Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το μουσικό γεγονός του Σεπτεμβρίου, αλλά και γλέντι μεταξύ ροκάδων. Το χάρηκαν άλλωστε πρωτίστως οι ίδιοι και αυτό το αίσθημα επέστρεψαν στο ακροατήριό τους στην Τεχνόπολη, την περασμένη Παρασκευή, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές «ευχαριστούμε». Η συναυλία των Γιάννη Αγγελάκα και Παύλου Παυλίδη κατάφερε να θυμίσει την τέχνη των ωραίων προθέσεων. Το σμίξιμό τους δεν ήταν καταναγκαστικό και επιβεβλημένο. Ο καθένας άλλωστε μπορεί να στήσει τις δικές του ξεχωριστές παραστάσεις και μάλιστα με επιτυχία.

Η ανάγκη τους να τραγουδήσουν μαζί στη σκηνή ήταν –ας πούμε στην υπερβολή του –ένα «δάνειο» που όφειλαν να επιστρέψουν στο κοινό. Προς όλους εκείνους που γέμιζαν στάδια και γήπεδα, όταν ο καθένας από τους δύο ήταν μπροστάρης των συγκροτημάτων τους: ο Παυλίδης στα Ξύλινα Σπαθιά (1993-2003) και ο Αγγελάκας στις Τρύπες (1984-2001). Με κοινή πορεία στην ιστορία της ελληνικής ροκ, οι δύο καλλιτέχνες δεν είχαν δείξει ποτέ τόσο έντονα τη «συγγένεια» τους.

Μέσα από δισκογραφικές συνεργασίες, για παράδειγμα, ή παραστάσεις. Γι’ αυτό και η συναυλία θεωρήθηκε σημαντική από την πρώτη στιγμή που έμπαινες στην Τεχνόπολη. Η γιορτή ξεκίνησε με το «Αλλη μια μέρα» των Παυλίδη & Β Movies και τον ήδη κλασικό «Βασιλιά της σκόνης» του ίδιου δημιουργού. Οι επιλογές μάλιστα ήταν επιθυμία του Γιάννη Αγγελάκα.

Οι φωνές των 6.500 θεατών που βρίσκονταν στην αρένα αλλά και των εκατοντάδων που έμειναν απ’ έξω (περιμένοντας για ένα εισιτήριο από τις πιθανές ακυρώσεις), έσμιξαν στα τραγούδια των δύο καλλιτεχνών που είτε έμειναν μόνοι τους στη σκηνή είτε τη μοιράστηκαν –στο τέλος της βραδιάς –και δεν σταμάτησαν να τραγουδούν επί τέσσερις ώρες. Σαν να βρίσκονταν σε ένα πάρτι της εφηβείας τους όπου ακούγονταν τα «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», «Ζεστός αέρας», «Μόχα», «Το τρένο». Με κομμάτια όπως αυτά ξαναθυμήθηκαν όλοι την εποχή που τα ονόματα των δύο καλλιτεχνών είχαν συνδεθεί με ένα διαφορετικό άκουσμα στη ροκ σκηνή –κι αυτό όχι ως απόπειρα νοσταλγίας.

Με τη συνάντησή τους αυτή θύμισαν μάλλον τα ακριβά υλικά της τέχνης τους, το αφήγημα που έφτιαξαν για να δώσουν νέο περιεχόμενο στις σελίδες της νεότερης μουσικής ιστορίας.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ. Μπορεί να κρατήσει κανείς πολλές εικόνες από αυτή τη συναυλία, αντίστοιχη της οποίας θα περιμένουμε για αρκετά χρόνια στο μέλλον. Δύσκολα όμως μπορεί να αφήσει απ’ έξω τον ξέφρενο χορό του Παύλου Παυλίδη πάνω στη σκηνή όταν ο Γιάννης Αγγελάκας τραγουδούσε το «Θ’ ανατέλλω!» («Μπορεί να με έχεις από κάτω/ και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή/ Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο/ Και σαν σκυλί να με κλωτσάς μες στη βροχή»). Το βλέμμα του Αγγελάκα στον Παυλίδη όταν εκείνος βυθιζόταν στη «Σπασμένη πολυθρόνα» –το αγαπημένο του. Η ημέρα όμως ήταν φορτισμένη και για τους δύο και για έναν ακόμη λόγο, τον οποίο θύμιζε και η κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους της Αθήνας λόγω μιας πορείας. Λίγο πριν ο Αγγελάκας τραγουδήσει το «Νεάντερταλ» θύμισε στην ομήγυρη ότι σαν σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται 4 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί. Ηταν το πολιτικό σχόλιο που ούτως ή άλλως ενυπάρχει στην τέχνη των δύο ρόκερ. Και με τον τρόπο του ήταν ο καλύτερος επίλογος σε μια βραδιά-επιστροφή στα χρόνια της ανήσυχης εφηβείας και της τάσης για φυγή από την εμμονική πραγματικότητα.

Τελευταία Νέα