Δ.Μ.: Θα ήθελα να πούμε μερικά πράγματα για την τηλεόραση. Αν και ηθοποιός, αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να διαχωρίσω τη θέση μου σε σχέση με αυτήν. Υπάρχουν βέβαια τα κρατικά κανάλια που έχουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Υπάρχει όμως και η ιδιωτική τηλεόραση με ένα τόσο ευτελές θέαμα, που αισθάνεσαι ντροπή, σαν να είσαι εσύ ο ίδιος υπεύθυνος για ό,τι βλέπεις. Μια τάση για το τίποτε, μια ακατάσχετη μπουρδολογία, οι περισσότεροι δε με μια έπαρση, σαν να θέλουν να καταγραφούν για πάντα τα ανόητα αστεία τους. Οσο κι αν υπάρχει ένα προσωπικό κόστος όταν είσαι ηθοποιός και διαχωρίζεις τη θέση σου από τη τηλεόραση, δεν γίνεται να μη διαμαρτυρηθείς. Είναι αδύνατον ακόμη και να φανταστεί ένας τηλεθεατής ότι ο ηθοποιός είναι συχνά σε δυσχερέστερη θέση από τον ίδιον που αγανακτεί με ό,τι βλέπει.

Κ.Δ.: Οταν μίλησα κάποτε για τη Δημοκρατία, είπα ότι από τη στιγμή που υπάρχει τηλεόραση η Δημοκρατία είναι ελλειμματική και πως στοιχείο της Δημοκρατίας είναι η λεγόμενη ισηγορία. Ισηγορία θα πει να έχουν όλοι την ίδια ευχέρεια προκειμένου να εκφράσουν τη γνώμη τους. Σήμερα ο κοινός άνθρωπος έχει τόση δύναμη προβολής της γνώμης του, όσο είναι το βεληνεκές της φωνής του. Ενώ οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν τεράστιο βεληνεκές φωνής και ακροατήριο όχι μόνο μεγάλο, αλλά ποικίλο και ακαθόριστο. Ενα πρόβλημα της σημερινής Δημοκρατίας είναι πώς θα ελεγθεί η τηλεόραση ώστε να μην ασκούν τυραννία επί των πολλών εκείνοι που τη χειρίζονται. Θα έπρεπε να γίνεται αξιοκρατικά η επιλογή των ανθρώπων της. Με τη βιαστική προβολή λέξεων και νοημάτων η τηλεόραση καταδυναστεύει τη συνείδησή σου, σε υποτάσσει κατά κάποιον τρόπο σε μια αβασάνιστη αποδοχή εντυπώσεων και γνωμών που έχουν επιλεγεί από άλλους.