Εξομολογήσεις με ντίσκο!

Πέντε χορευτές γεμίζουν τη σκηνή. Τα κοστούμια τους από λαμέ και βινίλ υφάσματα σε πολύ έντονα χρώματα αποπνέουν την αισθητική των 80s που δένει αρμονικά με την ντίσκο μουσική στην αίθουσα. Οσο ο ρυθμός δυναμώνει τόσο εκείνοι χορεύουν πιο έντονα σαν να ζουν το κάθε beat. Αλλοτε συντονισμένα άλλοτε ελεύθερα λικνίζονται ηδονικά για να αποδώσουν την έκσταση. Τότε στέκονται διαδοχικά μπροστά σε μια σειρά μικρόφωνα και ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουν να χορεύουν αρχίζουν τις αποκαλύψεις. «Θέλω να κρύβομαι στο σκοτάδι, να περνάω απαρατήρητη», «έχω δικαίωμα στο λάθος, αφήστε με να κάνω λάθος», «μ’ αρέσουν τα ρούχα μου απόψε, νιώθω πολύ κουλ», «είμαι 44 χρονών και θέλω να χορεύω όλο το βράδυ».

Αυτό το disco εξομολογητήριο είναι η καρδιά της χορευτικής παράστασης «Risk» που ανεβάζει από σήμερα η Ιωάννα Πορτόλου με την ομάδα Griffόn στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Χρησιμοποιώντας έναν χορευτικό μαραθώνιο, η δημιουργός επικεντρώνεται στην έννοια του ρίσκου κι επιχειρεί να διερευνήσει ποιο είναι το κόστος του για τον καθένα μας και την κατάκτηση ή την απώλεια αυτού που έχει αξία για κάθε πρόσωπο. «Αρχισα να δουλεύω με την ιδιοσυγκρασία και πώς η κίνηση βγαίνει ανάλογα με το πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Για να βρεθεί κάποιος πραγματικά εκεί και να είναι ειλικρινής, πρέπει να πάρει ρίσκο. Γιατί όταν βρίσκεται στο ρίσκο του, στην πραγματικότητα βρίσκεται στα πιο όμορφά του. Σε συνδυασμό με μια σχετική εκπαίδευση που έκανα, κατέληξα λοιπόν στο «Risk»», αναφέρει η χορογράφος.

Η παράσταση τοποθετείται σε εκείνη τη λεπτή διαχωριστική γραμμή, όπου το σώμα απελευθερώνεται από τους φόβους και τις αντιστάσεις του, χάνει τον έλεγχο και ανοίγεται στο κρυφό, το απωθημένο, το ανομολόγητο. Οι πέντε ερμηνευτές διαγράφοντας μια πορεία συνεχών μεταπτώσεων και ανατάσεων επί σκηνής, αποκαλύπτουν τους φόβους τους, ενώ συνεχίζουν να χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. «Εχουμε δουλέψει αν πρέπει να φτάσουν κάπου, το πώς να φτάσουν μέχρι εκεί. Αλλά όλα έχουν βγει σε αυτοσχεδιασμό. Είναι οι δικοί τους φόβοι. Το ρίσκο του καθενός είναι ο βαθμός έκθεσής τους, είναι εκεί που νιώθει άβολα ή νιώθει σαν να κάνει ένα βήμα στο κενό», σημειώνει η Πορτόλου.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΤΙΣΚΟ. Η εκκίνηση για να αναζητήσουν οι Ιωάννα Αποστόλου, Νικολέτα Καρμίρη, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιάννης Νικολαΐδης, Ηλίας Χατζηγεωργίου και εν τέλει να κατακτήσουν την ασφάλεια αλλά και να προτείνουν μια άγνωστη μοναδική εκδοχή του εαυτού τους δίνεται με βάση την ντίσκο μουσική. «Είχα πάντα ένα απωθημένο μ’ αυτή τη μουσική που είναι η απόλυτη κατάσταση όταν είσαι σε ενθουσιασμό. Ηθελα να δουλέψω με κάτι που να είναι ποπ και σε σπρώχνει μπροστά. Να είναι κάτι εύπεπτο που να έχουν όλοι μια αναφορά σ’ αυτήν, είναι σαν σύμβολο. Η ντίσκο έχει αυτό το ότι είμαι στα καλύτερά μου, είναι το γκλάμουρ, το crazy happiness και από κάτω τη θλίψη», επισημαίνει η σκηνοθέτρια.

Η δυναμική του dancefloor αποκαλύπτεται υπό τις μελωδίες του «I feel love», του «I will survive», του «Stayin’ alive», του «Upside down», του «Heart and soul», του «Τoo drunk to fuck». Και εναλλάσσεται ανάλογα με την συναισθηματική κατάσταση του κάθε χορευτή. «Προσπαθήσαμε να στήσουμε κάτι που να αφαιρεί τη θεατρικότητα την οποία αποδίδουμε σε πολύ μικρές δόσεις. Με τα κομμάτια βάζω τους χορευτές να ανταγωνίζονται τη μουσική κι αυτοί ν’ ανταγωνίζονται τον εαυτό τους. Για μένα η μουσική είναι κάτι που μεταμορφώνεται όπως οι σκέψεις που κάνουν οι χορευτές γίνονται συνειρμικές. Προσπάθησα ν’ ακολουθήσω αυτό το πράγμα», προσθέτει από την πλευρά του ο Αντώνης Παλάσκας, υπεύθυνος για τη μουσική δραματουργία του «Risk». Στέκοντας πίσω απ’ την κονσόλα, συχνά τραβάει τους ήχους σαν να διαστέλλει τον χρόνο κατά την κίνηση των πρωταγωνιστών και τους δίνει το στοιχείο της ψυχεδέλειας ώστε να καταλήξουν στην έκσταση. Λειτουργεί δηλαδή σαν μαέστρος ή ο έκτος χορευτής του σόου.