Αναζήτηση
Εναν χρόνο µετά τη θριαµβευτική εµφάνισή του, όταν πολλοί θεατές έφτασαν µπροστά στη σκηνή για να τον αποθεώσουν, ο 68χρονος σικελός τροβαδούρος επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Με µουσικές αναµνήσεις από τη δεκαετία του 1960, θρυλικά κοµµάτια που απέδωσαν 100 εκατοµµύρια δίσκους παγκοσµίως και αποδεικνύουν την αντοχή του, αλλά και απόψεις
για τη Μέση Ανατολή, τον Οµπάµα, το Ιντερνετ και τα γηρατειά. 
Σαλβατόρ, πώς γεννήθηκε το τραγούδι «Η ζωή ακόµα» που αφιερώσατε στο Ιδρυµα Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού;
Είναι ένα τραγούδι το οποίο στην ουσία αναφέρεται στα προβλήµατα υγείας που είχα. Πρόκειται για ένα µήνυµα αγάπης και µίσους προς τη ζωή. Την κατηγορώ για τη σκληρή συχνά στάση της απέναντί µου, αλλά της λέω ότι συνεχίζω να την αγαπώ.
Θεώρησα, λοιπόν, ότι το τραγούδι αυτό ταίριαζε στο Ιδρυµα ∆ράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού που αγωνίζεται για τη ζωή.Γενικά, προσπαθώ να υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στα πράγµατα τα οποία υπερασπίζοµαι, είτε ως πρέσβης της UNICEF είτε ως πρέσβης Καλής Θελήσεως του Ιδρύµατος. Για µένα είναι σηµαντική η εµπιστοσύνη του κόσµουκαι εδώ και στηνΕλλάδα που αγαπώ ιδιαίτερα. Θέλησα να ενώσω τις δυνάµεις µου µεεκείνες της προέδρου τουΙδρύµατος καςΑσπασίαςΛεβέντηκαι του Επιστηµονικού ∆ιευθυντή, ογκολόγου χειρουργού δρος Σταύρου Γεωργιάννου γιατί είµαι ιδιαίτερα ευαίσθητος στο θέµα του καρκίνου. Εχω πολλούς φίλους που «έφυγαν»απ’ αυτή την αρρώστια. Μόλις την περασµένη εβδοµάδα έχασα την πρώτη εξαδέλφη µου. Από καρκίνο «έφυγε» επίσης ο αδελφός µου πριν από πέντε χρόνια και η µητέρα µου πριν από είκοσι χρόνια. Ολοι έχουµε ζήσει παρόµοιες καταστάσεις στον στενό ή τον ευρύτερο οικογενειακό ή φιλικό µας κύκλο. Λένε ότι σήµερα ο καρκίνος είναι πιο παρών και πιο επιθετικός απ’ ό,τι παλιότερα. Εγώ πιστεύω ότι πάντα υπήρχε, αλλά απλώς δεν τον γνωρίζαµε. Τότε οι άνθρωποι δεν ήξεραν από τι πέθαιναν, ενώ τώρα ξέρουν. Αυτή είναι η διαφορά.
Ζούµε, βέβαια, και περισσότερο…
Σαφώς. Κάνουµε τα πάντα για να ζήσουµε πιο πολύ, αλλά δεν έχουµε ανακαλύψει ακόµατο µυστικό της αιώνιας νεότητας.
Πρέπει, όµως, να πω ότι οι πρόοδοι της Ιατρικής είναι εντυπωσιακές. Εγώ συµµετέχω στον τηλεµαραθώνιο στη Γαλλία και στο Βέλγιο, όπου κάθε χρόνο έρχονται επιστήµονες και µιλούν για τις εκπληκτικές προόδους της επιστήµης. Οι ελπίδες θεραπείας από λευχαιµία, για παράδειγµα, έχουν φτάσει πια στο 95%! Είναι εκπληκτικό! Κάποτε οι άνθρωποι πέθαιναν από αρρώστιες που σήµερα θεραπεύονται, συχνά µάλιστα αρκετά εύκολα. Γι’ αυτό εµείς οι καλλιτέχνες πρέπει να στηρίζουµε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Βέβαια, απλοί σαλτιµπάγκοι είµαστε. Προσπαθούµε απλώς να φτάσει το µήνυµά µας στα αυτιά εκείνων που µας κυβερνούν, ώστε ναπάρουν τα µέτρα που χρειάζονται. Και πιστεύω ότι τα καταφέρνουµε σιγά σιγά. Υπάρχει γενικά µια συνειδητοποίηση όσον αφορά τα θέµατα που αγγίζουν την ανθρώπινη ζωή. Ολοι, γιαπαράδειγµα, συµφωνούν ότι πρέπει να ζούµε σ’ έναν κόσµο ειρηνικό. Βέβαια η βαρβαρότητα πάντα υπάρχει. ∆είτε τι συµβαίνει στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει, όµως, και ένα δηµοκρατικό κίνηµα που αναδύεται µέσα από αυτή την κατάσταση.Ας ελπίσουµε ότιδεν θα καπελωθεί από θρησκευτικούς ήάλλους κύκλους.
Σε µια συζήτησή µας µου είχατε πει: «Εναςάνθρωπος σαν τονΟµπάµα θα κάνει τον κόσµο να πάει µπροστά.
Το έργο του θα δηµιουργήσει ένα κίνηµα σεβασµού και αλληλεγγύης». Τι πιστεύετε σήµερα;
Η εκλογή του Οµπάµα ήταν πραγµατική ελπίδα. Η καλή του θέληση δεν µπορεί να αµφισβητηθεί. Τα πράγµατα, όµως, δεν προχωράνε γρήγορα, γιατί δυστυχώς συναντά αντιστάσεις µέσα στην ίδια του τη χώρα.∆εν µπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν µια µερίδα Αµερικανών να πολεµά κάποιον που προσπαθεί να δηµιουργήσει ένα εθνικό σύστηµα υγείας. Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν στην Αµερική φωτεινά παραδείγµατα ανθρώπων, όπως οι πενήντα εκατοµµυριούχοι που ζήτησαν πρόσφατα από το κράτος να τους φορολογήσει περισσότερο. Η Αµερική είναι χώρα των άκρων. ∆εν είναι, όµως, δυνατόν η µεγαλύτερη δύναµη στον κόσµο να αφήνει τους πολίτες στην τύχη τους. Σε πολλούς τοµείς, όµως, ο κόσµος προοδεύει, παρά το γεγονός ότιπολλά απότα πράγµατα που θα θέλαµε να γίνουν δεν έχουν ακόµα επιτευχθεί.
Συµφωνώ απολύτως. Εχουν γίνει σεβαστέςπρόοδοι,αλλά γίνονται δύσκολα και αργά.
Πρέπει να έχουµε υποµονή. Εγώ δεν συµφωνώ µε τον Νίτσε και τη θεωρία του υπερανθρώπου, σύµφωνα µε την οποία κάποιοι πρέπεινα θυσιάζονταιπρος όφελος άλλων. Ποιος µπορεί να αποφασίσει κάτι τέτοιο; Αν υπάρχει κάποιος εκεί ψηλά, θα πρέπει να ξαναελέγξει τη ζυγαριά του. ∆εν είναι απαισιόδοξο αυτό που λέω. Μπορεί ναµην επιβραβευόµαστε απαραίτητα για τις καλές µας πράξεις, αλλά πρέπει να συνεχίσουµε να κάνουµε το καλό για λόγους συνείδησης και απλήςανθρώπινης ηθικής.
Θέµα το οποίο τίθεται πλέον σε παγκόσµια κλίµακα…
Ακριβώς. Και πιστεύω ότιτο ∆ιαδίκτυο θα συµβάλει σ’ αυτό. Πρόκειταιγια ένα θαυµάσιο – καιτροµερό ταυτόχρονα – εργαλείο που επιτρέπει σε µια ιδέα ή µια πληροφορία να διαδοθεί παντού. Η επανάσταση στη Μέση Ανατολήαπό το facebook άρχισε κι έπειταπέρασε στις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ. Πιστεύω ότι τα πράγµατα θα αλλάξουν κατ’ αρχάς χάρη στους νέους, χάρη στις αρχές του ανθρωπισµού που πολλοί υιοθετούν ως στάση ζωής, και χάρη στην τέχνη. Η µουσική, για παράδειγµα, έχει συµβάλει πολλές φορές στον αγώνα του ανθρώπου για ειρήνη και δικαιοσύνη και έχει βοηθήσειστην εξοµάλυνση πολλών καταστάσεων. Τα πράγµατα, όµως, για να αλλάξουν θέλουν χρόνο…
Το τραγούδι σας «Inch’Allah», τοοποίοµιλάγια την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, µαρτυρεί αυτήν ακριβώς την πραγµατικότητα…
Το τραγούδι αυτό το έγραψα τον Οκτώβριο του ’66 και λυπάµαι πραγµατικά που σήµερα, 45 χρόνια µετά, πρέπει ακόµα να το τραγουδώ. Βέβαια στην ουσία κι αυτό το τραγούδι για αγάπη µιλά. Το βαθύτερο µήνυµά του είναι το έλλειµµα αγάπης ανάµεσα στους δύο λαούς. Οταν καταγγέλλω κάτι, είναι πάντα σε σχέση µε το έλλειµµα αγάπης σε όλες τις µορφές της. Η αγάπη είναι η αναζήτηση του καθενός µας να βρει την αδελφή ψυχή, τον άνθρωπο που θα µας δώσει την εντύπωση ότι δεν είµαστε πολύ µόνοι στον κόσµο. Ο κόσµος από έλξεις δεν δηµιουργήθηκε; Η φυσική έλξη των κυττάρων γίνεται έλξη συναισθηµατική. Γίνεται αγάπη. Και η αγάπη σε σηµαδεύει ανεξίτηλα. Πρέπει, όµως, να την έχεις γνωρίσει από την παιδική σου ηλικία για να µπορέσεις αργότερα να την αναγνωρίσεις.
Το από πού προερχόµαστε παίζει, λοιπόν, ρόλο στο πώς αγαπάµε;
Ο άνθρωπος πλάθεται στα τέσσερα-πέντε πρώτα χρόνιατης ζωής του και ηαγάπη καθώς και οι πληγές της παιδικής ηλικίας µένουν για πάντα µέσα µας.
Ο Ορσον Ουέλς στον «Πολίτη Κέιν», πεθαίνοντας, ονειρεύεται το ελκηθράκι που είχε όταν ήταν παιδί. Οι παιδικές χαρές ή οι θλίψεις µας ξυπνάνε µέσα µας τη στιγµή που δεν το περιµένουµε. Γιατί αυτές είναι η ουσία µας, αυτό που πραγµατικά είµαστε. Και όσο κι αν προσπαθούµε να πνίξουµε αυτό που είµαστε, κάποια στιγµή αυτό βγαίνει στην επιφάνεια. Πάντα υπάρχει κάπου µια µικρή ρωγµή από την οποία ξεπηδά το παιδί που είµαστε. Και λέω «είµαστε», γιατί πιστεύω ότι φέρουµε µέσα µας όλες τις ηλικίες µας.
Δεν γερνάµε δηλαδή πραγµατικά;
Θα σας απαντήσω µε µια φράση του Αντόνιο Ταµπούκι που διαβάζωαυτόν τον καιρό:
«Ηµασταν νέοι, γεµάτοι ενθουσιασµό, τρέλα και φαντασία.
Αυτά υπάρχουν πάντα.Η νιότη, όµως, όχι». Αυτό πιστεύω.
info
Ο Σαλβατόρ Ανταµό τραγουδάει την Τρίτη 8 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, τηλ. 210-7282.333). Χορηγός επικοινωνίας: «ΤΑ ΝΕΑ». Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση του Ιδρύµατος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού
Αν υπάρχει κάποιος εκεί ψηλά, θα πρέπει να ξαναελέγξει τη ζυγαριά του
