Εγραψε ένα μικρό κομμάτι –από τα πρώτα για την παράσταση του Μπομπ Γουίλσον «Οδύσσεια» –μέσα στο αυτοκίνητο την ώρα που μετέφερε τη γυναίκα του στο μαιευτήριο. Η ηχογράφηση στη συνέχεια ήταν πολύ κακή, αλλά οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει και ο Θοδωρής Οικονόμου έπρεπε να τη στείλει. Οταν πήγε έπειτα από δυο μέρες στην πρόβα ο σκηνοθέτης τού ζήτησε αντί να παίξει αυτή την μελωδία λάιβ να χρησιμοποιήσουν το δείγμα που του έστειλε. «Εκεί μέσα υπάρχει η χαρά και η συγκίνησή σου που θα ερχόταν στη ζωή ο γιος σου. Γι’ αυτό τον λόγο είναι σπουδαίο!».

Ο καταξιωμένος σολίστ περιγράφει την έντονη εμπειρία του με τον σπουδαίο αμερικανό δημιουργό. «Η συνεργασία μαζί του ήταν ένα μάθημα ζωής για μένα. Δεν είναι μόνο το έντονο καλλιτεχνικό αποτύπωμα που έχει και που δικαίως μπορεί κάποιος να αισθανθεί δέος. Για μένα ο Μπομπ Γουίλσον είναι το πιο ώριμο παιδί που έχω γνωρίσει. Εχει τον ιδανικό τρόπο να φέρεται στους συνεργάτες του και να αντλεί το καλύτερο από εκείνους. Πρόκειται για έναν δάσκαλο».

Η εν λόγω εμπειρία βρίσκεται στην κορυφή των συνεργασιών που έχει ευτυχήσει να ζήσει, λέει ο γνωστός πιανίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής, με αφορμή την παράστασή του στον καινούργιο χώρο εκδηλώσεων του Μεγάρου Μουσικής –το Β’ Υποσκήνιο της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη. Η συναυλία του που φέρει τον τίτλο «Βυθός» είναι μια ακόμη απόπειρα «να αναδυθεί αυτό που λείπει ή αν θέλεις έχει περιοριστεί και σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο: η βαθιά συγκίνηση. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να είσαι τρομερά ανοιχτός. Λόγω του προβληματικού κοινωνικού ιστού της χώρας και με τόσα προβλήματα ταυτότητας, ξεχνάμε να τροφοδοτήσουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο. Αυτό είναι το στοίχημά μου με τον «Βυθό»».

Ενα παιχνίδι αυτοσχεδιασμού, που για να προετοιμαστεί χρειάζονται μήνες μελέτης και συγκεντρωμένης εργασίας, εξηγεί ο Θοδωρής Οικονόμου, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του πολλές εμφανίσεις στο εξωτερικό και έχει συνεργαστεί με ορχηστρικά σύνολα από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Βρετανία, τη Νότια Αφρική, την Κίνα κ.ά.

Αραγε οι ανάγκες και οι δυσκολίες παραμένουν ίδιες όποιο κι αν είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται; «Οταν δεν ξέρεις τι θα παίξεις αισθάνεσαι εκτεθειμένος. Από την άλλη, εγώ προσωπικά νιώθω πιο ελεύθερος. Και αυτή η ελευθερία υπερνικάει την ασφάλεια και σε πιέζει ν’ ανοίξει κάτι μέσα σου. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να σκεφτείς αν αυτό που εκφράζεις στο πιάνο είναι ρομαντικό ή σκληρό. Είσαι μόνο εσύ, τίποτε άλλο, και απαιτείται η παρουσία σου εκεί, απόλυτα. Είναι μια γοητευτική και σκληρή διαδικασία. Αλλά όσο μελετάς έρχεσαι όλο και πιο κοντά της και φανερώνονται οι αδυναμίες και τα επικίνδυνά της σημεία. Ομως αυτή είναι η ζωή. Το ουσιαστικό είναι να κάνουμε το παρόν μας σημαντικό. Αυτή είναι η λειτουργία της μουσικής. Είναι η άυλη ευτυχία. Η «μετακίνηση» που ψάχνουμε».

INFO

Θοδωρής Οικονόμου, «Βυθός». Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, τηλ. 210 7282333), 20/1 στις 20.30.

Τελευταία Νέα