Ολόκληρος ο χώρος της Εκπαίδευσης είναι σήμερα ένα πελώριο καζάνι που βράζει. Κι όμως, ενώ βράζει καιρό τώρα, προς το παρόν τουλάχιστον δεν σκάει.
Πώς άραγε μετέτρεψε την Εκπαίδευση σε χύτρα ταχύτητας η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να εντοπίσει τις βαλβίδες εκτόνωσης ώστε να αποφορτίσει την ένταση την οποία θα προκαλούσαν οι αλλαγές που φέρνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο Τάσος Κουράκης –παρότι δεν φημίζονται για τις μεταξύ τους αρμονικές σχέσεις –έχουν συγκροτήσει ένα καυτό δίδυμο που εξαγγέλλει νομοσχέδια – κουρελού με εμβαλωματικές λύσεις για τρέχοντα προβλήματα. Αλλά πόσο τρέχον και έκτακτο πρόβλημα είναι να διαχωρίσεις Πειραματικά από Πρότυπα Σχολεία, να διορίσεις φίλα προσκείμενους στο κόμμα διευθυντές εκπαίδευσης ή να επαναφέρεις τους αιώνιους φοιτητές και να καταργήσεις Συμβούλια και ηλεκτρονική ψηφοφορία στα ΑΕΙ είναι ένα ερώτημα.
Η ΛΙΣΤΑ. Ομως οι πραγματικές εκκρεμμότητες στην παιδεία είναι διαφορετικές. Η νέα πολιτική ηγεσία προτίμησε παρ’ όλα αυτά να ξεκινήσει από το ξήλωμα προηγούμενων νόμων, ειδικά στα πανεπιστήμια. Ας δούμε λοιπόν τι εκκρεμεί:
Ακόμα το μελετούν. Κι όμως, ύστερα από την απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικό το προηγούμενο σύστημα και τη μεγάλη αναστάτωση στις αρχιτεκτονικές σχολές, το θέμα αυτό θα έπρεπε ήδη να έχει αποσαφηνιστεί ώστε να ξέρουν οι χιλιάδες ενδιαφερόμενες οικογένειες ποια ακριβώς θα είναι τα νέα οικονομικά κριτήρια που θα τεθούν και ποιες κατηγορίες ενδιαφερομένων αφορούν.
Ενα σωρό χρήματα ξοδεύτηκαν για να δημιουργηθούν δομές αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης και να γίνουν επιμορφώσεις, προκειμένου όλα αυτά να καταλήξουν στο τίποτα αφού η αξιολόγηση καταργείται. Η νέα ηγεσία είχε υποσχεθεί ένα νέο σύστημα που δεν θα ήταν τιμωρητικό, όπως θεωρούσε αυτό που κατήργησε, αλλά θα βοηθούσε εκπαιδευτικούς και σχολεία να διορθώσουν σημεία στα οποία θα εντοπιζόταν πως έπασχαν. Αναμένεται.
Αυτό που ανακοινώθηκε για τα επόμενα δύο έτη για ακόμα μία φορά θα είναι μεταβατικό. Το μη μεταβατικό πότε θα συζητηθεί;
Και αυτές είναι μερικές μόνο από τις εκκρεμότητες στην παιδεία. Κάποια από τα προηγούμενα ζητήματα πιθανώς θα ρυθμιστούν σύντομα με νέο πολυνομοσχέδιο που θα κατατεθεί στη Βουλή. Για τα υπόλοιπα ο διάλογος θα διεξαχθεί στο μέλλον, στο πλαίσιο μιας προαναγγελθείσας ευρείας μεταρρύθμισης σε όλες τις βαθμίδες.
Η τακτική της διευκόλυνσης δεν δίνει αφορμή στους μαθητές να ξεσηκωθούν –αυτό βεβαια μένει να αποδειχθεί τον Σεπτέμβριο, με τα κενά που αναμένονται.
Διόρισαν και φίλα προσκείμενους περιφερειακούς διευθυντές εκπαίδευσης.
Οι εκπρόσωποι των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων στις ομοσπονδίες εκπαιδευτικών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αντιδρούν έντονα επιχειρώντας να δημιουργήσουν μέτωπο, όμως η βάση δεν δείχνει να βράζει –προς το παρόν.
* Ποιοι απέμειναν να κάνουν φασαρία; Φοιτητές και οι διοικητικοί των ΑΕΙ. Κατήργησαν λοιπόν Συμβούλια Ιδρύματος και ηλεκτρονική ψηφοφορία. Επανέφεραν τη συμμετοχή φοιτητών και διοικητικών στα εκλεκτορικά σώματα που εκλέγουν τους πρυτάνεις. Επαναπροσλαμβάνουν τους διαθέσιμους διοικητικούς. Επανέφεραν τους αιώνιους και άσυλο. Αρα οι «συνδικαλιζόμενοι» φοιτητές κάθησαν φρόνιμοι με εξαίρεση αυτούς που υποστηρίζουν το ΚΚΕ, οι οποίοι ακολουθούν τη δική τους αυτόνομη πορεία, και τη ΔΑΠ –η οποία όμως τοποθετείται παγίως εναντίον των καταλήψεων.
Πάρα πολλοί πανεπιστημιακοί βέβαια έχουν ξεσηκωθεί, αλλά αυτοί δεν κλείνουν τα πανεπιστήμια.
Αφού λοιπόν με τη μέθοδο – βαλβίδα Μπαλτάς και Κουράκης απέφυγαν τον ξεσηκωμό, προχώρησαν στις εμβαλωματικές αλλαγές, που παρότι μεγάλες και χωρίς διάλογο ξεσηκώνουν μόνο εκείνους που, κατά τεκμήριο, δεν κλείνουν πανεπιστήμια και σχολεία. Αρκεί τα δεκάδες προβλήματα που εκκρεμούν να μη βουλώσουν τη βαλβίδα.