Αναζήτηση
Από την Ισλανδία, τη χώρα που άνοιξε τον χορό της χρεοκοπίας, έρχεται τώρα αυτή η ηφαιστειακή τέφρα που έχει παραλύ σει τους ουρανούς. Με χρώµα βαθύ γκρι, δηλαδή σχεδόν µαύρο, µοιάζει σαν µεταφο ρά των ηµερών που ζούµε. Ακόµα και το όνο µα του ηφαιστείου σαν φόρµουλα µαύρης µαγείας ακούγεται: Εϊαγιαφιαλαγιόκουλ!
Η φύση σαν να θέλει να µας χαλάσει και αυτή την προσωρινή παρηγοριά της άνοιξης εν µέσω οικονοµικής κρίσης. Η φύση πάντως δεν χαµπα ριάζει από οικονοµικές κρίσεις. Κάθε τόσο επι δεικνύει τη δύναµή της και µας υπενθυµίζει ότι εµείς που νοµίζουµε πως είµαστε τα αφεντικά παραµένουµε εντελώς αδύναµοι µπροστά της.
Εκείνη, όταν θέλει, µας κάνει να κοιµόµαστε τα λαιπωρηµένοι σε αίθουσες αναµονής στα αερο δρόµια, µας αποδιοργανώνει, ακυρώνει τα του ριστικά µας ταξίδια, τα ερωτικά µας ραντεβού, τις επιχειρηµατικές µας δραστηριότητες, την επιστροφή κοντά στους αγαπηµένους µας, αδειάζει τα ταµεία των αεροπορικών εταιρειών µε το έτσι θέλω. Επειδή όµως περί ηφαιστείου ο λόγος. Το µοναδικό ηφαίστειο που έχω πλησιάσει είναι εκείνο της Αίτνας, στη Σικελία, το µεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στην Ευρώπη. Για την πόλη της Κατάνιας είναι το τοτέµ της, κάτι σαν υπαρξιακό ρολόι. Αν θέλεις να τσακωθείς στην Κατάνια, τότε πες κάτι κακό για την Αίτνα. Εννιά φορές έχει καταστραφεί η πόλη από την οργή του ηφαιστείου και εννιά φορές οι επιζήσαντες την ξαναέχτισαν στο ίδιο µέρος. Ξεροκέφαλοι και επίµονοι σε βαθµό µαζοχισµού. Τα σηµάδια από την επέλαση της λάβας τα βλέπεις παντού στην πόλη. Στο παλιό κάστρο, θαµµένο µέχρι τη µέση, στους παλιούς χάρτες που δείχνουν λίµνες σκεπασµένες οριστικά από το µάγµα. Προπαντός στα κτίρια της πόλης. Σε αυτά τα υπέροχα µπαρόκ κτίρια που είναι χτισµένα µε µαύρη λάβα και λευκή πέτρα, ασπρόµαυρα: το κατ εξοχήν χρώµα των µύθων και των παραµυθιών. Η Κατάνια είναι χτισµένη πάνω σε λάβα και φτιαγµένη από λάβα. Δύσκολα βρίσκεις άλλη πόλη που να έχει «ενώσει» µε αυτόν τον τρόπο την καταστροφή µε την οµορφιά. Στα χωριά κοντά στην Αίτνα συνάντησα αν θρώπους που είχαν χάσει τα πάντα από την επέλαση της λάβας το 2006. Οταν τους ρώτησα εάν µισούν την Αίτνα µε κοίταξαν µε ένα ύφος λες και τους ρώτησα εάν µισούν τη µητέρα και τον πατέρα τους. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγµα: µια πόλη που φοβάται και ταυτόχρονα αγαπά τόσο παθιασµένα το σύµβολο της καταστροφής της. Αλλοι το ονοµάζουν αυτό µοιρολατρία και άλλοι σοφία. Τέλος πάντων. Αφήνω την Αίντα και πιάνω το τηλεκοντρόλ. Ανοίγω την τηλεόραση. Για την ηφαιστειακή τέφρα µιλούν και εκεί. Η έκρηξη θα διαρκέσει έναν χρόνο λέει ένας «ειδικός».
Θα εκραγεί και άλλο ηφαίστειο, προβλέπει κάποιος άλλος. Εικόνες από τα αεροδρόµια, τό νος δραµατικός, που σου δίνουν την εντύπωση ότι ζούµε τις τελευταίες ηµέρες της Ποµπηίας. Κατανοώ την κούραση και την απελπισία όσων δεν µπορούν να πετάξουν. Μ αρέσει όµως να διαβάζω και το µήνυµα της φύσης. Η ζωή δεν αποτελείται µόνο από επείγοντα ραντεβού, καθορισµένα ωράρια και βιασύνη. Καµιά φορά µπορεί να χάσεις την πτήση σου, να αντικρύ σεις τον ουρανό και να προσπαθείς να κατα λάβεις πως ο άνεµος έχει τη δύναµη να αλλά ξει τη ζωή σου…
