Δύο από τους πιο συνηθισμένους όρους που ακούμε τους αθλητές αντοχής (δρομείς, κωπηλάτες, ποδηλάτες, κολυμβητές κ.ά.) να αναφέρουν είναι αερόβιο και κυρίως αναερόβιο κατώφλι.

Οταν μιλάμε για αερόβιο κατώφλι, έναν όρο που δεν χρησιμοποιείται πολύ συχνά στη επιστήμη της εργοφυσιολογίας, αναφερόμαστε στην ένταση εκείνη της άσκησης την οποία ο αθλούμενος μπορεί να διατηρήσει για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να νιώσει κάποια ιδιαίτερη δυσφορία ή μεγάλη κόπωση. Είναι η ένταση στην οποία οι πρώτες σημαντικές αλλαγές αρχίζουν να συμβαίνουν στη φυσική μας κατάσταση και συνεπώς θεωρείται ιδανική για αρχάριους αθλητές ή όσους θέλουν απλώς να γευθούν τα οφέλη της άσκησης. Γενικά, αντιστοιχεί στο 60%-70% της Μέγιστης Καρδιακής Συχνότητας (ΜΚΣ). Αν θέλουμε ωστόσο να βελτιώσουμε περαιτέρω τη φυσική μας κατάσταση ή/και τις επιδόσεις μας σε αθλήματα αντοχής, είναι απαραίτητο να εντάξουμε στο προπονητικό μας πρόγραμμα και κάποιες πιο έντονες προπονήσεις (tempo, διαλειμματικές και άλλες), στην προσπάθειά μας να ανεβάσουμε αυτό που λέμε αναερόβιο (ή γαλακτικό) κατώφλι. Είναι η ένταση εκείνη στην οποία η παραγωγή του γαλακτικού οξέος (παραγώγου της αερόβιας άσκησης/αερόβιου μεταβολισμού) αρχίζει να ξεπερνάει την ικανότητα του οργανισμού να το απομακρύνει (συνήθως αναφερόμαστε σε ποσότητα 4mm/L αίματος) με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται η διατήρηση της ίδιας έντασης άσκησης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γενικά μιλώντας, το αναερόβιο κατώφλι αντιστοιχεί στο 85% της ΜΚΣ.

Ο Γιάννης Βλάχος είναι γυμναστής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Εχει ολοκληρώσει έξι Μαραθωνίους.