Τι σινεμά βλέπουν στη Βόρειο Κορέα – αφού δεν θα δουν το «Interview»

Το 2007 η γαλλική Pretty Pictures αγόρασε τα δικαιώματα της βορειοκορεατικής παραγωγής «Το ημερολόγιο μιας μαθήτριας» για να την προβάλει στο Παρίσι, με το σκεπτικό ότι την είχαν παρακολουθήσει 8.000.000 Κορεάτες.

Ηταν ένα από τα εκατοντάδες προπαγανδιστικά φιλμ του Κιμ Γιονγκ Ιλ, στο οποίο μια νεαρή Βορειοκορεάτισσα προσπαθούσε να πείσει με ακατάσχετο φολκλορισμό τους θεατές πως η ζωή είναι ωραία και στη Βόρεια Κορέα.

Από το 1950, οπότε τέθηκαν τα θεμέλια για την κινηματογραφική παραγωγή στη χώρα (τότε κυριαρχούσε το άστρο του Κιμ Ιλ Σουνγκ, παππού τού σημερινού ηγέτη), έως το σημερινό καθεστώς λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.

Για την ακρίβεια, ένα: οι αποχρώσεις της προπαγάνδας. Ο στόχος, πάλι, δεν μετακινήθηκε ούτε εκατοστό μπροστά στον κινηματογραφικό φακό: Η Ουάσινγκτον και η Σεούλ παρέμειναν οι δύο πιο μισητές πόλεις στον πλανήτη.

Με τον τρόπο του, ο σημερινός ηγέτης της Βόρειας Κορέας, τον οποίο οι ΗΠΑ θεωρούν υπεύθυνο για το χακάρισμα της Sony, συνεχίζει την κινηματογραφική κληρονομιά δεκαετιών.

Στα εξήντα περίπου χρόνια που μεσολαβούν έχουν συμβεί σημεία και τέρατα – και αυτό το τελευταίο μπορείτε να το πάρετε τοις μετρητοίς.

Μία από τις διασημότερες ταινίες που έχουν κατασκευαστεί στα στούντιο της Πιονγκγιάνγκ είναι το «Πουλγκασάρι» (1985), μια ξεπατικωτούρα του «Γκοτζίλα», όπου το τέρας του τίτλου συμβολίζει τον καπιταλιστικό κίνδυνο, καθώς η… δίαιτά του αποτελείται από σκέτο ατσάλι.

Σκηνοθέτης του φιλμ ήταν ο Σιν Σανγκ Οκ, τον οποίο είχε απαγάγει ο Κιμ Γιονγκ Ιλ από τη Νότια Κορέα το 1978. Τις πληροφορίες για την προσωπική του περιπέτεια τις δημοσιοποίησε ο ίδιος ο δημιουργός, όταν κατάφερε να δραπετεύσει σε ένα ταξίδι του στη Βιέννη το 1986.

Μέχρι τότε είχε περάσει – εκών άκων – στο πάνθεον της Β. Κορέας χάρη στη σουξεδιάρικη ταινία «Αγάπη μου» (το πρώτο φιλί σε βορειοκορεατική δημιουργία) και στο φιλμ «Η φυγή» (περιπέτεια στην οποία ανατινάζεται ένα πραγματικό τρένο).

Υστερα από όλα αυτά θεωρεί κανείς ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν προσφέρεται για να σπάσει πλάκα ένα δίδυμο κινηματογραφιστών από τις ΗΠΑ;