Οι Κόρε Ύδρο, η αυτόνομη μεμονωμένη κολεκτίβα από την Κέρκυρα τα μέλη της οποίας συνασπίστηκαν από το Γυμνάσιο ακόμη, αποδεικνύουν ότι το μελό είναι και στυλ
Με… «Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του ΄78» οι Κερκυραίοι (που ξεκίνησαν ως συγκρότημα από το γυμνάσιο) Κόρε Ύδρο ανακαλούν, στο τρίτο τους άλμπουμ, τον ρομαντισμό των πάρτι του ΄60 (ενίοτε και του ΄70), εμπλουτίζεται από τον ρετρό λυρισμό που δημιουργεί ο «χορός» των εγχόρδων κι ενώ έχεις… φύγει μ΄ ένα «πάμε σαν άλλοτε», προσγειώνεσαι πάνω σε έναν ιδιόμορφο (κόντρα) στίχο: «… όταν σε έφτυνα στο πρόσωπο/ για τις χυδαίες και ανήθικες εμπνεύσεις σου», από μια ασυνήθιστα λεπτή, ραγισμένη, ανδρική φωνή. Η έκπληξη πάντως και η έντονη σφραγίδα του διαφορετικού είναι και σ΄ αυτόν τον δίσκο παρούσεςαν και όχι τόσο έντονα όσο στον προηγούμενο «Φτηνή ποπ για την ελίτ» (που έκανε και τη διαφορά στην πορεία τους).

Η «Φτηνή ποπ για την ελίτ», ο πρώτος σας δίσκος, σας πήγε πέρα από τον κλειστό κύκλο των ακροατών που είχατε. Αυτό άλλαξε κάτι στον τρόπο με τον οποίο λειτουργήσατε στον νέο;

«Αν άλλαξε κάτι, είναι ότι τώρα δεν είναι ανάγκη να τρέξουμε να τον προωθήσουμε. Σαν να κυλάνε τα πράγματα πιο εύκολα από μόνα τους» απαντάει ο Παντελής Δημητριάδης, τραγουδιστής και στιχουργός των Κόρε Ύδρο.

Στον τρόπο που δουλέψατε; Στην καθημερινότητά σας;

Η αλήθεια είναι ότι η «Φθηνή ποπ» δημιούργησε μεγαλύτερη ευθύνη και απέναντι στο κοινό και απέναντι στον εαυτό μας, αλλά προσπαθούμε να το βγάζουμε απ΄ το μυαλό μας.

Δεν αρχίζει να σκέφτεσαι τι πάει και τι δεν

πάει στην αγορά;

Αγορά για μας είναι οι φαν των Κόρε Ύδρο. Τα δύο χιλιάδες τουλάχιστον άτομα που αγόρασαν τον δίσκο (που είναι πολλά για μας) και οι πολλαπλάσιοι που τον κατέβασαν- αν και αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι ακριβώς φαν. Φαν είναι εκείνος που πληρώνει για να πάρει κάτι…

Αυτή τη φορά είχατε όρεξη να κάνετε έναν περισσότερο ακουστικό, λυρικό δίσκο…

Να επιστρέψουμε σ΄ αυτόν τον ήχο- γιατί κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Μπήκε και η μουσική παράδοση της Κέρκυρας… Πολύ λιγότερη ηλεκτρική κιθάρα και θόρυβος.

Η ιστορία των Κόρε Ύδρο είναι ένα καλτ… σίριαλ που κρατάει από τα γυμνασιακά χρόνια (1993) μιας τριμελούς παρέας που κυκλοφορούσε τα τραγούδια της από χέρι σε χέρι και είχε φτιάξει τον μύθο της στα εναλλακτικά νιάτα της Κέρκυρας.

Ο Παντελής είναι ο μόνος που απέμεινε από κείνα τα πρώτα χρόνια της ωραίας δημιουργικής τρέλας. Καθηγητής Ελληνικών σήμερα σε Λύκειο Δεύτερης Ευκαιρίας στην Κέρκυρα (απευθύνεται σε παιδιά μεταναστών), ο 30χρονος κομπιάζει λιγάκι προτού απαντήσει στην ερώτηση «και η μουσική τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;».

«Τον πρωταρχικό- από άποψη συναισθηματικής κατάθεσης. Η μουσική δεν γίνεται για βιοποπορισμό, οπότε παραμένει άθικτη. Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε πλέον ούτε τον χρόνο ούτε την ενέργεια που είχαμε κάποτε».

Εξ ολοκλήρου ανεξάρτητη παραγωγή και το εν λόγω CD (ηχογραφήθηκε στο «σπιτικό» studio του συγκροτήματος) φέρει τη σφραγίδα των δύο βασικών μελών του- του Παντελή και του Αλέξανδρου Μακρή (μουσικές)- και την ψυχή μιας ευρύτερης ομάδας, της «Ανούσιας Έντασης», που λειτουργεί σαν κολεκτίβα και καταθέτει με όρεξη τις εικαστικές, κινηματογραφικές, επικοινωνιακές της γνώσεις.

Η απόσταση από το κέντρο μικραίνει. Η μουσική τους ταξιδεύει σε χιλιάδες ακροατές και αποκτάει πιστούς. Οι συναυλίες τους στην Αθήνα (2006) ήταν μια εμπειρία. «Μακάρι να ξαναγίνει. Προς το παρόν, το βλέπω δύσκολο», λέει ο Παντελής. «Όλοι δουλεύουμε κάπου. Και τόσα άτομα πώς να μετακινηθούν;».

LΙΝΚ

Το σάιτ των Κόρε Ύδρο, που λειτουργεί από το 1998 και έχει στηρίξει πολύ τη δουλειά τους, όπως λένε, στο http:

//www.

koreydro. gr/

«Έχει χαθεί το συναίσθημα»


Ο στίχος που γράφει ο Παντελής στα τραγούδια είναι «μία εκ βαθέων εξομολόγηση για ένα δράμα δίχως τέλος». Μια απροκάλυπτη (σχεδόν αρρωστημένη) ευαισθησία υπογραμμίζει όλα τα τραγούδια. «Μάλλον είναι ο αρρωστημένος αέρας της Κέρκυρας» λέει γελώντας. Κι όμως, θα έλεγε κανείς ότι εσείς ζείτε πιο φυσιολογικά από μας- του κέντρου…

Σίγουρα. Πιο κοντά στη φύση, πιο κοντά στους φίλους μας. Όλες οι σχέσεις είναι πιο κοντινές. Τότε γιατί τόσο δράμα;

Tο ΄χω ψάξει κι εγώ γιατί με απασχολεί κατά καιρούς… Μάλλον είναι η σχέση της φύσης με τον θάνατο. Όταν ζεις μέσα σ΄ αυτή την ομορφιά (εγώ για να καταλάβετε ξυπνάω κάθε πρωί με πουλιά), γίνεται ακόμα πιο έντονο το προσωπικό σου κενόκαι μέσα σε τέτοια κενά, ζούμε κατά καιρούς, όλοι μας. Η αλήθεια είναι ότι έχει χαθεί το συναίσθημα στην εποχή μας.

Αποστασιοποίηση από τη φύση, τους ανθρώπους, τα καθημερινά ωραία πράγματα. Ίσως για αυτό να μας βγαίνει κι αυτή η νοσταλγία για ό,τι χάνεται.