Πάμε σινεμά

Για τους φίλους

«Star Wars: Οι τελευταίοι Τζεντάι»: Τι άλλο θα μπορούσε να είναι το «τελευταίο» μέρος της σειράς (το βάζω σε εισαγωγικά καθώς η Disney ανακοίνωσε ήδη μια νέα τριλογία!) παρά μεγαλεπήβολο, φουσκωμένο σε διάρκεια (υπάρχουν τουλάχιστον τρία φινάλε εδώ), εντυπωσιακό (τα ειδικά εφέ είναι τόσο πειστικά που σχεδόν… δεν τα προσέχεις) και φυσικά συγκινητικό. Γιατί, πώς να το κάνουμε, είναι συγκινητικό να βλέπεις στο ίδιο κάδρο τον Μαρκ Χάμιλ και την Κάρι Φίσερ μετά από τόσα χρόνια. Οι φίλοι της σειράς δεν θα απογοητευτούν. Οι δε φίλοι του σινεμά (που θα έχουν γνώση όλων των προηγούμενων ταινιών –αλλιώς το «κόλπο» δεν λειτουργεί) θα περάσουν και αυτοί καλά, ίσως όχι τόσο όσο οι πρώτοι.

Παιχνιδιάρικο

«Δεν είμαι η Μαντάμ Μποβαρί»: Προσέξτε τώρα το στόρι αυτής της κινεζικής δραματικής κομεντί: Για να αποκτήσουν ένα διαμέρισμα που παρέχει το κράτος σε νέους που παραμένουν ανύπαντροι, η Λι και ο σύζυγός της παίρνουν ψεύτικο διαζύγιο. Οταν όμως το διαζύγιο βγαίνει, ο άντρας της μετακομίζει στο διαμέρισμα με μια άλλη γυναίκα! Εξαπατημένη πια, η Λι αποφασίζει να ξεκινήσει έναν επώδυνο δικαστικό αγώνα καθώς έρχεται αντιμέτωπη με την κινεζική γραφειοκρατία. Ο σκηνοθέτης Σιαογκάνγκ Φενγκ έχει μια τουλάχιστον παιχνιδιάρικη διάθεση (το κάδρο είναι κυρίως κυκλικό και μόνο προς το τέλος ανοίγει σε σινεμασκόπ), το χιούμορ λεπτό (το ίδιο και οι σατιρικές νύξεις) και απολαμβάνεις αυτό που βλέπεις –το φιλμ όμως τραβά μάλλον υπερβολικά σε διάρκεια.

Συγκινητικό

«Πολυξένη»: Η υιοθετημένη κόρη μιας οικογένειας Κωνσταντινουπολιτών γνωρίζει τον έρωτα όντας αντιμέτωπη με έναν εχθρικό κοινωνικό περίγυρο, τον οποίο όμως πρέπει να αντιμετωπίσει. Στο μεταξύ, πίσω από την πλάτη της στήνεται ένα σχέδιο εξόντωσης με λάφυρο την κληρονομιά της. Το χρονικό background είναι το πρώτο εμπόδιο που υπερπηδά η Δώρα Μασκλαβάνου σε ένα μελόδραμα το οποίο διαθέτει φινέτσα τόσο στην αναπαράσταση της εποχής όσο και στην κινηματογράφησή της. Και η Κάτια Γκουλιώνη είναι εξαιρετική στον πρώτο ρόλο (ολόκληρο το καστ παίζει καλά είναι η αλήθεια). Επειδή κάπου πήρε το μάτι μου μια αναφορά στη «Ρόζα της Σμύρνης» σε σχέση με τούτο το φιλμ, να πούμε πως δεν συγκρίνονται ούτε σε επίπεδο πλοκής αλλά ούτε και ποιοτικά (ευτυχώς, γιατί δε θα αντέχαμε άλλες δυο χαμένες ώρες). Είναι ένα φιλμ αισθαντικό. Και, κυρίως, τίμιο.

Προβάλλονται επίσης

Στο «Coco», το νέο animation των στούντιο Disney, ένας μεξικανός πιτσιρίκος φτάνει στη Χώρα των Προγόνων όπου έρχεται αντιμέτωπος με θανάσιμους κινδύνους οδηγούμενος από το πάθος του για τη μουσική –η οποία είναι «απαγορευμένη» στους κόλπους της οικογένειάς του. Πολλή μουσική (προφανώς) και ζωηρές μορφές σε μια ταινία που όμως προσφέρει μια μάλλον «δυτικότροπη» εκδοχή της μεξικάνικης κουλτούρας. Περνάς όμως καλά (Βαθμοί: 6). Στο «Χριστούγεννα και ΣΙΑ» έχουμε μια κωμωδία του Αλέν Σαμπά με τον ίδιο, όπου ο Αϊ-Βασίλης αναζητά βιταμίνες για τα ξωτικά του. Ενώ κυκλοφορεί και το ντοκιμαντέρ «The wonder kid» ελληνικής παραγωγής με πεδίο δράσης τον χώρο της ελληνικής πυγμαχίας (και την ιστορία του νεαρού μποξέρ Αλέξανδρου Τσανικίδη).