Και πάλι βιτρίνες

Οσο κι αν τις έχεις συνηθίσει, όσο και αν έχουν ενταχθεί πλέον στο αστικό τοπίο, οι άδειες βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων χάσκουν σαν θλιβερές τρύπες στη γεωγραφία της πόλης, πληγές στο κορμί της, το sightseeing της κρίσης. Τα θολά τζάμια που αρχίζουν να σπάνε, οι λογαριασμοί και τα φυλλάδια σωρός στις εισόδους, τα κακότεχνα γκράφιτι μίσους σε ένα installation εξαθλίωσης. Πινακίδες που καταρρέουν ώστε να διαβάζεις κάτι σουρεαλιστικά όπως «Ετος ιδρύσεως 968». Και καμιά μισοσκισμένη αφίσα, ξεχασμένη από τότε που σε αυτά τα μαγαζιά μπαινόβγαινε κόσμος, οικογενειάρχες έκαναν τα κουμάντα τους και οι ταμειακές κελαηδούσαν, να σε κοιτάει ειρωνικά. Ολόκληρα τετράγωνα, εκεί όπου κάποιες γενιές σκορπίσαμε (και γλεντήσαμε) τα καλύτερά μας χρόνια, βυθισμένα στην ανυπαρξία τους. Οταν αναγκάζεσαι να τα διασχίσεις την ημέρα κρατάς τη μύτη σου λόγω της μπόχας που αναδίδει η εγκατάλειψη, ενώ το βράδυ λες και ακούς τη σιωπή τους.

Κάποια από αυτά τα καταστήματα όμως θα ξανανοίξουν, κάποιες βιτρίνες θα ξαναγεμίσουν. Με πρωτοβουλία του Γιώργου Καμίνη ξεκινάει το πιλοτικό πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων «Πόλη ²» (δηλαδή Πόλη στο τετράγωνο), που έχει εκπονηθεί και υλοποιείται από την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου Αθηναίων. Με δυο λόγια, ο δήμος θα νοικιάσει καταστήματα (σε υποβαθμισμένες περιοχές του εμπορικού τριγώνου) και για τους πρώτους έξι μήνες θα αναλάβει τα λειτουργικά τους έξοδα.

Η αρχή γίνεται με επτά μαγαζιά στην ιστορική Πλατεία Θεάτρου, μία από τις παλαιότερες της Αθήνας, εκεί όπου το 1840 λειτούργησε το πρώτο λιθόχτιστο θέατρο της πόλης, αργότερα η Διπλάρειος Σχολή και για πολλές δεκαετίες αποτέλεσε κέντρο εμπορίου και αστικής δραστηριότητας. Στις δικές μας εποχές, στο νούμερο 10 λειτουργούσε μέχρι πριν από κάποια χρόνια το Bar Guru Bar, εκεί όπου ήπιαμε τα πρώτα μοχίτο (τουλάχιστον αυτό προέκυψε ως κοινή ανάμνηση ύστερα από πρόχειρο γκάλοπ ανάμεσα σε φίλους της φουρνιάς μου). Οι ωφελούμενοι στους οποίους θα παραχωρηθούν (και οι οποίοι θα αξιολογηθούν από επιτροπή που θα απαρτίζεται από εκπροσώπους του δήμου και ανθρώπους του πολιτισμού) θα μπορούν να τα λειτουργούν ως χώρους πολιτιστικών εκδηλώσεων, εκθέσεων ή εργαστήρια παραγωγής. Μαθαίνω ότι θα ακολουθήσουν και άλλες περιοχές, όπως η Στοά Εμπόρων.

Εξαιρετικά παρηγορητικές αυτές οι πρωτοβουλίες για την Αθήνα. Σαν ίαμα στις τραυματισμένες περιοχές της. Περιοχή – πολυτραυματίας και τα Εξάρχεια. Και εδώ το ίαμα το φέρνουν τα Πουλιά. Η ομάδα που την Παρασκευή 1η Ιουνίου στήνει την πιο πρωτότυπη συναυλία της πόλης. Τριάντα πέντε περίπου μουσικοί θα ακροβολιστούν σε τριανταπέντε ταράτσες των Εξαρχείων και θα «συνομιλήσουν» μεταξύ τους. Μου ακούγεται ήδη υπέροχο.

Αγγελοι (και εξολοθρευτές)

Σε μια Αθήνα μελαγχολική που, προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται να αποποιείται το καλοκαίρι, κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με «κάτι νύχτες με φεγγάρι μεσ’ στα θερινά τα σινεμά». Οπως, για παράδειγμα, ο Αγγελος Παπαδημητρίου. Το «ηθοποιός, εικαστικός, τραγουδιστής» δεν τον περιγράφει επαρκώς. Διότι ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των επιλέκτων που η προσωπικότητά τους υπερυψούται των συμβατικών προσδιορισμών. Ο Αγγελος είναι ο Αγγελος. Και εμείς που έχουμε τη χαρά να είμαστε φίλοι του, έχουμε και το προνόμιο να απολαμβάνουμε τους κραδασμούς του ταμπεραμέντου του. Ο ίδιος όμως, αν και σχετικά καινούργιος στα σόσιαλ μίντια, μεριμνά ώστε να μοιράζεται την παιγνιώδη διάθεσή του (όπως θα έλεγαν οι παλιοί γυμνασιάρχες) στο Facebook. Σε πείσμα των ιντερνετικών κλωτσοπατινάδων και των block, στήνει, βιντεοσκοπεί ή φωτογραφίζει και ανεβάζει ανατρεπτικά σκετσάκια και φωτογραφίες με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Αλλοτε ως Τζέλα Hacker άλλοτε ως Τσαπράσδα Βεβαίογλου άλλοτε ως Ερινύα. Ή αποτυπώνει στιγμές της δικής του απρόβλεπτης καθημερινότητας όπως η κούρσα με την «υπέροχη ταξιτζού» που έπιασαν να τραγουδάνε μαζί το «Αθήνα» του Χατζιδάκι. Τώρα ετοιμάζει ένα βίντεο για το πώς πρέπει να πεθάνουν οι Ελληνες. Ψάξτε τον στο Facebook, γίνετε φίλοι του και απολαύστε τον. Και όλα αυτά εν μέσω φουλ επαγγελματικών υποχρεώσεων, αφού είναι εκ των πρωταγωνιστών στο «Αγγελος εξολοθρευτής» της Αντζελας Μπρούσκου που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου ενώ, αμέσως μετά, συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στον Πόρο με τον κήπο που είχε στήσει για την παράσταση της Ολιας Λαζαρίδου «Ο κήπος του Ραπατσίνι».

Βλέπω όλο και πιο συχνά τελευταία νεαρά κορίτσια (και μεγαλοκορίτσια) από τον ευρύτερο χώρο της ελληνικής μόδας και, ενστικτωδώς, κοιτάω προς τα πάνω να δω από ποια ουράνια τρύπα έπεσαν. Δεν ντύνονται, μεταμφιέζονται. Σε αυτό που φαντάζονται ότι είναι, σε αυτό που θα ήθελαν να είναι, σε αυτό που ένας φίλος τους είδε στον ύπνο του Σαββατόβραδο με μπόρα. Πολύτυπα ματαιοδοξίας, κύριες επί των τιμών βασιλικών οίκων της ουτοπίας. Ενώ η μόδα είναι πια αλλού. Κατεβαίνει στον δρόμο, τσαλακώνεται ανάμεσα στις αντιφάσεις της, εμπνέεται από τις βασικές αρχές της και, σε κάποιες περιπτώσεις, βρίσκει στέγη στα μουσεία. Οπως στο Κυκλαδικό. Για λίγες μέρες, στο πωλητήριό του, σημαντικοί έλληνες σχεδιαστές δημιουργούν με δύναμη από τον κυκλαδικό πολιτισμό.