Στην τελευταία του εγκύκλιο, Caritas in Veritate, ο Πάπας Ράτσινγκερ τα βάζει με τους άθεους. Επειδή- γράφει- αποτελούν «ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ανάπτυξη». Επειδή- ξαναγράφει- η ανάπτυξη «χρειάζεται χριστιανούς που να τείνουν τα χέρια τους ψηλά προς τον Θεό σε πράξη προσευχής». Εάν όλοι οι άνθρωποι μιμούνταν τον Άγιο Ιωάννη, στον συγκλονιστικό πίνακα του Ελ Γκρέκο «Το όραμα του Αγίου Ιωάννη», σύμφωνα με τον Πάπα, θα είχαμε καλύτερους δρόμους, θα λειτουργούσε σωστά το Δημόσιο, δεν θα υπήρχαν καρτέλ στην αγορά, δεν θα υπήρχε φοροδιαφυγή, δεν θα πληρώναμε φακελάκια στα νοσοκομεία, δεν θα υπήρχαν διεφθαρμένοι πολιτικοί και πελατοκρατία, δεν θα παρκάραμε παράνομα, δεν θα καίγαμε τα δάση, θα φοβόμασταν και θα φθονούσαμε λιγότερο τον διπλανό μας, είτε είναι γηγενής είτε ξένος. Για να πω την αλήθεια, αυτή η αναφορά του Πάπα με «έθιξε». Ως άθεος, ένιωσα ότι κάποιος άνθρωπος με τεράστια εξουσία με θεωρεί εμπόδιο για την ανάπτυξη. Άφησα τότε στην άκρη την εγκύκλιο και έπιασα τον χάρτη του κόσμου. Εκεί βρήκα κάποια παρηγοριά. Διαπίστωσα ότι περισσότεροι άθεοι υπάρχουν στις αναπτυγμένες χώρες παρά στις μη αναπτυγμένες. Δεν μιλάω βέβαια για την αθεΐα τύπου σοσιαλιστικού ρεαλισμού, όπου σκότωσαν τον Θεό και τους αγίους γιατί τους ζήλευαν και ήθελαν οι ηγέτες του κόμματος και τα μέλη του Πολιτμπιρό να πάρουν τη θέση τους.
Μιλάω για την αθεΐα όπως αυτή στις σκανδιναβικές χώρες. Όπως και να το κάνουμε, έχω την εντύπωση ότι η αθεΐα και η κοσμικότητα συνάδει περισσότερο με την ανάπτυξη και την ευημερία. Όταν ο κόσμος δεν φοβάται και δεν πεινάει, όταν βρίσκει ενδιαφέρουσα και ανθρώπινη τη ζωή πάνω σε αυτή τη Γη, όταν νιώθει ότι ζει σε μια 
χώρα όπου το κράτος τον σέβεται και τον φροντίζει, βασανίζεται λιγότερο από την ιδέα του Παραδείσου- και ειδικά της Κόλασης. Γι΄ αυτό ο Φρόιντ και ο Μαρξ πίστεψαν ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα πάψουν να πιστεύουν στον Θεό. Βγήκαν γελασμένοι. Οι άνθρωποι θα έχουν ανάγκη το υπερβατικό από τη στιγμή που αναζητούν ένα νόημα για τη ζωή τους και μια συνέχεια για τον θάνατό τους. Και αυτή την αγωνία δεν μπορεί να την θεραπεύσει κανένας ορθός λόγος, καμιά ανάπτυξη, κανένας τέλειος κοινωνικός προγραμματισμός. Όπως και να το κάνουμε, πάντως, τα έθνη που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας ανάπτυξης έχουν και τον μεγαλύτερο αριθμό άθεων. Εκείνα που κατατάσσονται στις τελευταίες χαρακτηρίζονται από υψηλό βαθμό θρησκευτικότητας και θρησκοληψίας. Είναι επιπόλαιο, όμως, να υποστηρίζει κανείς ότι η απάλειψη της πίστης στον Θεό θα λύσει το πρόβλημα της ανάπτυξης και της προόδου της ανθρωπότητας. Όπως είπε ο Ησαΐας Μπέρλιν, ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τέτοιο στραβό ξύλο, ώστε δεν ισιώνει με τίποτε. Ούτε πιστεύοντας στον Θεό ούτε μην πιστεύοντας. Η τελειότητα δεν κατοικεί στον κόσμο ετούτο και η ανθρωπότητα προοδεύει διά της δοκιμής και της πλάνης. Ένας Πάπας κάνει τη δουλειά του όταν ενθαρρύνει την πίστη στον Θεό. Το να αποκαλέσεις όμως τους άθεους «εμπόδιο για την ανάπτυξη», θυμίζει την εποχή κατά την οποία κυνηγούσαν τις μάγισσες ως πράκτορες του Σατανά. Η θρησκεία είναι και θα παραμείνει σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας. Θα επηρεάζει συνειδητά ή ασυνείδητα τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες μας. Αλλά σε μια εποχή όπου είναι τρέντι να πιστεύεις στον Θεό, ας γυρίσουμε τρεις αιώνες πίσω. Τότε που στη Δύση κατοχυρώθηκε η ιδέα ότι το να πιστεύεις ή όχι στον Θεό δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ούτε καλύτερο πολίτη. Είναι μια αντίληψη, νομίζω, που άνοιξε κάποια χαραμάδα στην επώδυνη και εύθραυστη πορεία της ανθρώπινης προόδου…
LΙΝΚ:
http://gazikapllani.blogspot.com
Αναζήτηση
