«Δεν υπάρχουν φίλοι», λεγόταν ένα ντοκιμαντέρ για κάποιον φορτηγατζή που έκανα πριν χρόνια. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση η μοναχικότητά του. Η νταλίκα ήταν το κινούμενο σπιτικό του που δύσκολα θα έμπαινε άλλος. «Ούτε γυναίκα, οτοστόπ, τίποτα;», ρώτησα. Γέλασε. «Κατέβα εσύ νύχτα το παγωμένο Αραράτ χωρίς να ξέρεις αν στη στροφή τα φρένα σου θα πιάσουν ή θα βρεθείς στον γκρεμό, και έλα μετά πες μου αν θα ήθελες και άλλον μαζί σου». Θυμάμαι ακόμη τον άγριο ξυλοδαρμό στα σύνορα μεταξύ δύο θηριωδών φορτηγατζήδων επειδή ο ένας πήρε τη σειρά του άλλου και του δεύτερου αντί χριστοπαναγίας, του είχε ξεφύγει ένα «Αει στα κομμάτια!». Ο προσβεβλημένος χτυπιόταν για το πώς θα μπει τώρα στην νταλίκα ύστερα από τέτοια κατάρα, συναδέλφου μάλιστα. Το τρίτο είναι το ξύλο που έτρωγαν από γιουγκοσλάβους τροχονόμους όταν δεν είχαν να τους δωροδοκήσουν με Μεταξά ή Μάλμπορο ώστε να μην τους κόψουν την κλήση και έτσι να προλάβουν να παραδώσουν Παρασκευή στο Μόναχο και Κυριακή να είναι πίσω πάλι στην Κατερίνη να ξεφορτώσουν. Μοναχικοί καβαλάρηδες, καχύποπτοι προς τις συλλογικότητες. Οπως και στη φωτογραφία: Καλές οι κινητοποιήσεις αλλά μην ξεχνάμε και τον εαυτό μας.

Ο Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης

Τελευταία Νέα