«Α, ναι, όπως στο Μαυσωλείο του Λένιν». Αυτή ήταν η απάντηση που η Διδώ Σωτηρίου έδωσε στον ανιψιό της Νίκο Μπελογιάννη ένα απομεσήμερο του Ιουλίου του 1970, αφότου εκείνος της περιέγραψε πώς οι επιβάτες έξι λεωφορείων που ταξίδευαν στην Εύβοια σχημάτισαν μια τεράστια ουρά για να προσκυνήσουν το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Προκόπι. Και αυτή η απάντηση υπήρξε η αφορμή για να αρχίσει να σκέφτεται ο γιος του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς και της Ελλης Παππά τον συσχετισμό μεταξύ του σταλινισμού και της θρησκείας – Εκκλησίας. Πειθαρχία, ιεραρχία, αποκλεισμός κάθε αμφιβολίας και διαφωνίας ήταν κάποια από τα στοιχεία που ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, μετέπειτα Στάλιν, ενστερνίστηκε από τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή της Τιφλίδας και στη συνέχεια εφάρμοσε στην κομματική του ζωή. Αυτό που σπούδασε στην πραγματικότητα ο Στάλιν – γράφει ο Μπελογιάννης – ήταν το πώς διατηρείται κανείς ατσάλινος – θεϊκός, πώς αφανίζει τα πάντα σπέρνοντας τον τρόμο, καταδυναστεύοντας μέχρι και τον νου των άλλων, αντιμετωπίζοντας με καχυποψία κάθε άποψη, έστω και αν είναι σύμφωνη με τη δική του. Μανιχαϊσμός, εσχατολογία, δόγμα (αλάθητο), ιερατείο, καθοδήγηση, οικουμενικές (ή και κομματικές) σύνοδοι, ιερές γραφές και πράξεις πίστεως, μετάνοιες, αφορισμοί και αναθέματα είναι μερικά από τα βασικά κοινά χαρακτηριστικά του σταλινισμού και της θρησκείας.

Τελευταία Νέα