Αναζήτηση
Μετά τη θερµή υποδοχή που είχε την Εβδοµάδα Κριτικής στο 67ο Φεστιβάλ Βενετίας, η «Χώρα προέλευσης» του 32χρονου σκηνοθέτη συναντά το ελληνικό κοινό στις αίθουσες
Η «Χώρα προέλευσης» είναι η ιστορία µιας χώρας και µιας οικογένειας σε ελεύθερη πτώση. Τρεις γενιές µιας οικογένειας (η γενιά του ‘50, η γενιά της Μεταπολίτευσης και η νεώτερη γενιά) οδηγούνται σε µια σύγκρουση µέχρις εσχάτων εξαιτίας µιας ενδοοικογενειακής υιοθεσίας. «Η ταινία µιλάει για την εµπειρία της Μεταπολίτευσης που σήµερα γράφει το τέλος της µε την πτώση της οικογένειας στο φιλµ και την πτώση της χώρας όπως τη ζούµε τον τελευταίο καιρό», εξηγεί ο σκηνοθέτης.
«Χώρα προέλευσης»: η Ελλάδα όπως δεν την ξέρουµε ή όπως δεν θέλουµε να τη βλέπουµε, κρύβοντάς την και από τους ίδιους τους εαυτούς µας;
«Νοµίζω ότι όλοι ξέρουµε και είναι πολύ δύσκολο πια να κρύβουµε. Ολοι ξέρουµε για τα σόγια, για τα καφενεία, για τις αποφάσεις που πήραµε και πληρώνουµε, γι αυτά που επιµέναµε να βλέπουµε κι αυτά που κάναµε ότι δεν βλέπουµε, για το πανηγύρι της τελευταίας τριακονταετίας µέσα στα σπίτια µας και στη δηµόσια ζωή. Η ταινία µιλά για τους µηχανισµούς, τις µικρές και µεγάλες αποφάσεις µε τις οποίες κατασκευάσαµε αυτόν τον κόµπο που είναι τόσο δύ σκολο πια να λύσουµε, φωτίζοντας τα ψέµατα, τις αυταπάτες, την τροµοκρατία, τις καλύτερες προθέσεις που µας έφεραν εδώ που είµαστε», λέει ο σκηνοθέτης, που µόλις στα 22 του µας είχε εκπροσωπήσει το 2001 στο Φεστιβάλ των Καννών µε τη µικρού µήκους ταινία του «Τα µάτια που τρώνε». Και συµπληρώνει πως πάνω απ όλα «είναι µια ταινία ηθοποιών µε δυνατές ερµηνείες, καθώς µε ενδιέφερε να βγουν στην οθόνη οι χαρακτήρες των ηρώων, έτσι που µέσα 
Η ελληνική οικογένεια είναι, θα µπορούσες να πεις, η «αιτία» που φτάσαµε στη σηµερινή κρίση;
«Το βαθύ φταίξιµο είναι πάντα στους πολίτες. Δηλαδή σε όλους µας. Οι πολίτες φυσικά έχουν και οικογένειες και το πώς δρουν εκεί φωτίζει και όλα τα υπόλοιπα, πώς αποφασίζουν, πώς αγαπούν, πώς µισούν, τι τους προσβάλλει και τι τους κολακεύει. Και κυρίως, πόσα ανέχονται και τι πιστεύουν».
Και η… ψυχανάλυση της ελληνικής οικογένειας συνεχίζεται, όταν τον ρωτάµε αν η υπερβολική αγάπη, η υπερπροστασία της ελληνικής οικογένειας στα παιδιά της, είναι αυτή που τα «πνίγει»: «Μέσα στις οικογένειες υποφέ ρουµε και εγκληµατούµε γιατί νοµίζουµε ότι ξέρουµε το σωστό και αυτό που νοµίζουµε σωστό το ονοµάζουµε αγάπη ή προστασία ώστε να το επιβάλουµε».
Κι όταν αναρωτιόµαστε, ποιος είναι ο λόγος που σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ _ Κάννες, Βενετία, Βερολίνο _ έγινε της «µόδας» ο ελληνικός κινηµατογράφος, ο Σύλλας Τζουµέρκας λέει πολύ απλά: «Γιατί γυρίζονται καλές ταινίες µε καλά θέµατα και καλή φόρµα»…
ΙΝFΟ
Η «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουµέρκα θα προβάλλεται στους κινηµατογράφους από αύριο
Ταινίες µε πολιτικό λόγο
Το ελληνικό σινεµά αρθρώνει τα τελευταία χρόνια πολιτικό λόγο κοιτώντας την ελληνική κοινωνία…
«Σε οποιαδήποτε εποχή, όλες οι καλές ιστορίες το ίδιο κάνουν: κοιτούν την κοινωνία, αρθρώνουν πολιτικό λόγο, έχουν φαντασία, σκέψη, αγωνία και αισθήµατα. Και όλες οι καλές ελληνικές ταινίες και τώρα και παλιότερα, από τον Κακογιάννη µέχρι τον Γιάνναρη, το ίδιο κάνουν».
Αυτός ο πολιτικός λόγος, όµως, είναι µακριά από τα πολιτικά κόµµατα. Γιατί;
«Γιατί ο πολιτικός λόγος των κοµµάτων είναι πολύ στενός για τις τέχνες. Βασίζεται και εξαρτάται από τη συµφωνία. Ο πολιτικός λόγος του σινεµά ή της λογοτεχνίας στα καλά του δεν δίνει δεκάρα γι αυτό. Μιλάει για όλα αυτά για τα οποία δεν χρειάζεται να έχεις διακόσια άτοµα πίσω σου να σε χειροκροτούν και να σε ψηφίζουν. Δηλαδή ποιο αυστριακό κόµµα θα έλεγε αυτό που λέει ο Μπέρνχαρντ ότι όλη η Αυστρία είναι µια ανενδοίαστη επιχείρηση και οι πολίτες και οι πολιτικοί της ανυπόφοροι καταστροφείς επί τω έργω;».
