Το γιγάντιο λευκό αερόπλοιο ταξιδεύει αργά στον γαλανόλευκο ουρανό. Κάμερες

παρακολουθούν κάθε μου κίνηση, καθώς περνώ με το μηχανάκι μου ανάμεσα σε

δεκάδες αυτοκίνητα στριμωγμένα στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Μια πορτοκαλί

λωρίδα μας ενώνει παράξενα, δίχως προκαταλήψεις. Πλάι της είμαστε όλοι ίσοι.

Όλοι ενωμένοι στο ίδιο μποτιλιάρισμα.

Είμαι ένας κούριερ. Μεταφέρω μηνύματα από τη μια άκρη της πόλης στην

άλλη. Οδηγώ γρήγορα για να προλάβω. H πόλη αλλάζει καθημερινά… Τις

τελευταίες ημέρες όλα είναι ήρεμα, φωτεινά, περήφανα. Οι δρόμοι έχουν ανοίξει,

τα έργα έχουν τελειώσει, τα κτίρια έχουν φρεσκαριστεί. Μόνο τα δέντρα δεν

έχουν προλάβει να μεγαλώσουν και μάλλον δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Δέντρα μιας

χρήσης. Ελιές. Για τα στεφάνια των νικητών…

Διασχίζω τους κεντρικούς δρόμους. Στον πεζόδρομο της Ερμού έχει στηθεί ένα

παράξενο κιτρινόμαυρο κουτί που γράφει: Watch out. Αν βάλεις το μάτι σου στη

σχισμή του διαβάζεις: Send your warning message to the world. Την ίδια στιγμή

μια κάμερα κινηματογραφεί την κόρη του ματιού σου και το μήνυμα σου

προβάλλεται πάνω στην εικόνα της στα τζάμια των απέναντι πολυκατοικιών. Σηκώνω

το βλέμμα μου στον ουρανό. Το γιγάντιο λευκό αερόπλοιο ξεπροβάλλει στο κενό

ανάμεσα σε δύο πολυκατοικίες. Το παρακολουθώ με το βλέμμα, όπως με

παρακολουθεί κι αυτό. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Μας βλέπει. Διστακτικά γράφω το

μήνυμά μου: Αγκάλιασέ με.

Συνεχίζω τις παραδόσεις μου… Διασχίζω τη Δροσοπούλου, κατεβαίνω

Αγαθουπόλεως, έπειτα Μιχαήλ Βόδα. Συνεργεία του δήμου καθαρίζουν τους δρόμους.

Κάνει ζέστη. Τα παράθυρα είναι ανοικτά. Οι ελληνικές σημαίες είναι ακόμα

κρεμασμένες στα μπαλκόνια. Είναι παράξενο, αλλά οι λεγόμενες υποβαθμισμένες

περιοχές αισθάνονται μεγαλύτερη περηφάνια την περίοδο των αγώνων. Ελπίζω να μη

διαψευστούμε…

Κατεβαίνω την Ιερά Οδό. Έχει βραδιάσει. Έχω ακόμα μια παράδοση και

τελειώνω. Συνεχίζω προς την Αγία Βαρβάρα. Ανεβαίνω ψηλά, κοντά στα σύνορα με

τον Κορυδαλλό. Εκεί ψηλά, στο όρος Αιγάλεω, έχεις την ωραιότερη θέα της πόλης.

Το βλέμμα απλώνεται από την Πάρνηθα έως τη Σαλαμίνα. Νυχτώνει. H πόλη γυαλίζει

φωτισμένη. Το Ολυμπιακό Στάδιο, ο Λυκαβηττός, η Ακρόπολη, η παραλία του Νέου

Φαλήρου, ο λόφος της Καστέλλας, το λιμάνι. Ένας γλυκός αέρας φυσά το πρόσωπό

μου. Ξαπλώνω σ’ ένα πεζούλι ώσπου με παίρνει ο ύπνος. Βλέπω ένα όνειρο με μια

«μαγική πόλη» πρωταγωνίστρια.