Oταν ο Κουίνσι Τζόουνς «έφτιαξε» τον Μάικλ Τζάκσον

Η Αμερική και μαζί με αυτήν όλος ο πλανήτης ζει τον τελευταίο καιρό στον αστερισμό της διαφάνειας και των αποκαλύψεων σε όλα τα μήκη και πλάτη της ζωής μας. Σε μια περίοδο που τα fake news ήταν και είναι περισσότερα από τα real news κάτι έπρεπε να γίνει. Το μιντιακό εκκρεμές στο ρολόι του παγκόσμιου τοίχου μας που χάνει λεπτά και λεφτά, αφού έφτασε στο ακραίο σημείο της ανακρίβειας και του ψεύδους με την αρωγή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, που κατάντησαν σε πολλές περιπτώσεις να είναι περικοκλάδες δηλητηριώδους κισσού, έπρεπε για να μείνει στη θέση του και να μην καταρρεύσει φαρδύ πλατύ στο πάτωμα να δημιουργήσει μια αντίβαρη, εξισορροπητική κατάσταση. Αυτή δεν μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο από την επέλαση της αλήθειας. Μια συνεχής αντεπίθεση δηλώσεων και αποκαλύψεων παντός εξαπατημένου, γελασμένου ακόμα και βιασμένου –σωματικά και πνευματικά. Η έκλυση της αλήθειας είναι πάντα σοκαριστική αλλά και λυτρωτική, όμως και αυτά τα στοιχεία την κάνουν πιο επιθυμητή, αφού κάνει καλό στην υγεία αλλά και στις εισπράξεις.

Η συνέντευξη για την οποία μιλά όλος ο κόσμος της μουσικής τις τελευταίες μέρες είναι αυτή του Κουίνσι Τζόουνς προς τον David Marchese (Vulture / New York). Οι επίμαχες στιγμές φυσικά δεν μπορεί να είναι άλλες από αυτές που αναφέρονται στο παντοτινό αστέρι της παγκόσμιας ποπ μουσικής βιομηχανίας. Τον Μάικλ Τζάκσον. Ναι, ο Μάικλ ήταν δικαιολογημένα το χρυσό παιδί της ποπ βιομηχανίας από τα γεννοφάσκια του. Το μεγαλύτερο ταλέντο, που πάνω σε αυτό επένδυσε μια από τις πλέον επικερδείς βιομηχανίες των ΗΠΑ.

Η συνεχής πίεση για να παραμείνεις εσύ στην κορυφή και η εταιρεία κυρίως στις εισπράξεις είναι αφόρητη και ενίοτε καταπραΰνεται και άλλοτε τονώνεται, πρώτον, με βαρβιτουρικά και, δεύτερον, με τεράστια ταλέντα που θα σε πλαισιώνουν σε κάθε σου καλλιτεχνικό βήμα. Οχι πάντα και αναγκαστικά με αυτήν τη σειρά. Οι μουσικοί που πλαισίωναν τον Τζάκσον δεν ήταν απλώς καλοί. Ηταν οι καλύτεροι. Θα μπορούσε ο καθένας από αυτούς αν δεν είχε δανείσει τη λαμπάδα της τέχνης του στον φωτεινό Μάικλ να είχε περάσει στον πάνθεο των αθανάτων και να είχε διαγράψει μόνος του αστρική τροχιά. Ο αρμονίστας Greg Phillinganes που τον πλαισίωνε στο πιο χορευτικό κομμάτι όλων τον ειδών, κατηγοριών και εποχών έβαλε την δικιά του σφραγίδα στο κομμάτι και μαζί με τον Brothers Johnson.

Ποιος ήταν αυτός όμως που οδήγησε τον Μάικλ Τζάκσον για πολλά χρόνια και μάλιστα στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του, τότε που έπρεπε να απαγκιστρωθεί από το οικογενειακό γκρουπ και να μεταβληθεί σε σόλο αρτίστα; Ο κορυφαίος των κορυφαίων. O Κουίνσι Τζόουνς. O άνθρωπος που εύκολα θα μπορούσε να έχει δικιά του μεγάλη αίθουσα αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ουάσιγκτον ή στο ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης. Οποια ηχογράφησή του και να πάρεις, η καθαρότητα και η απόσταση των οργάνων που ήταν έτσι μαγικά και ευδιάκριτα είναι μοναδικές. Οι ενορχηστρώσεις του Ροντέν των ήχων ήταν πάντα μαγικές. Προσωπικά μου συμβαίνει μόνιμα ακούγοντας κάποιες από τις ηχογραφήσεις να μπορώ να δω με τα μάτια μου, λες και είναι βίντεο, τους μουσικούς που απάρτιζαν εκείνη τη στιγμή της ηχογράφησης όποιας dream team κάθε δεκαετίας. Οι απόλυτες συμφωνίες.

To έργο ζωής του μοιάζει στην ουσία με αυτό των κορυφαίων σεφ μαγειρικής. Αγνά, τέλεια υλικά και απλότητα είναι τα κλειδιά για να εντυπωσιάσεις, αφού όλες οι ακραία φιλόδοξες προσπάθειες για fusion cuisine καταλήγουν σε confusion dishes. Ο Τζόουνς ήξερε πάντα να διαλέγει τους τέλειους ρολίστες για τις ηχογραφήσεις που ήταν παραγωγός. Το αξίωμά του; Τα μέρη ορατά αλλά το σύνολο μαγευτικότερο όλων.

Ο έλληνας ακροατής που δεν είναι εξοικειωμένος τόσο με τις συνεργασίες του Μάικλ Τζάκσον με τον Κουίνσι Τζόουνς δεν έχει παρά να βάλει στο πικάπ / κασετόφωνο ή CD player το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκι. Εχετε ακούσει ποτέ τόσο καθάρια ηχογράφηση και αιθέρια ενορχήστρωση εδώ και τόσες δεκαετίες που έχουν περάσει από εκείνη τη μαγική ηχογράφηση της Νέας Υόρκης τον Απρίλη του 1965; Υπήρξε ποτέ τόσο τέλεια υποβοήθηση στην προβολή κάποιου έργου του Χατζιδάκι σαν συνθέτη και δημιουργού όπως εκείνη που βρίσκονταν ο Κουίνσι Τζόουνς πίσω από την κονσόλα; Εχετε ακούσει τόσο ζωντανά και θεσπέσια τη Νάνα Μούσχουρη να πατά πάνω στις ενορχηστρώσεις όλων αυτών των κολοσσών που συνεργάστηκε στη ζωή της σαν εκείνη την ηχογράφηση που έκανε με τον γκουρού των προφεσόρων Κουίνσι Τζόουνς;