«Ο Σκάρπια στην “Τόσκα” είναι ο Ιάγος του “Οθέλλου”»

Στο παρελθόν είχε απορρίψει την πρόταση επειδή «δεν αισθανόταν έτοιμος». Τώρα ο Δημήτρης Τηλιακός θεωρεί την ευκαιρία κατάλληλη για να αναλάβει τον ρόλο του Σκάρπια στην «Τόσκα» του Πουτσίνι. Ο διεθνής βαρύτονος κάνει αύριο ντεμπούτο στον συγκεκριμένο ρόλο, πρωταγωνιστώντας μαζί με την Τσέλια Κοστέα στη νέα παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής υπό τη μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. Εχοντας στις περγαμηνές του πετυχημένες εμφανίσεις σε όπερες του εξωτερικού, όπως στο Παρίσι, τη Μόσχα και τη Νέα Υόρκη, ο Τηλιακός βλέπει το νέο καλλιτεχνικό εγχείρημα υπό διαφορετικό πρίσμα. «Αντιμετωπίζω τον ρόλο με τόλμη, πολλή φαντασία, πολλή μελέτη και προσοχή. Διότι ανήκει στο ρεπερτόριο του βερισμού όπου το δραματουργικό και θεατρικό στοιχείο είναι πιο έντονο απ’ ό,τι σε άλλες εποχές. Γι’ αυτό και χρειάζεται κανείς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός. Το ρίσκο φυσικά πρέπει να υπάρχει, αλλά με την έννοια της εξωτερίκευσης έντονων και ακραίων συναισθημάτων, τόσο θεατρικά όσο και φωνητικά. Κι επειδή υπάρχει αυτό το ρίσκο, θα πρέπει κανείς να πηγαίνει με γνώμονα το μουσικό κείμενο και τη σωστή τεχνική αντιμετώπιση του ρόλου από φωνητικής πλευράς» αναφέρει.

Η «Τόσκα» επιστρέφει στη σκηνή της Λυρικής έπειτα από μια δεκαετία στο πλαίσιο του αφιερώματος στον πρώην διευθυντή της Σκηνής Στέφανο Λαζαρίδη. Η παραγωγή, με τη σκηνοθετική κατεύθυνση του Νίκου Σ. Πετρόπουλου, μεταφέρει τη δράση στη Ρώμη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπογραμμίζοντας το στοιχείο της βίας και του σαδισμού. Ο Ν. Πετρόπουλος υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια. «Εδώ δίνεται μια έμφαση επειδή ανεβαίνει σ’ έναν καινούργιο χώρο και παίρνει η όπερα άλλες διαστάσεις, εκείνες που της πρέπουν. Κάθε ανέβασμα είναι μια τεράστια πρόκληση. Και είτε μεταφέρεται δραματουργικά σε άλλη εποχή, είτε παραμένει στην εποχή που επιβάλλει το ίδιο το έργο, το κοινό έχει την ικανότητα να το μεταφέρει στο σήμερα. Δεν έχει σημασία αν η σκηνοθεσία ή τα κοστούμια είναι κλασικά. Το κοινό το εισπράττει σαν κάτι σημερινό. Το αν είναι σύγχρονη μία σκηνοθεσία έχει να κάνει περισσότερο με τη γλώσσα του σώματος, με τον τρόπο που μιλάμε, που εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας. Οπότε είτε παραμένει είτε δεν παραμένει στην εποχή που έχει γραφεί το έργο, η μεταφορά είναι αναπόφευκτη», τονίζει ο Δ.Τηλιακός.

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ. Ενα χαρακτηριστικό της παραγωγής είναι η ασπρόμαυρη αισθητική της και οι υποβλητικοί φωτισμοί που δίνουν στο θέαμα αίσθηση κινηματογραφικής ταινίας –ειδικότερα του ιταλικού νεορεαλισμού. Η υποβλητική μουσική του Τζιάκομο Πουτσίνι σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις των ηρώων καθιστά το έργο ένα οπερατικό θρίλερ για τον έρωτα, τη ζήλεια, τη διεστραμμένη λαγνεία, την πίστη στη φιλία με εκφραστές τους την Τόσκα και τον Σκάρπια. «Η «Τόσκα» είναι μια ρεαλιστική όπερα και ό,τι συμβαίνει είναι σίγουρο ότι έχει συμβεί και στην πραγματικότητα. Η πίστη στον έρωτα από την πλευρά της Τόσκα και ο καταχθόνιος χαρακτήρας του Σκάρπια είναι πολύ σημαντικά στοιχεία για τα οποία πρέπει κανείς να ψάξει τι κρύβεται από πίσω. Ο Σκάρπια είναι ένας χαρακτήρας που ξεδιπλώνει όλο το σκοτάδι που κρύβει μέσα του –πολύ έξυπνα και σταδιακά. Είναι ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος της κυβέρνησης, διευθυντής αστυνομίας, βαρόνος κι αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει πάρα πολύ τις σκοτεινές διαδρομές της εξουσίας και τις χρησιμοποιεί. Είναι ένας δαιμόνιος χαρακτήρας, αντίστοιχος του Ιάγου στον «Οθέλλο»», εξηγεί ο βαρύτονος.