Όταν τα Γκράμι υποκλίθηκαν στον Μπρούνο Μαρς

Την πρώτη φορά που άκουσε τη φωνή του να βγαίνει μέσα από ηχεία τόσο δυνατά ώστε να ενθουσιάσουν τον ίδιο αλλά κι ένα ολόκληρο στάδιο ο Μπρούνο Μαρς ήταν μόλις τεσσάρων πέντε ετών. Είχε αναλάβει παρά την ηλικία του (ή ακριβώς εξαιτίας της) να διασκεδάσει τους θεατές ενός αγώνα ράγκμπι στη γενέτειρά του, τη Χαβάη, μιμούμενος την εμφάνιση, τις χορευτικές φιγούρες και την ερμηνεία του Ελβις Πρίσλεϊ: οι επαγγελματίες σωσίες του «Βασιλιά» συνηθίζονται στην Αμερική και ο Μαρς επαινέθηκε τότε από τα τοπικά μέσα ως ο νεότερος του σιναφιού.

Το σχετικό βίντεο βρίσκεται σήμερα στο ΥouΤube, διατηρώντας κάτι από τον θαυμασμό (ή τη μελαγχολία, όπως το πάρει κανείς) που προκαλούσε άλλο ένα παιδί-θαύμα στη δεκαετία του ’90. Ο ίδιος ο Μαρς, 32 χρονών μαντράχαλος πια, φαίνεται να εξακολουθεί να ενεργοποιεί παρόμοιες αντιδράσεις: η μουσική βιομηχανία και το ευρύ κοινό τον θεωρούν μάλλον αξιαγάπητο κι εκείνος, αν πιστέψουμε το συνήθως γελαστό πρόσωπό του, απολαμβάνει την ιδιότητα του ποπ σταρ. Πλέον, βέβαια, διαθέτει και τρία μοσχοπουλημένα άλμπουμ, μια εμφάνιση στην κορυφή της λίστας του Forbes με τους πιο επιτυχημένους νέους του πλανήτη, αλλά και έντεκα βραβεία Γκράμι.

Γεννήθηκε στη Χονολουλού, όπου και μεγάλωσε ως το ένα από τα έξι παιδιά μιας χορεύτριας με καταγωγή από τις Φιλιππίνες και την Ισπανία και ενός μουσικού με πορτορικανικές και εβραϊκές ρίζες. Βαφτίστηκε Πίτερ Τζιν Χερνάντεζ, όμως ο πατέρας του τού έδωσε το παρατσούκλι Μπρούνο λόγω ομοιότητας με ένα συνονόματο πυγμάχο της εποχής. Αργότερα θα υιοθετούσε και νέο επώνυμο, όταν η μουσική του κλίση, καλλιεργημένη σε ένα σόι με μπόλικους οργανοπαίκτες και εξασκημένη στις συναυλίες του πατέρα του που έπαιρνε μέρος, θα διοχετευόταν σε απόπειρες για σόλο καριέρα: εταιρικά στελέχη ακόμα και της Motown, αντιμετώπιζαν το πατρικό «Χερνάντεζ» ως κατάλληλο για λάτιν επιτυχίες και τα τραγούδια που συνέθετε σαν ιδανικά για λευκούς γαλανομάτηδες ερμηνευτές: έτσι κι εκείνος στράφηκε στο «Μαρς».

Με τα πολλά από συνθέτης επιτυχιών για λογαριασμό άλλων καλλιτεχνών και από μέλος του συνθετικού τρίο ονόματι The Smeezingtons, o Μαρς υπέγραψε το 2009 ένα συμβόλαιο με την Atlantic. Στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ «Doo-Wops & Hooligans» έπαιζε σχεδόν όλα τα όργανα, σε τραγούδια που αν και ελαφρώς άνισα, περιλάμβαναν σουξέ σαν τα «Just the way you are»· το «Unorthodox Jukebox», έκανε το «Locked out of heaven» να μεταδίδεται στα ραδιόφωνα μέχρι τελικής πτώσεως· και το «24K Magic» ήταν ο απόλυτος νικητής των τελευταίων Γκράμι –το «καλύτερο άλμπουμ» ή «καλύτερο τραγούδι» ήταν μερικές μόνο από τις διακρίσεις του.

ΜΟΥΣΙΚΟ ΧΑΡΜΑΝΙ. Ολα έφτασαν στις υψηλότερες θέσεις των καταλόγων επιτυχιών και πούλησαν σαν ζεστά ψωμάκια. Τα συστατικά της επιτυχίας τους; «Το μυστικό ενός καλού τραγουδιού είναι να με υπνωτίζει στα τρία πρώτα δευτερόλεπτα, να μου ξυπνάει κάτι που δεν έχω ξανανιώσει και έπειτα να μου δίνει μια στο πρόσωπο», απαντούσε ο Μαρς σε σχετική ερώτηση. Το μουσικό του μείγμα πάντως περιείχε μάλλον βασικά συστατικά: αρκετό Μάικλ Τζάκσον της περιόδου του «Off the wall», ολίγο Πρινς, δόσεις από Τζέιμς Μπράουν και Στίβι Γουόντερ, καθώς και φανκ του ’80, σόουλ του ’70 ή κάμποση από την πανταχού παρούσα στη Χαβάη των παιδικών του χρόνων ρέγκε. Ο αγαπημένος του Ελβις μάλλον θα ενέκρινε την παρουσία του επί σκηνής, όπου ο Μαρς δεν διστάζει να ιδρώσει τη φανέλα –μια ματιά στην εμφάνισή του στο Superbowl του 2014 αρκεί. Από τους επικριτές του, ένα μέρος δυσανασχετεί με τη στιχουργική αντιμετώπιση που ο άνθρωπός μας επιφυλάσσει στο χρήμα και στο σεξ. Ενα άλλο περιλαμβάνει συνήθεις μπελαλήδες του χώρου, όπως ο Κάνιε Γουέστ. Οι πιο σοβαροί ωστόσο ασχολούνταν με την βράβευσή του στα τελευταία Grammy, σχολιάζοντας κυρίως την αδυναμία του θεσμού να παρακολουθήσει τις νέες τάσεις, στοχεύοντας όμως, έστω πλαγίως, στην έφεση του νικητή προς το ρετρό. Ο ίδιος ο Μαρς, αν πιστέψουμε το σταθερά γελαστό πρόσωπό του, φαίνεται να διασκεδάζει σαν παιδί με αυτό που κάνει. Η δε άποψή του για την καλή μουσική μπορεί να μην κοιτάζει προς το μέλλον, ξέρει όμως τι να κρατήσει από το παρελθόν. «Τα τραγούδια που μου αρέσουν είναι σαν «σημαντικά γεγονότα»», έλεγε σε παλιότερη συνέντευξή του. «Το «Bohemian Rhapsody», το αγαπημένο μου, ήταν ένα τραγούδι – γεγονός. Το «Billie Jean» ταρακούνησε τον κόσμο. Το «Smells like teen spirit»: αυτά τα τραγούδια είναι σαν «γεγονότα»».