Αναζήτηση
Start up. Καινοτόμες δράσεις. Λούζα και ντοματίνια Σαντορίνης και επιδείξεις ρομποτικής. Ο DJ παίζει δυνατή techno και μια παράξενη κοινότητα ανθρώπων έχει γεμίσει το αίθριο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το περασμένο Σάββατο, καπνίζοντας, πίνοντας μπίρα ή καφέ, σερφάροντας σε ταμπλέτες και κινητά. Οι ευγενικοί εθελοντές με καθοδηγούν στην αίθουσα όπου ξεκινά η δεύτερη ενότητα ομιλιών. Τα ακουστικά μετάφρασης δεν χρησιμοποιούνται πολύ (δείγμα ενός αγγλομαθούς κοινού), η αστική ευγένεια ξεχειλίζει, τα χαμόγελα θυμίζουν κάτι από event προώθησης προϊόντων και ο χώρος είναι γεμάτος με νέους επιστήμονες και μεταπτυχιακούς που λατρεύουν έννοιες όπως «νεωτερικότητα», «αφήγημα», «αναστοχασμός». Κι ας είναι μεσημέρι.
Σας μπέρδεψα; Πήγα λοιπόν στο TEDxAcademy που φέτος είχε τίτλο «Το μέλλον που μοιραζόμαστε». Για όσους/όσες δεν ξέρουν, μιλάμε για ένα μωσαϊκό διαλόγου, μια πλατφόρμα ιδεών και καινοτόμων δράσεων. Εδώ νέοι σχεδιαστές αλλά και γνωστές εταιρείες παρουσίαζαν διαδραστικά, καινοτόμα σχέδια κυρίως από τη νέα τεχνολογία. Για παράδειγμα, ο Σταύρος Κούρτης με τον αδελφό του παρουσίαζαν τρισδιάστατη πλατφόρμα διαφόρων εξαρτημάτων (ρόδες, αεροτομές) για να δημιουργήσουν οι μαθητές τη δική τους Φόρμουλα 1 για το πρόγραμμα «F1 In School», που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στα σχολεία εδώ και 12 χρόνια. Φέτος μάλιστα οι μαθητικοί τελικοί θα γίνουν στο Αμπου Ντάμπι. «Βοηθάμε τα παιδιά να συναρμολογήσουν ένα ολόκληρο πρότζεκτ βήμα βήμα. Σχεδιάζοντας ακόμη και το μάρκετινγκ» διευκρίνιζε ο σχεδιαστής σε δύο κορίτσια με ταγεράκια που μάλλον είχαν μπερδευτεί νομίζοντας πως βρίσκονται στις Ημέρες Καριέρας. Μανεκέν πιο δίπλα κερνούσαν μπίρες, το πανό έγραφε «Βοηθάμε τις καινοτόμες ιδέες να βγουν από το αβγό τους» και μια εταιρεία προσέφερε τοπικά προϊόντα από όλη την Ελλάδα.
Νωρίτερα στην ενότητα «Παγκόσμιο Οραμα», ο νέος ερευνητής στο CERN Μιχάλης Μπαχτής (μεταξύ άλλων ομιλητών), αφού παρουσίασε ευσύνοπτα το σωματίδιο του Χιγκς, μετά, με έναν κάποιον λυρισμό, περιέγραψε πώς πήδαγε από παράθυρα όταν ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο για να συνεχίσει την έρευνά του και για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι άλλοι συμφοιτητές του που έκαναν κατάληψη στο ίδρυμα».
«ΟΙ ΠΕΡΣΙΝΟΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ». «Οι περσινοί ομιλητές, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο ηθοποιός Νίκος Ορφανός, ο καθηγητής Βιοχημείας Δημήτρης Κουρέτας, είναι όλοι τώρα πια στο Ποτάμι. Εδώ γνωρίστηκαν, γι’ αυτό προσέχετε με ποιον μιλάτε» είπε ο χιουμορίστας δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης που έκανε χρέη παρουσιαστή, αλλά και με το απωθημένο του stand up κωμικού. Στη συνέχεια προλόγιζε έναν έναν τον κάθε ομιλητή: ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς, ο διευθυντής της Λυρικής Σκηνής Μύρων Μιχαηλίδης, ο συγγραφέας και pop φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος και ο Αλέξανδρος Κρητικός, διευθυντής Ερευνας στο Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Βερολίνου.
Ο Παπαχελάς, όρθιος (όπως και όλοι οι ομιλητές), ανέπτυξε αρκετά γλαφυρά τα σύνδρομα του Νεοέλληνα, όπως το διαρκές και μόνιμο κοίταγμα προς τα πίσω, τη μανία καταδίωξης και τις θεωρίες συνωμοσίας που η αλήθεια είναι πως λατρεύουμε ως λαός. Και κατέληξε πως «χρειάζεται πολύ τώρα ο δημόσιος λόγος και κανείς δεν πρέπει να μείνει έξω από το καμίνι του σήμερα ειδικά που ένα μεγάλο και δημιουργικό κομμάτι της χώρας δεν εκπροσωπείται πολιτικά».
Στη συνέχεια, η έτερη παρουσιάστρια του TEDχ αποφάσισε να κάνει ένα πρωτότυπο δημοψήφισμα: «Οσοι από εσάς πιστεύουν πως είναι εύκολο να αλλάξουμε νοοτροπία ως λαός να σηκώσουν το χέρι τους». Τα χέρια λιγοστά σε σχέση με το αντίθετο ερώτημα και σε μια δύσκολη μεσημεριανή ώρα για τέτοια ερωτήματα.
Ο επόμενος όμως ομιλητής «ξύπνησε» το κοινό, που τον έμαθε τα τελευταία χρόνια από τις παρεμβάσεις του στην τηλεόραση και τις διαλέξεις του (επί πληρωμή) στο Ιδρυμα Θεοχαράκη, αλλά έχει διατρέξει μια μακρά πορεία στον χώρο των ιδεών από τη νεοορθοδοξία στον εκσυγχρονισμό με ευκολία. «Θα μιλήσω για τη διαχρονική μας επικαιρότητα που δεν είναι άλλη από τη φαγωμάρα και την καχυποψία μας» είπε ο Στέλιος Ράμφος και όταν στην ανάπτυξη της σκέψης του (συμβουλευόταν σημειώσεις του) είπε πως «δεν λένε οι πολιτικοί μας ψέματα, εμείς θέλουμε να ακούμε ψέματα κι εκείνοι προσαρμόζονται», το κοινό ξέσπασε σε χειροκρότημα επιδοκιμάζοντας την (όχι πρωτότυπη) τελική του θέση πως «η κρίση είμαστε εμείς και πρέπει να το καταλάβουμε», όσο κι αν το «αυτομαστίγωμα» τείνει να γίνει το νέο στερεότυπο και στον χώρο των ιδεών.
