Το όνοµά µου είναι Χαµίντ

Τετάρτη βράδυ στην Αθήνα, µπροστά στη Βουλή, 200 αφγανοί πρόσφυγες, γυναίκες, άνδρες, παιδιά πολλά, µε θαυµαστή αξιοπρέπεια κρατούν στα χέρια αναµµένα κεριά. Πενθούν και διαδηλώνουν σιωπηλά για τον θάνατο του 15χρονου Χαµίντ. Έτσι λένε τον αφ γανό Αλέξη που διαµελίστηκε από τη βόµβα της τροµοκρατίας. Τα πανό που κρατούν στα χέρια τους γράφουν για τον Χαµίντ, την προσφυγιά, τα ανθρώπινα δικαιώµατα. «Ο Χαµιντουλάν είναι στην καρδιά µας», «Η προσφυγιά δεν είναι έγκληµα», «Είµαστε πρόσφυγες και απαιτούµε τα δικαιώµατά µας».

Για τον Χαµίντ, τον αφγανό Αλέξη, δεν υπάρχουν φοιτητές και µαθητές Λυκείου να ανάβουν κεριά. Δεν υπάρχουν λουλούδια στο µέρος όπου δολοφονήθηκε. Με το ζόρι µάθαµε ακόµα και το όνοµά του. Τόσες µέρες ήταν και παραµένει κυρίως «15χρονος νεκρός Αφγανός», «άτυχο θύµα», «σώµα που διαµελίστηκε». Νεκρός χωρίς όνοµα είναι σαν τάφος χωρίς όνοµα.

Το όνοµα µετατρέπει τον άνθρωπο από «είδος» σε ξεχωριστό υποκείµενο, µέρος της καθηµερινής ιστορίας, τον βγάζει από την ανωνυµία της ζωής και του θανάτου. Για τον αφγανό Αλέ ξη, τον Χαµίντ, δεν θα γραφτούν ποιήµατα. Ούτε συνθήµατα στους τοίχους. Και αν γραφτούν, θα καταγγείλουν γενικώς τον αµερικανικό ιµπερια λισµό, την αποικιοκρατία και τον άδικο ντουνιά.

Αν γραφτούν ποιήµατα, οι στίχοι δεν θα καλούν τους πολίτες να βγουν στους δρόµους, να διαδηλώσουν ειρηνικά ενάντια στην τυφλή βία. Δεν θα πουν «ο Χαµίντ ήταν ένας από µας». Μόνο οι Οικολόγοι Πράσινοι το έγραψαν στα φυλλάδια που µοίραζαν την Τετάρτη το βράδυ.

Η βόµβα που σκότωσε τον Χαµίντ παραµένει ακόµα «ορφανή», γιατί κανείς δεν αναλαµβάνει την ευθύνη. Και αυτοί που την αναλαµβάνουν είναι «µαϊµού τροµοκράτες», λέει η Αστυνοµία.

«Ορφανή» βόµβα, τυφλή βία, µαϊµού ευθύνη, θάνατος αληθινός, τραγική µητέρα, τυφλή κόρη, απαρηγόρητος πατέρας, αδιάφορη πόλη, αγρί ως µπερδεµένη. Πλησιάζω στο πλήθος και ανά βω ένα κερί. Συστήνοµαι σε κάποιον δίπλα µου. «Οι δηµοσιογράφοι να αφήσουν ήσυχη την οικογένεια του Χαµίντ γιατί θέλουν να κάνουν τον θάνατό του σόου» µου λέει. «Ο Χαµίντ δεν έψαχνε στα σκουπίδια, δεν είµαστε ρακοσυλλέ κτες, γιατί γράφετε τέτοια πράγµατα;» µε ρωτά ει κάποιος πιο πέρα. Μένω µε το αναµµένο κερί στο χέρι. Και εκεί, δίπλα στα κεριά του πένθους, κάτω από τον άναρθρο θόρυβο της αδιάφορης πόλης, άρχισα να µαζεύω λέξεις και φράσεις στα αφγανικά.

Γιουνάν – Ελλάδα, Σααλάµ – γεια σου, Κεσουάρι κασάγκ – Όµορφη χώρα, Ουρούπα – Ευρώ πη, Χαανά – σπίτι, Μααχατζίρ – πρόσφυγας, Σαα φάρ – ταξίδι, Ααζαντί – ελευθερία, Τασακούρ – ευχαριστώ, Ντουστ νταράµ ζενταγκίρα – Αγαπώ τη ζωή, Εσκ – έρωτας,Μπαµ – βόµβα, Καατέλ – δο λοφονία, Τρουουρίστ – τροµοκρατία, Καζαβάτε κουρ κουρ ραανά – τυφλή βία, Μαρκ – θάνατος, Γιακ πόνζντα σαάλα µπα καατέλ ρασίντ – Ένας δεκαπεντάχρονος δολοφονήθηκε, Ενσάν – άνθρωπος, Μααντάρ – µητέρα, Πααντάρ – πατέρας, Χουαχάρ – αδελφή, Μπαραντάρ – αδελφός, Κεφαγιάτ µεκονάτ! – Φθάνει πια!, Οκούκε ενσάανι – ανθρώπινα δικαιώµατα, Να άστεµ µααχατζίρ να µασκελί εκτεσαντί – Είµαστε πρόσφυγες όχι λαθροµε τανάστες, Ντουστ νταράµ – αγαπώ/ Ντουστ ντα ράµ ιν κεσουαρρά – Αγαπώ αυτήν τη χώρα, Να ταρς µανµεσλί µπαραντάρε του αστάµ – Μη µε φοβάσαι είµαι συνάνθρωπός σου, Μοτασεµπέν µιαράν µοσκελάτ ρα – ο ρατσισµός φέρνει το µί σος, Ζενταγί – ζωή, Μαναρεζού ντοράµ – εγώ ελπίζω, Κοντά αφίζ – εις το επανιδείν, Νόµας άστ Χαµίντ – το όνοµά µου είναι Χαµίντ, Άµαγκι αστέµ Χαµίντ – Είµαστε όλοι Χαµίντ… LΙΝΚ: http://gazikapllani.blogspot.com