Αναζήτηση
Ετυχε να βρεθώ στις Βρυξέλλες όταν το Βέλγιο ανέλαβε την προεδρία της Ε.Ε., πριν από έξι µήνες. Επικρατούσε εορταστική ατµόσφαιρα εκείνο το βράδυ στην Place de Luxemburg. Η τελετή είχε προγραµµατιστεί να αρχίσει στις εννιά το βράδυ. Καθυστέρησε επειδή ο κόσµος στα µπιστρό έβλεπε τον ποδοσφαιρικό αγώνα Ισπανία – Παραγουάη. Οι περισσότεροι θέλαµε να νικήσει η Ισπανία. Το νιώθαµε σαν νίκη της Ευρώπης. Αν οι ευρωπαίοι πολίτες έδειχναν για την Ενωµένη Ευρώπη το εν δέκατο του πάθους που δείχνουν για την µπάλα, αυτήν τη στιγµή δεν θα αναρωτιόµασταν εάν θα επιζήσει η Ευρώπη.
Το µατς τελείωσε. Η Ισπανία νίκησε. Η γιορτή άρχισε. Με ένα flamenco για την Ισπανία που παρέδιδε την προεδρία. Με έναν χορό, σε φρενήρη ρυθµό, για το Βέλγιο που την παραλάµβανε. Θυµάµαι ότι έβλεπα χαρούµενα πρόσωπα και άκουγα δεκάδες γλώσσες, ευρωπαϊκές και µη, που γέµιζαν την πλατεία. Θυµάµαι ότι τσούγκρισα το ποτήρι µου µε αγνώστους τη στιγµή που ακουγόταν ο ύµνος της Ενωσης: «Ωδή στη χαρά».
Ταυτόχρονα µε τον ύµνο, πάνω στο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου προβάλονταν τα πρόσωπα των «ιδρυτικών πατέρων» της Ε.Ε.: Σούµαν, Χένρι Σπάακ, Αντενάουερ. Κάποιοι δίπλα µου άρχισαν να ρωτούν: «Ποιοι είναι αυτοί;»…
Την άγνοιά τους κάλυψε το πολύχρωµο logo της βραδιάς «I love EU», που «µεταφράστηκε» αµέσως από το πλήθος σε «I love YOU». Χορέψαµε έπειτα µε τους τέκνο ήχους του Stromae – αυτού του ταλαντούχου Βέλγου που γεννήθηκε από πατέρα ρουαντέζο και µητέρα βελγίδα. Θυµάµαι κάποιους στοίχους του τραγουδιού: «Ποιος λέει λεφτά λέει έξοδα/ ποιος λέει δάνειο λέει χρέος/ ποιος λέει «χρωστάς» σε λέει κλητήρα/ ποιος λέει κρίση λέει κόσµος λέει πείνα λέει Τρίτος Κόσµος/ ποιος λέει κούραση λέει ξύπνηµα άγρια χαράµατα/ Και τότε χορεύεις για να ξεχάσεις όλα σου τα προβλήµατα/ λες φθάνει πια/ χειρότερα από αυτό είναι µόνο ο θάνατος». Τα θυµάµαι όλα αυτά µε νοσταλγία τώρα που οι ευρωπαίοι ηγέτες ετοιµάζονται να συνεδριάσουν για να αποφασίσουν αν η Ενωση θα γίνει πιο πολύ Ενωση ή θα αρχίσει να πεθαίνει. Κανένα πλήθος από ευρωπαίους πολίτες δεν θα µαζευτεί στην Place de Luxemburg µεθαύριο για να υπερασπιστεί την Ενωση. Οι ευρωπαίοι πολίτες νοσταλγούν το παρελθόν γιατί φοβούνται το µέλλον, φοβούνται οι µεν τους δε, οι Βόρειοι τους Νότιους και αντίστροφα.
Στην ίδια την πρωτεύουσα της Ευρώπης το κλίµα είναι µουντό. Γαλλόφωνοι και Φλαµανδοί ακόµα τσακώνονται. Ο θρίαµβος του επαρχιωτισµού στην εποχή της παγκοσµιοποίησης. Ειδικοί του ∆ΝΤ έφθασαν στις Βρυξέλλες γιατί η βελγική οικονοµία νοσεί τώρα και αυτή. Η βελγική εφηµερίδα «Le Soire» διανέµει ένα CD µε εικόνες από τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Μήπως και θυµηθούν οι αναγνώστες από πού ξεκίνησε η Ευρώπη και πού είµαστε σήµερα… Εκείνο το βράδυ θυµάµαι έναν τεράστιο γερανό να κρέµεται πάνω στα κεφάλια µας. Σήµαινε ότι η Ευρώπη είναι ένα οικοδόµηµα που ακόµα χτίζεται. Αν µεθαύριο οι µικροαστοί ηγέτες της Ενωσης αποφασίσουν να την γκρεµίσουν, αυτός ο γερανός θα γίνει το ικρίωµα στο οποίο θα κρεµάσουν το µέλλον ολόκληρων γενεών. Ο καινούργιος ύµνος της Ευρώπης θα λέγεται τότε «Ωδή στη δυστυχία». Και θα την τραγουδήσουµε όλοι: Νότιοι και Βόρειοι, φτωχοί και πλούσιοι, υπερχρεωµένοι και φειδωλοί. Πιο δυνατά, σίγουρα, εµείς οι Νότιοι, οι πιο αδύναµοι, οι υπερχρεωµένοι…
