Αναζήτηση
«Το παν είναι να µην ταυτίζουµε το κάθε ψέµα µε την αλήθεια» λέει στα «ΝΕΑ» ο σκηνοθέτης Δηµήτρης Μαυρίκιος, που ανεβάζει το έργο του Πιέρ Κορνέιγ στη φετινή πρεµιέρα στο Κτίριο Τσίλλερ
Με µάγους και θνητούς µπλεγµένους σε ψευδαισθήσεις και περίεργα παιχνίδια µεταξύ πραγµατικότητας και φαντασίας ανοίγει φέτος η αυλαία της Κεντρικής Σκηνής του Κτιρίου Τσίλλερ. Η κλασική κωµωδία «Φρεναπάτη» (1635) του Πιερ Κορνέιγ ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Δηµήτρη Μαυρίκιου. Ο ίδιος διασκεύασε και µετέφρασε το έργο, όπως λέει στα «ΝΕΑ», «ώστε να έχουν θέση και στοιχεία του σήµερα, που τονίζουν το γλυκό όνειρο κι άλλοτε τον εφιάλτη των ηρώων µας, ίσως και των θεατών µας…».
Τι έχει να µας διδάξει σήµερα ένα έργο του γαλλικού κλασικισµού;
«Οτι από τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ψυχής δύο είναι εκείνες που δεν φυλακίζονται, δεν φιµώνονται: ο έρωτας και η καλλιτεχνική δηµιουργία. Κι ότι καµιά εξουσία δεν νοµιµοποιείται να τις καταπνίγει», απαντά.
Η υπόθεση του έργου ξεκινά µε την Πριµαδαµάντα (Εύα Κοταµανίδου) η οποία, αναζητώντας τα ίχνη του γιου της που έδιωξε από κοντά της για να τον τιµωρήσει για την ανυπακοή του, επισκέπτεται τον µάγο Αλκανδρο (Γιάννης Βογιατζής). Ο Πιερ Κορνέιγ δηµιουργεί ένα «θέατρο µέσα στο θέατρο» όταν ο µάγος µε ένα χτύπηµα του ραβδιού «ζωντανεύει» τις κωµικές περιπέτειες του γυναικά Κλίνδωρα (Χρήστος Λούλης) που προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της πλούσιας κληρονόµου και της υπηρέτριάς της. Επειτα από περιπέτειες που θα τον φέρουν κοντά στον θάνατο, θα αφιερωθεί τελικά στην τέχνη του θεάτρου. «Το θέατρο µέσα στο θέατρο πάντα µε γοητεύει και γι αυτό και το αναζητώ, παρά τους προκλητικούς γρίφους που θέτει» σχολιάζει ο Δηµήτρης Μαυρίκιος.
Συνεργάζεστε για την παράσταση µε παλαιότερους και νεώτερους ηθοποιούς…
Από επιλογές µου αρκετών δεκαετιών προκύπτει ότι µάλλον έχω την τάση να επενδύω γενναιόδωρα στους νέους ηθοποιούς. Ενίοτε αναθέτοντας και σηµαντικούς ρόλους σε τελειόφοιτους ηθοποιούς που δεν έχουν ανέβει ακόµα στο σανίδι. Και είχαµε λαµπρά αποτελέσµατα. Για να είµαι όµως απολύτως ειλικρινής, εµπνέοµαι από τους νέους ηθοποιούς όλων των γενεών και όλων των ηλικιών. Πραγµατικά πιστεύω ότι το ταλέντο είναι το µόνο στοιχείο που δεν γερνάει. Οταν υπάρχει, καταρρίπτονται και τα σύνορα µεταξύ γενεών. Είναι θετικό να πειραµατίζονται οι σκηνοθέτες;
Ο σκηνοθέτης δεν είναι συντηρητής θεατρικών έργων, όπως τον θέλουν κάποιοι. Αντλεί εναύσµατα από τα έργα τα οποία δεν κινδυνεύουν από καµιά σκηνοθεσία και από καµιά ερµηνεία. Το έργο παραµένει στο ράφι της κάθε βιβλιοθήκης αλώβητο, όπως παραδόθηκε από τον συγγραφέα του, αλλά και πάντα ελεύθερο. Καµιά σκηνοθεσία δεν είναι ικανή να του επιφέρει την παραµικρή ζηµιά. Καµιά σκηνοθεσία δεν γκρεµίζει νεοκλασικά για να χτίσει πολυκατοικίες.
ΙΝFΟ
«Φρεναπάτη» του Πιερ Κορνέιγ, σε σκηνοθεσία του Δηµήτρη Μαυρίκιου, στην Κεντρική Σκηνή – Εθνικό Θέατρο (Κτίριο Τσίλλερ, Αγ.
Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210-5288.100)
από 20 Οκτωβρίου.
Εισιτήρια: από 26 έως 13 (φοιτητικό)
ευρώ (Πέµπτη: 13 ευρώ, Τετάρτη απογευµατινή: 15 ευρώ)
«Μας χρειάζονται και οι ψευδαισθήσεις»
«Αλίµονο όµως αν τις εκλαµβάνουµε ως απόλυτες αλήθειες. Το παν είναι να ζούµε το κάθε ψέµα για όση αλήθεια περιέχει κι όχι ταυτίζοντάς το µε την αλήθεια. Είναι άκρως επικίνδυνο αλλά και αναγκαίο να περιπλανιέσαι στα σύνορα µεταξύ πραγµατικότητας και φαντασίας. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι µόνιµος κάτοικος της… µεθοριακής ζώνης».
Σε ποιον τοµέα εντοπίζετε τη µεγαλύτερη κρίση στην ελληνική κοινωνία;
Στη σχέση µας µε τη βαθύτερη, την πιο ουσιαστική έννοια του πολιτισµού. Κι αυτό οφείλεται στο ότι τα ψέµατα της µεταπολιτευτικής γενιάς ήταν στην πλειονότητά τους άτεχνα, κακόγουστα και χωρίς φαντασία. Δεν άφησαν πίσω τους ούτε τη χρυσόσκονη ενός παραµυθιού. Η «αριστερή διανόηση» των δεκαετιών του 70 και του 80, που είχε τον έλεγχο ουσιαστικά σε όλους τους τοµείς του πολιτισµού, έχει ένα µεγάλο µερίδιο ευθύνης στην υπόθεση της σηµερινής ήττας των αξιών.
