Η ιστορία της Λίλα και της Λένα έχει κλείσει. Η δημιουργός τους, η ιταλίδα συγγραφέας της «Τετραλογίας της Νάπολης» Ελενα Φεράντε το δήλωσε στη μοναδική της συνέντευξη, την οποία παραχώρησε στο «Nouvel Observateur». Η δημιουργός – φάντασμα της εκδοτικής επιτυχίας με υπόβαθρο την ιστορία της Ιταλίας και μια συνοικία της Νάπολης, μίλησε στο γαλλικό έντυπο για τις ηρωίδες της και τη φιλία τους, για τη θέση της γυναίκας την εποχή του Γουάινστιν, αλλά και τα δικά της λογοτεχνικά πρότυπα. Παρά όμως τις προσπάθειες του δημοσιογράφου να αποσπάσει με τις ερωτήσεις του κάποια στοιχεία προσωπικά, που θα σχημάτιζαν το προφίλ αυτής της μυστηριώδους συγγραφέα, η Ελενα Φεράντε διέφυγε και πάλι παραμένοντας άγνωστη ανάμεσα στα εκατομμύρια των αναγνωστών της.

Για την υπόθεση Γουάινστιν: «Πιστεύω ότι η υπόθεση Γουάινστιν φώτισε αυτό που πάντα ήξεραν οι γυναίκες και λίγο έως πολύ αποσιωπούσαν. Οτι ακόμη και στη Δύση η πατριαρχική κυριαρχία εξακολουθεί να είναι βαθιά αγκιστρωμένη ώστε να τη βιώνουμε όλοι στις πιο ποικίλες μορφές της. Εξαιτίας της υποφέρουν την ταπείνωση της ύπαρξής τους το βουβό θύμα, ο φοβισμένος συνεργός ή η σιωπηλή επαναστάτρια, επειδή αντί να κατηγορήσουμε τους βιαστές προσβάλλουμε τα θύματα.

Παραδόξως, δεν βλέπω μεγάλες διαφορές μεταξύ των γυναικών της Νάπολης για τις οποίες γράφω και των ηθοποιών του Χόλιγουντ ή των καλλιεργημένων και εκλεπτυσμένων γυναικών που εργάζονται στα υψηλότερα επίπεδα του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος. Το να σηκώσουν ανάστημα λέγοντας #MeΤοo μου φαίνεται καλό, αλλά μόνο αν κρατήσουμε την αίσθηση του μέτρου: οι υπερβολές βλάπτουν τις δίκαιες αιτίες».

Λογοτεχνικές εμπνεύσεις: «Ως παιδί διάβαζα τα πάντα, χωρίς καμία σειρά και χωρίς να με σταματά το όνομα του ή της συγγραφέα. Με γοήτευαν η Μολ Φλάντερς του Ντανιέλ Ντεφόε, η Μαρκησία ντε Μερτέιγ, ηρωίδα του Λακλός, η Ελίζαμπεθ Μπένετ της Τζέιν Οστεν, η Τζέιν Εϊρ της Σάρλοτ Μπροντέ , η Αννα Καρένινα του Τολστόι. Δεν έδωσα προσοχή στο φύλο των συγγραφέων. Το ενδιαφέρον μου για τη γυναικεία γραφή ήρθε αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Για να μιλήσω μόνο για γαλλίδες συγγραφείς, διάβασα σχεδόν τα άπαντα της Μαρκερίτ Ντιράς. Το βιβλίο που με απασχόλησε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είναι «Το μακρύ ταξίδι στη μοναξιά της Λόλα Στάιν». Είναι το πιο πολύπλοκο από τα έργα της, αλλά αυτό που μου έμαθε τα περισσότερα».

Για τη γυναικεία γραφή: «Η θηλυκή γραφή υφίσταται κυρίως επειδή το γράψιμο εξαρτάται επίσης από αυτήν την ιστορικοπολιτισμική κατασκευή που είναι το φύλο. Οι κανόνες του όμως αποδυναμώνονται και είναι όλο και πιο δύσκολο να ανακατασκευάσει αυτό που μας επηρέασε και μας διαμόρφωσε σε γυναίκες συγγραφείς. Η λογοτεχνική μάθηση είναι λοιπόν δύσκολο να κατανοηθεί. Αποφεύγω να λέω ότι είναι κυρίως γυναικεία τα κείμενα που με επηρέασαν, αν και έχω αγαπήσει και εξακολουθώ να αγαπώ την Ελσα Μοράντε. Περνάμε μια περίοδο μεγάλης αλλαγής και ο λόγος για το φύλο κινδυνεύει όχι μόνο να μην είναι πειστικός αλλά να βασίζεται σε εύθραυστα θεμέλια».

Τελευταία Νέα