Η Μάργκαρετ Άτγουντ είναι μια συγγραφέας που πέρα από τα γυναικεία ζητήματα η γραφή της μπορεί να είναι και προφητική. Τουλάχιστον αυτό δείχνει το νέο της μυθιστόρημα «Τhe Υear of the Flood» («Η Χρονιά της Πλημμύρας»). Για την παρουσίαση του οποίου ξεκινάει με πλοίο από τη γενέτειρά της, τον Καναδά, με κατεύθυνση την Αγγλία. «Δεν είμαι καμία πριμαντόνα που πηγαίνει μόνο σε ακριβά ξενοδοχεία. Κάποιος με ρώτησε αν ο περίγυρός μου ταξιδεύει μαζί μου. Γέλασα. Οι συγγραφείς δεν είναι αστέρια της ροκ ή του σινεμά. Είναι σαν τους γυρολόγους. Γι΄ αυτό και καταλαβαίνουν τον «Θάνατο του Εμποράκου»», λέει η Καναδέζα συγγραφέας προσπαθώντας να ζήσει τον βίο της με χαμηλό αποτύπωμα άνθρακα και δείχνοντας ενδιαφέρον για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης.

«Τι θα μπορούσε να συμβεί σε έναν κόσμο όπου οι επιχειρήσεις και η κυβέρνηση γίνονται ένα; Όπου η γονιμότητα γίνεται προνόμιο των οικονομικά εύρωστων; Όπου οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν όλο και μεγαλύτερη δύναμη;

Αυτή η εξέταση ήταν μία άποψη που προκάλεσε τη γέννηση αυτού του μυθιστορήματος».

Η Άτγουντ χαρακτηρίζει τη «Χρονιά της Πλημμύρας» μυθιστόρη- μα εικασιών και όχι μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Η ραχοκοκαλιά του βρίσκεται στους ύμνους που η συγγραφέας συνθέτει για τους Κηπουρούς του Θεού. Ένα οικολογικό θρήσκευμα που προσηλύτισε την ηρωίδα της, Τόμπι. Η Άτγουντ πιστεύει ότι η θρησκεία είναι το σύνολο των ιστοριών που λέει η μία γενιά στην επόμενη για το πώς ήρθαμε και για το πού οδεύουμε. Και ότι αυτές οι ιστορίες είναι υφασμένες με χοντρό σύρμα στα κύτταρά μας. Γι΄ αυτό και όσο είμαστε άνθρωποι δεν υπάρχει διέξοδος από αυτή. «Ο κόσμος σχολιάζει ότι το οικολογικό κίνημα δεν πρόκειται να λειτουργήσει εκτός κι αν πάρει τον χαρακτήρα μιας νέας θρησκείας. Νομίζω ότι υπάρχει μέσα στο κίνημα αυτό το στοιχείο της πίστης. Κι όταν συναντάς όλους αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν κάτι εξ ονόματος αυτού, τότε σκέφτεσαι ότι έχουν κάτι κοινό με τις μοναχές του Μεσαίωνα που αφιέρωναν τον εαυτό τους στον Θεό κι έβγαιναν έξω για να διδάξουν στα παιδιά πώς να φτιάχνουν κήπους».

«Κάθε μυθιστόρημα βγάζει μία άποψη για τη ζωή. Και ο λόγος είναι ότι η αφήγησή του έχει μία συγκεκριμένη δομή, με αρχή, μέση και τέλος. Το πώς λοιπόν τακτοποιείς τα πράγματα προσδιορίζουν και την ουσία του βιβλίου. Για παράδειγμα στο «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Ελίζαμπεθ Όστιν μένουμε στο σημείο που η Ελίζαμπεθ Μπένετ και ο Κύριος Ντάρσι βρίσκονται στο απόγειο της ευτυχίας τους. Δεν φτάνουμε στα 80 του κυρίου Ντάρσι τότε που αρχίζει να τα χάνει και χρειάζεται να πάει σε έναν οίκο. Θέλουμε να τους αφήσουμε στην ευτυχισμένη τους στιγμή και αυτό αποκαλούμε κωμωδία. Γιατί όταν αρχίζει η τραγωδία δεν τη θέλουμε. Κι όταν συμβαίνει, μένουμε σε ένα σημείο συμφιλίωσης, το πρόσωπο υπό αμφισβήτηση είναι νεκρός και έχουν γίνει συνταρακτικά γεγονότα», λέει και αποφεύγει να μιλήσει για την ουσία των δικών της βιβλίων. Από τα οποία «Ο Τυφλός Δολοφόνος» τιμήθηκε το 2000 με το Βραβείο Μπούκερ.

Η μαγική στιγμή της ανθρωπότητας


Όμως δεν αποφεύγει να συζητήσει το θέμα γύρω από την εξέλιξη της ανθρωπότητας και να εκφράσει την άποψή της ότι δεν κινδυνεύουμε από τη γρίπη των χοίρων. «Αλλά ως είδος πλησιάζουμε τη μαγική στιγμή». Κι εξηγεί με ένα εργαστηριακό πείραμα τι θέλει να πει: «Υπάρχει ένας δοκιμαστικός σωλήνας γεμάτος τροφή. Μέσα σε αυτόν τοποθετούν στις 12 το μεσημέρι μία αμοιβάδα. Η αμοιβάδα διαιρείται στα δύο κάθε λεπτό.

Στις 12 τα μεσάνυχτα, ο δοκιμαστικός σωλήνας είναι γεμάτος αμοιβάδες και δεν υπάρχει ίχνος τροφής. Σε ποια χρονική στιγμή η τροφή στον σωλήνα βρίσκεται στη μέση; Στις 12 παρά ένα λεπτό όλες οι αμοιβάδες λένε «Είμαστε καλά, υπάρχει μισός σωλήνας τροφή ακόμα». Αυτή είναι η μαγική στιγμή στην οποία βρισκόμαστε τώρα».

Και η Μάργκαρετ Άτγουντ, η προφήτης συγγραφέας, προειδοποιεί πως «αν δεν φροντίσουμε αυτήν τη στιγμή τους εαυτούς μας, τότε αυτή η στιγμή θα μας καταπιεί φροντίζοντας εκείνη για εμάς».