Αναζήτηση
Απολαυστικό!
«Πικαδέρο»: Ενας Σκωτσέζος στην ισπανική επαρχία: Ο Μπεν Σάροκ δεν βρίσκεται μέσα στο δράμα των ηρώων του, αλλά το παρατηρεί. Και γι’ αυτό μπορεί να στήνει όμορφες συνθέσεις (η φωτογραφία είναι χάρμα οφθαλμών) αλλά και να διασκεδάζει με την ταλαιπωρία του Γκόρκα και της Αννας, ενός ζευγαριού που προσπαθεί (και συνήθως αποτυγχάνει) να βρει έναν χώρο για να ζήσει τον έρωτα του (πικαδέρο είναι μια ισπανική λέξη που αναφέρεται σε δημόσιους χώρους που πηγαίνουν οι εραστές που δεν έχουν δικό τους σπίτι), καθώς όπου κι αν βρεθούν κάποιος ή κάτι θα τους διακόψει. Είναι κι αυτή μια πλευρά της περιβόητης οικονομικής κρίσης, σωστά; Και τούτη εδώ η υπόκωφα δραματική κομεντί χρωστά πολλά στο σινεμά του Ζακ Τατί και βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο λεπτό.
«Γυάλινο κάστρο»: Μια οικογένεια αλλιώτικη από τις άλλες. Ζει συνεχώς στο δρόμο. Από επιλογή: Βρισκόμαστε άλλωστε στα 60s, την εποχή του ελεύθερου έρωτα και του χιπισμού. Εχουν ο ένας στον άλλον. Η βασισμένη σε ένα αυτοβιογραφικό best-seller ταινία παίζει ένα συνεχές μπρος – πίσω στο χρόνο καθώς παρακολουθεί τη ζωή της Τζιν (Μπρι Λάρσον) που ενσαρκώνει ένα από τα κορίτσια. Γυναίκα πια, στα 80s, πετυχημένη επαγγελματίας, ετοιμάζεται να παντρευτεί έναν λογιστή που οι –ακόμα! –άστεγοι γονείς της δεν εγκρίνουν. Τι σημαίνει να ζεις με τους δικούς σου κανόνες; Τι σημαίνει να απομακρύνεσαι από το όνειρο της μητέρας και του πατέρα σου; Με ένα έξοχο καστ (που συμπληρώνουν οι Γούντι Χάρελσον και Ναόμι Γουότς) το φιλμ είναι μεν ακαδημαϊκό και ασφαλές, είναι όμως επίσης τρυφερό και απολύτως ειλικρινές.
«Βικτώρια και Αμπντούλ»: Η αναπάντεχη φιλία που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στη βασίλισσα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας Βικτώρια (Τζούντι Ντενς) κι έναν Ινδό, τον Αμπντούλ (Αλί Φαζάλ), μέλος του υπηρετικού της προσωπικού, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωή της, δίνει την αφορμή στον Στίβεν Φρίαρς να ασχοληθεί για άλλη μια φορά με την ανθρώπινη πλευρά της βασιλικής οικογένειας. Προφανώς, οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και η ανασύσταση της εποχής (μάστορας ο σκηνοθέτης σ’ αυτά) άψογη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ομως, στ’ αλήθεια, τίποτα εδώ δε κουβαλά κάποιο ειδικό βάρος, κάποιο ενδιαφέρον. Με άλλα λόγια, βαρέθηκα.
«Annabelle: Creation»: Αρκετά χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο της μικρής τους κόρης, ένας κουκλοποιός και η σύζυγός του καλωσορίζουν στο σπίτι τους μια καλόγρια και μια ομάδα κοριτσιών από ένα κατεστραμμένο ορφανοτροφείο της περιοχής. Σύντομα θα γίνουν ο στόχος της δαιμονισμένης δημιουργίας του κουκλοποιού, της Αναμπελ. Την ώρα που παίζεται ακόμα το «Ερχεται τη νύχτα» στις αίθουσες, γιατί να ξοδευτείτε για ένα τόσο τυποποιημένο δείγμα Φανταστικού;
«Ενα κάποιο τέλος»: Ενα γράμμα αλλάζει τη ζωή του Τόνι Γουέμπστερ καθώς βαθιά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν του έρχονται στην επιφάνεια και τον αναγκάζουν να αναλογιστεί τα λάθη που έκανε ως νέος, την αλήθεια για την πρώτη του αγάπη και τις συνέπειες των αποφάσεων που πήρε μια ολόκληρη ζωή πριν. Βάλε μια ομάδα σπουδαίων ηθοποιών (Τζιμ Μπρόντμπεντ, Εμιλι Μόρτιμερ και Σάρλοτ Ράμπλινγκ) να ερμηνεύσει το πιο τυποποιημένο σενάριο και σκηνοθέτησέ το με τον πιο στατικό και ανέμπνευστο τρόπο. Δεν μπορεί, κάποιος θα μιλήσει για αριστούργημα.
Βαθμοί: 3
