξοπούλου η οποία, αφενός, ανέλαβε έναν τομέα που γνωρίζω και της οποίας, αφετέρου, ήξερα την προϊστορία στο ΚΘΒΕ και στις διοργανώσεις της Ενωσης των Θεάτρων της Ευρώπης στην Θεσσαλονίκη.
Τα αποτελέσματα των πρώτων Δημητρίων που, παρά τις δυσκολίες οι οποίες προέκυψαν απ’ την οικονομική κρίση, οργάνωσαν οι τρεις και που, όσο μπόρεσα, τα παρακολούθησα, ήταν τουλάχιστον ενθαρρυντικά. Κι επαινούσα τότε τον δήμαρχο κ. Γιάννη Μπουτάρη και των επί των Πολιτιστικών αντιδήμαρχο κ. Σπύρο Πέγκα για το νοιάξιμό τους να ευοδωθεί το έργο των ανθρώπων που επέλεξαν.
Πριν αλέκτορα φωνήσαι – διότι στην Ελλάδα ζούμε… – τούμπα ήρθαν όλα: η Ιφιγένεια Ταξοπούλου (φωτογραφία) παραιτήθηκε γιατί το περί το θέατρο πρόγραμμα που πρότεινε για τα φετινά Δημήτρια εγκρίθηκε απ’ το Δημοτικό Συμβούλιο αλλοιωμένο και καπελωμένο, εις παραστάσεις τρεις, με τον περσινό μονόλογο «Ρόουζ» της Ζωής Λάσκαρη. Που δεν υπήρχε στην πρόταση και που «πακεταρίστηκε» με δυο θεσσαλονικιώτικες παραστάσεις, οι οποίες είχαν επίσης παιχτεί πέρσι, σ’ ένα ω-της-προχειρότητος-αφιέρωμα με τον τίτλο «100 χρόνια Εβραϊκής Παρουσίας στην Θεσσαλονίκη» το οποίο πολύ αμφιβάλλω αν ενθουσίασε την εβραϊκή κοινότητα της πόλης… Και τα παρά του δημάρχου λεχθέντα που ακούσαμε πέρσι περί «αναβαθμισμένου ρόλου και ανεξαρτησίας της καλλιτεχνικής επιτροπής» πήγαν περίπατο και θυμηθήκαμε τον παλιό εκείνο τον καιρό… Αχ, πούσαι νιότη, πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος… Την παραίτηση της Ιφιγένειας Ταξοπούλου ακολούθησε, μάλιστα, εις ένδειξη συμπαράστασης, αυτή του Γιώργου Λαζαρίδη.
Αφήστε που στο πρόγραμμα των Δημητρίων το οποίο εγκρίθηκε έκπληκτος είδα να συμμετέχει το Χοροθέατρο Οκτάνα! Του Κωνσταντίνου Ρήγου, μέλους, όπως σας γράφω παραπάνω, της – μονομελούς πλέον… – καλλιτεχνικής επιτροπής και υπεύθυνου χορού. Υποθέτω θα πρόκειται περί λάθους. Διότι είναι αδύνατον να πρότεινε ο ίδιος τον εαυτό του.
