Ολοκληρωμένη άποψη

Επικίνδυνη λόγω των αντιφατικών της στοιχείων, η «Αλκηστις» του Ευριπίδη (438 π.Χ.) αποτελεί το έργο-ύμνο στη συζυγική αφοσίωση και αγάπη. Κι αυτό γιατί η ηρωίδα του τίτλου θυσιάζεται υπέρ του συζύγου της και πεθαίνει στη θέση του –άλλο που στο τέλος ο Ηρακλής την επαναφέρει στη ζωή.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό το τραγικωμικό έργο, με την αμφισημία να το χαρακτηρίζει, αποτελεί έναν «κόλαφο» για τον άνδρα: ο Αδμητος είναι ο σύζυγος που φοβούμενος να πεθάνει πρόωρα εκμεταλλεύεται τη δυνατότητα που του δίνει ο θεός Απόλλωνας και αναζητά αντικαταστάτη του στον θάνατο. Οταν οι ηλικιωμένοι γονείς του αρνούνται, αποδέχεται τη θυσία της γυναίκας του και μετά κλαίει γοερά πάνω στον τάφο της.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επέλεξε να ανεβάσει την ευριπίδεια «Αλκηστη» στην πρώτη της σκηνοθεσία στην Επίδαυρο. Εργο ειρωνικό, που δεν κατατάσσεται εύκολα, εμπεριέχει τον κίνδυνο να παρασύρει τον σκηνοθέτη του στην ασάφεια και στην ανισορροπία, όπως επίσης να στραφεί προς την τραγωδία ή την κωμωδία, μόνο. Σε αυτήν την παγίδα, φάνηκε εξαρχής ότι η Ευαγγελάτου δεν έπεσε. Αντιθέτως ισορρόπησε, δίνοντας έμφαση στο σατυρικό δράμα.

Το έξοχο σκηνικό, λιτό και γήινο, της Εύας Μανιδάκη, με τον σκαμμένο τάφο στο κέντρο της ορχήστρας, πλήρως ενταγμένο στο τοπίο, υποδέχεται τον θίασο. Με γραμμικές κινήσεις και παράλληλες δράσεις οι ήρωες ξεδιπλώνουν τις πτυχές τους.

Η σκηνοθέτρια επέλεξε να στηρίξει πλήρως την παράσταση και την άποψή της στον Αδμητο –έτσι κι αλλιώς αυτός είναι ο πρωταγωνιστής του έργου, αφήνοντας εξαιρετικά θαμπή την προσωπικότητα της γυναίκας του. Το μέγεθος της αγάπης της δεν καταγράφεται και αφήνει την Αλκηστη στη σφαίρα του θύματος και μόνον. Η Ευαγγελάτου συνειδητά τονίζει το γελοίον του ανδρός. Στην κορυφαία σκηνή της αντιπαράθεσης Αδμητου – Φέρη, γιου και πατέρα δηλαδή, η ειρωνεία λειτουργεί και ξεγυμνώνει τους ήρωες.

Ο ξεκάθαρος μεταφρασμένος λόγος του Ευριπίδη κινείται παράλληλα με την ξεκάθαρη σκηνοθετική γραμμή. Κι αυτό είναι το θετικό σ’ αυτή την παράσταση: έχει άποψη και τη φθάνει ώς το τέλος. Με ακρίβεια και πίστη και μια σύγχρονη πνοή, η Κατερίνα Ευαγγελάτου δημιουργεί ένα ενδιαφέρον πλαίσιο. Κάποιες υπερβολές στο παίξιμο ισορροπούν με την ηθελημένη αφέλεια στις ερμηνείες.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ανέλαβε τον ρόλο του Αδμητου, εκφράζοντας, με την ερμηνεία του, από την αρχή ώς το τέλος, το πνεύμα της παράστασης. Ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό, σκιαγράφησε την αντιφατική περσόνα τού ήρωά του και μαζί το γελοίον της υπόστασής του.

Η παρουσία του Γιάννη Φέρτη, με τη μορφή ενός νεάζοντος ηλικιωμένου πατέρα, εύστοχη, καθοριστική και πειστική. Με το μέτρο που τον χαρακτηρίζει, μετέφερε στην παράσταση το κύρος και την αλαφράδα που απαιτεί το ίδιο το έργο –μαζί με το ευφάνταστο παρδαλό του πουκάμισο.