Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά µου είναι αδύνατον να βρω µια λύση. Είναι και η εποχή δύσκολη. Θα γίνει καιχειρότερη. Δεν φτάναν όλα, ήρθε κι ο κόµπος στο χτένι µε το Θεατρικό Μουσείο. Αν έβλεπε κανείς από κοντά την κατάσταση, το πιθανότερο θα νόµιζε πως ζει στον χώρο ενός λαβυρίνθου χωρίς καµία έξοδο.

Εχουµε (λέω έχουµε γιατί είµαι µέλος του Συµβουλίου, άµισθο συµπληρώνω για να πω ότι δεν έχω καµία χρηµατική σχέση µε το θέµα) απλήρωτους τους ανθρώπους που εργάζονται, εδώ και 4 µήνες. Κι αυτό συµβαίνει για πολλοστή φορά. Το έχουν µάθει πια οι άνθρωποι. Δεν πληρώνονται µε τον µήνα αλλά η καταβολή του µισθού ποικίλλει, άλλοτε κάθε τρεις, άλλοτε κάθε τέσσερις µήνες, µερικές φορές και πέντε. Αναλόγως. Στο διαµέρισµα όπου στεγάζεται η βιβλιοθήκη του Μουσείου χρωστάµε 12 ενοίκια.

Σε λίγο θα µας πετάξουν τα βιβλία (µερικά µοναδικά αποµεινάρια της Ιστορίας του Θεάτρου µας) στον δρόµο. Οποτε θυµηθούν να µας δώσουν κάτι «έναντι» για να πληρώσουµε έστω τη δόση του ΙΚΑ – κι αυτό µετά από φοβερές πιέσεις και εξευτελιστικά παρακάλια – δεν µπορούµε να το εισπράξουµε. Γιατί το υπουργείο θέλει ενηµερότητα από το ίδιο το ΙΚΑ, και το ΙΚΑ λέει «αφού µου χρωστάτε πώς θα σας δώσω το χαρτί να πάρετε λεφτά;». Μα τα λεφτά τα θέλουµε για να ξεπληρώσουµε εσένα! – «Λυπάµαι, δεν γίνεται».

Και τότε αρχίζει ένα τρέξιµο σε φίλους, γνωστούς και λοιπούς τεθλιµµένους συγγενείς να δανειστούµε γύρω στις δέκα, δεκαπέντε χιλιάδες ανάλογα µε το πόσους µήνες καθυστερούµε, να τα πάµε στο ΙΚΑ, να πάρουµε το χαρτί, να το πάµε στο υπουργείο, να εισπράξουµε τα λεφτά, να τα δώσουµε πίσω σ’ αυτόν που τα δανειστήκαµε, που τρέµει κι αυτού του ανθρώπου το φυλλοκάρδι µη γίνει καµιά στραβή και την πληρώσει αυτός τη νύφη. Κι όλο αυτό το πηγαινέλα χαρτονοµισµάτων γίνεται κάτω από τα βλέµµατα των υπαλλήλων που αναρωτιούνται «θα περισσέψει κάνα ψίχουλο και για µας;». Τώρα, όµως, ούτε αυτό.

Το ΙΚΑ καλεί σε δικαστήριο τον πρόεδρο, τον κύριο Γεωργουσόπουλο, όχι µόνο για καθυστέρηση των δόσεων αλλά και για παρακράτηση χρηµάτων, λες και έχει και δεν τα δίνει, µε απειλή την προσωπική κράτηση. Ο προηγούµενος δήµαρχος ο κ. Κακλαµάνης έκανε δωρεά στο Μουσείο ένα ωραιότατο νεοκλασικό. Δεν υπάρχουν χρήµατα ούτε για τη µετακόµιση. Να µπορέσει να φύγει όλο το πολύτιµο υλικό που τώρα σαπίζει από τη χρόνια υγρασία του υπογείου στην Ακαδηµίας.

Ολα αυτά την ώρα που ένα ανύπαρκτο ΕΚΕΘΕ, ένα µόρφωµα της προηγούµενης κυβέρνησης που δηµιουργήθηκε για την ενίσχυση του Θεάτρου και του Χορού, και για να µοιράσει 3 εκατοµµύρια ήθελε 1.500 για τον εαυτό του, απορροφά δεν ξέρω και ‘γώ πόσα, γιατί µπορεί πολύ σωστά τώρα να καταργήθηκε αλλά οι µισθοί συνεχίζουν να τρέχουν για άγνωστους και θεοσκότεινους λόγους.

Αν σκεφτεί κανείς ότι όλα τα έξοδα του Μουσείου δεν ξεπερνούν τις 50, 60 χιλιάδες τον µήνα, κι αυτοί οι καταργηθέντες ΕΚΕΘΕΧΊΤΕς εισπράττουν τουλάχιστον ένα εκατοµµύριο θα έχετε µια µικρή εικόνα του ύψους της ζητιανιάς µας. Γιατί ζητιανιά είναι να θες µε ψίχουλα να σώσεις ένα κοµµάτι του Πολιτισµού µας. Κύριε υπουργέ Πολιτισµού. Κύριε Γερουλάνε. Σας παρακαλούµε.

Κοιτάξτε την περίπτωση. Ξέρω ότι προτεραιότητα αυτή τη στιγµή έχει ο τουρισµός. Το καταλαβαίνω. Αλλά µη θυσιαστεί στον βωµό των τσάρτερ από το Λίβερπουλ η κιβωτός µιας τέχνης. Και το Θέατρο είναι µια τέχνη που γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο. Και που δεν έχει άλλο όνοµα σε οποιοδήποτε µέρος του κόσµου. Χρειαζόµαστε τον τουρισµό, κύριε Υπουργέ, αλλά χρειαζόµαστε και την Τέχνη. Και για να θυµηθούµε τον Γκόγια: «Χρειαζόµαστε την Τέχνη για να µη µας σκοτώσει η Αλήθεια».