Αναζήτηση
Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται και αφού κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο,
δεν μένει παρά ο τρόπος που θα τακτοποιήσουμε το γεγονός στη συλλογική μας
συνείδηση. Έτσι γίνεται συχνά: είναι διαφορετική η αίσθηση και η γνώμη που
έχουμε για ένα γεγονός τη στιγμή που συμβαίνει, το οποίο βιώνουμε είτε ως
πρωταγωνιστές είτε ως παρόντες και συμμέτοχοι, και διαφορετική η εικόνα του
γεγονότος όταν το περιγράφουμε και το εγγράφουμε τελικά στη μνήμη μας.
Όπως ακριβώς όταν πέσει η δρυς οι πάντες σπεύδουν να επωφεληθούν, έτσι κι εδώ,
όπως και σε κάθε μεγάλη αθλητική επιτυχία, οι κυβερνώντες έσπευσαν να πάρουν
κάτι από τη λάμψη της, ως επιβεβαίωση μιας αισιόδοξης εικόνας της χώρας που
κυβερνούν. Λίγο όμως το κακό, αφού η συμμετοχή τους στην πάνδημη χαρά
επικυρώνει ακριβώς τον πάνδημο χαρακτήρα της.
Τα σοβαρά προβλήματα είναι άλλα, δηλαδή η βίαιη ιδεολογική αξιοποίηση, το
ιδεολογικό φορμάρισμα της νίκης μας στα γήπεδα της Πορτογαλίας, το τελικό
«γεγονός» που θα εγγράψουμε στα συμβάντα.
Γιατί στην Πορτογαλία δεν νίκησαν οι εν Χριστώ ορθόδοξοι Έλληνες, όπως περίπου
μας είπε ο Αρχιεπίσκοπος. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να νικήσουν κάποιοι τέτοιοι
πιστοί, γιατί η καθ’ ημάς θρησκεία διδάσκει και επιβάλλει την καταστολή του
σώματος και των αναγκών του υπέρ της πνευματικής αγαλλίασης, ενώ το ποδόσφαιρο
και κάθε άθλημα προϋποθέτουν την πλήρη έξαρση αισθήσεων, σωματικών δυνάμεων,
δυνατοτήτων και ορμών.
Επιπλέον όμως, στην Πορτογαλία δεν νίκησαν οι ορθόδοξοι τους καθολικούς, τους
προτεστάντες ή και τους αλλόθρησκους. H πρωτόγνωρη για μας συμπεριφορά των
Ελλήνων και Πορτογάλων φιλάθλων και ποδοσφαιριστών, έδωσε στον τελικό του
Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος τη χροιά της γιορτής, σε όλη τη διαδικασία των
αγώνων, και την εικόνα της πανευρωπαϊκής γιορτής.
Μάλιστα, αν σήμερα η ευρωπαϊκή ενοποίηση καρκινοβατεί μεταξύ Μπαρόζο και
Σιράκ, Σολάνα και Σρέντερ, μεταξύ ΗΠΑ και πουθενά, οι Ευρωπαίοι πολίτες που
συμμετείχαν στην ευρωπαϊκή αυτή γιορτή, υποστηρίζοντας βέβαια ο καθένας την
ομάδα της ευρωπαϊκής γειτονιάς του, κατέδειξαν ένα τεράστιο απόθεμα λαϊκής
διαθεσιμότητας που υπάρχει ως αναξιοποίητο κεφάλαιο. Ό,τι ακριβώς καταγράφηκε
ως έλλειμμα στις ευρωεκλογές, μέσα από τη μεγάλη αποχή, βρέθηκε πλεονάζον στα
γήπεδα της Πορτογαλίας: ο ευρωπαϊκός λαός.
Βεβαίως, την επομένη άρχισαν πάλι τα γνωστά όργανα. Έτσι γίνεται πάντα, θα
μπορούσε να πει κανείς. Ναι, αλλά αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα, που σήμερα
υπερβαίνει τη διάθεση των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών, δεν θα είναι για
πάντα δεδομένη. Μειώνεται, ξεφουσκώνει κάποτε όπως η μπάλα, μετασχηματίζεται
σε κάτι διαφορετικό: σε αυτό ακριβώς που προσπάθησε ο Αρχιεπίσκοπος. Το άλλο
οφείλουν να το πράξουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες.
Οι δε ποδοσφαιριστές μας, εκεί πρέπει να συνεχίσουν να προσβλέπουν: στον κοινό
ευρωπαϊκό ορίζοντα, στην ευρωπαϊκή τους ταυτότητα και προοπτική. Πράγμα που
άλλωστε όντως θα συμβεί, έστω κι αν οι περισσότεροι έσκυψαν, αμήχανοι, να
φιλήσουν το χέρι του Προκαθημένου. Γιατί σε λίγες ημέρες, το μυαλό, η ψυχή και
κυρίως τα πόδια του Δέλλα θα βρίσκονται πάλι στη Ρόμα, όπως και το κεφάλι του
Χαριστέα στη Βρέμη, ενώ στον Αρχιεπίσκοπο θα αφήσουν μόνο τη φωτογραφία τους.
Εμείς τι θα προτιμήσουμε; Εκείνο που ζήσαμε όλες αυτές τις ημέρες των αγώνων
ως Ευρωπαίοι πολίτες ή το άλλο που επιχειρείται να κατασκευαστεί με πρωτοφανή
ιδεολογική και ψυχολογική βία, η οποία από πολλές απόψεις είναι αντίστοιχη της
γνωστής μας βίας στα γήπεδα;
Ας κλείσω όμως ευφρόσυνα, όπως αρμόζει στην περίσταση και στην περιρρέουσα
ψυχική ανάταση, προσαρμόζοντας ένα παλαιότερο τραγούδι: Εμπρός Ελλάς, Ελλάς,
Ελλάς για την Ευρώπη…
Ο Κώστας Βούλγαρης είναι συγγραφέας.
