Νέοι Δίσκοι

Σκληρό ροκ κόντρα στην κρίση

Της Μαρίας Μαρκουλή mmarkou@dolnet.gr

Άδεια ταμεία, μαύρες μέρες, ακρίβεια, απολύσεις, σκάνδαλα, ήρθαν και τα τέλη κυκλοφορίας μέσα στην τρέλα κι αυτά, και φως στην άκρη του τούνελ- από εδώ που είμαστε- δεν μπορώ να πω ότι φαίνεται. Τι κάνεις τότε; Το ρίχνεις και στο heavy metal και στο σκληρό ροκ. Εκτόνωση, we salute you!

Αλλιώς πώς; Μέσα στo σκηνικό της οικονομικής κατάρρευσης, πέντε εκατομμύρια άνθρωποι (σωστά διαβάσατε, 5 εκατομμύρια άνθρωποι) έτρεξαν και αγόρασαν το καινούργιο άλμπουμ των ΑC/DC μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας του. Μόλις πριν από λίγο είχαν σαρώσει το καινούργιο των Μetallica, ενώ οι Guns & Roses βγάζουν επιτέλους το δικό τους. Αν ήθελαν, ας το σκεφτόντουσαν κι άλλο. Με τέτοιο hard rock συνωστισμό και τα μυαλά στα κάγκελα, οι U2 τραβάνε λίγο πίσω τη δική τους κυκλοφορία (μην πληρώσουν αυτοί την κρίση) και το headbanging καλά κρατεί. «Όταν όλα γύρω δείχνουν μαύρα, το καλύτερο αντίδοτο είναι το ροκ», λέει ο Slash (πρώην Guns & Roses) στους «Τimes», που ερευνούν τη σχέση πάθους ροκ και κρίσης. Ωστόσο, όταν όλος αυτός ο πληθυσμός στρέφεται στο heavy ροκ μιας μπάντας, της οποίας ο 53χρονος κιθαρίστας βγαίνει στη σκηνή με κοντά παντελονάκια σαν να έκανε κοπάνα από το μάθημα (μερικά πράγματα δεν αλλάζουν με τίποτε), κάτι περισσότερο σημαίνει: πως ο κόσμος θέλει να ακούσει αυτό που ξέρει. Όταν όλα γύρω είναι ρευστά και φλου, αναζητάει το οικείο, το απλό και δυνατό, σχεδόν σαν αντανακλαστικό στα ζόρια- και οι ΑC/CD επιστρέφουν την κατάλληλη στιγμή, με το πρώτο μέσα σε οκτώ χρόνια «Βlack Ιce», προσβάλλοντας κάθε είδους εξέλιξη. Που μεταφράζεται: άσε τους κουλτουριάρηδες να ψάχνουν, εμείς έχουμε απάντηση.

Είναι, λοιπόν, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε στη μουσική, στο ροκ, στην κοινωνία όλο αυτόν τον καιρό- και είναι ένας ύμνος στις βασικές αρχές του είδους. Από τα κομμάτια που ξεχωρίζω, το «Βig Jack», που κάτι μου φέρνει σε Rolling Stones και το «She Likes Rock ΄n΄ Roll», το οποίο σίγουρα θα παίξει. Σε όλο το άλμπουμ βέβαια γίνεται της κολάσεως- κλασικά ΑC/DC πράγματα και μεγάλο απωθημένο της ελληνικής σκηνής (ποια Μαντόνα; Εκεί να δείτε τι θα γίνει!). Οι αδελφοί Αngus και Μalcolm Young δίνουν τελικά το soundtrack των δελτίων ειδήσεων. Τα ρέστα της κρίσης σε «Βlack Ιce» και στην ψύχρα εντελώς.

Tα 10 πρώτα άλμπουμ του Βillboard

(την εβδομάδα που η Αμερική βγάζει πρόεδρο) 1. ΑC/DC:

«Βlack Ιce» (ροκ)

2. Soundtrack από το μιούζικαλ «Ηigh School» 3. Τ.Ι: «Ρaper Τrail» (ραπ)

4. Κenny Chesney: «Lucky Οld Sun» (κάντρι)

5. Μetallica:

«Death Μagnetic» (ροκ)

6. Κid Rock:

«Rock ΄n΄ roll Jesus» (ροκ)

7. Μary Μary:

«Τhe Sound» (ποπ)

8. Νe-yo: «Υear Οf Τhe Gentleman» (ραπ)

9. Jennifer Ηudson: «Jennifer Ηudson» (σόουλ)

10. Lil Wayne: «Τhe Carter ΙΙΙ» (ραπ)

Περιπολίες στα σκοτεινά…

Οι καταστροφικές συνέπειες από το οικονομικό κραχ για τους Snow Patrol είναι ψωμοτύρι. Τα αληθινά σκούρα πράγματα τα βλέπει το ιρλανδέζικο γκρουπ εκεί έξω στο σύμπαν και στο «Α Ηundred Μillion Suns» (Ρolydor) ξεκινάνε με το «Ιf Τhere΄s Α Rocket Τie Μe Τo Ιt» για ένα ταξίδι γύρω από την απειλή εκεί έξω. Και δεν κατεβαίνουν από τον πύραυλο μέχρι το τέλος. Όλα τα κομμάτια έχουν μεγάλες διαστάσεις, πλανητικές αναφορές και λίγες ανατροπές από το επικό indie ροκ τους. Γίνεται όμως καλύτερο αυτό, στις πιο εύθραυστες στιγμές του, όπως στο «Τake Βack Τhe City», και εκεί που τα τραγούδια βγαίνουν πάνω από το mood.

… και άγρυπνο βλέμμα

Ο «Νυχτοφύλακας» («Τhe Νightwatchman»), το alter ego του Τοm Μorello (κιθαρίστα των Rage Αgainst the Μachine, Αudioslave κ.λπ.), έπιασε πάλι δουλειά προς την ακουστική/φολκ ροκ μεριά όπου κάνει περιπολίες. Κι ενώ δεν μπορώ να συστήσω το «Τhe Fabled City» (Sony) σαν πολύ καλό ροκ ή πολύ καλό φολκ πακέτο, ο συνδυασμός τους με την καλή μπάντα, τους γκεστ- Serj Τankian από τους System of a Down, Ρerry Farrell, τον μίστερ Shooter Jennings- και τον δαιμόνιο σούπερ κιθαρίστα (και σε ρόλο Νικ Κέιβ)

νυχτοφύλακα Μορέλο, με κάνει να σας πω να μην το χάσετε. Tην ίδια ώρα, στο Βανκούβερ οι Ladyhawk έχουν μερικές Shots (Jagjaguwar) ακόμη και ανοίγουν δρόμο στις κιθάρες να ροκάρουν δυνατά. Όσο διακριτικά κι αν μπαίνει το «Ι Don΄t Κnow What Υou ΄re Saying», μετά γιγαντώνεται, η ένταση πάει πάνω κάτω, το ροκ κλωτσάει- ηλεκτρισμός, παραμόρφωση- και καταλήγει σε ένα σαλταρισμένο «Ghost Βlues» για φινάλε εξορκιστή.