Κοινωνική Πολυκατοικία: Μια φιλόξενη νησίδα στον ωκεανό της κρίσης

Στην είσοδο της πολυκατοικίας, στον ολόσωμο καθρέφτη δίπλα στις σκάλες, είναι κολλημένο ένα χαρτί με τα ονόματα των ενοίκων. Είναι το εβδομαδιαίο πρόγραμμα καθαριότητας των κοινόχρηστων χώρων, υποχρέωση που αναλαμβάνει για συγκεκριμένες ημέρες κάθε διαμέρισμα. Απέναντι ακριβώς βρίσκεται η κοινόχρηστη αίθουσα, με παιδικά παιχνίδια, τηλεόραση και καναπέδες, χώρος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους τους ενοίκους είτε για να παίζουν τα παιδιά είτε ακόμη και για μια κινηματογραφική βραδιά.

Οι 19 ένοικοι της Κοινωνικής Πολυκατοικίας στον Νέο Κόσμο –μόλις πριν από λίγο καιρό γεννήθηκε ο νεότερος ένοικός της από νεαρό ζευγάρι που πρόσφατα μετακόμισε στην οδό Βρεσθένης –προσπαθούν να βρουν τους καθημερινούς ρυθμούς για μια ομαλή συμβίωση. Δεν είναι πάντα εύκολα, αφού πρόκειται για ξεχωριστές οικογένειες οι οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα, με κυριότερο την ανεργία.

Τα κλειδιά για τα επτά επιπλωμένα διαμερίσματα των 55-60 τετραγωνικών μέτρων στους τρεις πρώτους ορόφους πήραν οι οικογένειες που πληρούσαν τις προϋποθέσεις και τελικά επελέγησαν από την ειδική επιτροπή του δήμου μόλις στις αρχές του Φλεβάρη. Υπάρχουν και δύο μικρά επιπλωμένα στούντιο, τα οποία προς το παρόν είναι κενά. Σε αυτά, έπειτα από επιθυμία της γυναίκας που δώρισε την πολυκατοικία, θα κατοικήσουν μόνο φοιτητές οι οποίοι κατάγονται από τον δήμο της, τον Δήμο Τριφυλίας Μεσσηνίας.

«ΔΕΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΟΜΑΣΤΕ». Από το 1998 ζει στη χώρα μας. Η Τζούντι αρχικά είχε έρθει για διακοπές από την Πολωνία και έμενε στην οικογένεια της αδελφής της εδώ στην Ελλάδα. «Μου άρεσε, όμως, εδώ κι αποφάσισα να μείνω. Δύο χρόνια αργότερα γνώρισα και τον σύζυγό μου. Νοικιάζαμε σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, γεννήθηκε και ο γιος μας, είχαμε μια τακτοποιημένη ζωή. Μέχρι και πριν από έναν χρόνο μέναμε στην περιοχή του Θησείου. Εκεί πηγαίνει ακόμη το παιδί σχολείο. Παίρνει καθημερινά το μετρό» λέει στα «ΝΕΑ».

Η Τζούντι με τον πολωνό σύζυγό της για περίπου 10 χρόνια είχαν το δικό τους συνεργείο ανακαίνισης σπιτιών και καταστημάτων. Μάλιστα, σε αυτό εργάζονταν 25 άτομα και υπήρχαν περίοδοι που το συνεργείο αναλάμβανε την ανακαίνιση τριών, ακόμη και τεσσάρων οικοδομών ταυτόχρονα. «Με την κρίση, όμως, όλα άλλαξαν. Από το 2009 και μετά η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Αναγκαστήκαμε να κλείσουμε το συνεργείο και κάναμε κάποια μεροκάματα δεξιά και αριστερά. Ολες οι οικονομίες κάλυπταν ίσα ίσα τα καθημερινά λειτουργικά τους έξοδα. Μέχρι που έφθασε η στιγμή που δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε άλλο» δηλώνει η Τζούντι.

Για έξι μήνες η Τζούντι, ο σύζυγός της και ο 13χρονος πια γιος τους έμειναν στον ξενώνα του Ερυθρού Σταυρού. Σε ένα δωμάτιο 4 επί 4, με τρία κρεβάτια. «Ηταν μια λύση για εμάς, αλλά όπως μπορείτε να καταλάβετε δεν ήταν ιδανική για μια οικογένεια και κυρίως για ένα παιδί στην εφηβεία. Μόλις μάθαμε για τη δεύτερη κοινωνική κατοικία του Δήμου Αθηναίων κάναμε αμέσως αίτηση. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε διακοπές. Το ότι για έναν χρόνο δε θα πληρώνουμε ενοίκιο και λειτουργικά έξοδα του σπιτιού δεν σημαίνει ότι θα επαναπαυτούμε και ότι έχουμε εφησυχάσει. Τρέχουμε καθημερινά για να βρούμε δουλειά, να κάνουμε ένα μεροκάματο σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ο σύζυγός μου στις οικοδομές και εγώ ως καθαρίστρια».