Τα χαμόγελα επέστρεψαν έπειτα από δυόμισι ολόκληρα χρόνια στα πρόσωπα των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Η πρόσφατη τροπολογία, η οποία ανάβει το πράσινο φως για την επαναλειτουργία της επιχείρησης, τους χαροποιεί, όπως λένε, αλλά δεν αίρει και τη δυσπιστία τους έως ότου δουν τελικά και το χρώμα του χρήματος. Αλλοι παραμένουν απλήρωτοι έξι μήνες τώρα, άλλοι από τον Νοέμβριο του 2011. Ολοι τους τα βγάζουν πέρα με δανεικά. Τώρα περιμένουν να πιάσουν ξανά δουλειά.

«Ακουμπάμε τις ελπίδες μας πάνω ακριβώς στις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού και περιμένουμε την επαναλειτουργία των Ναυπηγείων. Ταυτόχρονα, όμως, τηρούμε και στάση αναμονής. Συνεχίζουμε, δηλαδή, τις κινητοποιήσεις, τουλάχιστον ώς τα τέλη Απριλίου, με στόχο έως τότε η εταιρεία να εισπράξει τα 25 εκατ. ευρώ που της οφείλονται από τις συμβατικές υποχρεώσεις του προγράμματος πυραυλακάτων, οπότε και εμείς να λάβουμε το μεγαλύτερο μέρος των δεδουλευμένων μας, που ανέρχονται συνολικά σε 11 εκατ. ευρώ», λέει στα «ΝΕΑ» ο 57χρονος ναυπηγός-μηχανικός Νίκος Κουντούρης, γενικός γραμματέας του σωματείου στα Ναυπηγεία.

«Εξαντλήσαμε όποιον συγγενή, φίλο ή γνωστό είχαμε και μας δάνεισε, χρωστάμε πλέον και αυτά τα δανεικά. Αρκετοί είναι απελπισμένοι καθώς δεν έχουν ούτε 1 ευρώ για να πάρουν γάλα στα παιδιά τους. Αλλοι, πάλι, συντηρούνται από τις συντάξεις των γονιών τους», τονίζει.

Από τον Απρίλιο του 2011 εμφανίστηκαν, εξηγεί, τα προβλήματα στην καταβολή της μισθοδοσίας τους. Εναν μήνα αργότερα η πληρωμή τους άρχισε να γίνεται έναντι. Σε συνδυασμό και με τις διαρκείς, σημαντικές διαφωνίες ως προς τις συμβατικές υποχρεώσεις του Πολεμικού Ναυτικού απέναντι στα Ναυπηγεία, τρεις πυραυλάκατοι παραμένουν δύο χρόνια τώρα ημιτελείς σε ποσοστό από 55% έως 97%, ενώ έχει μπλοκάρει και η κατασκευή – επισκευή εμπορικών πλοίων.

«Εφόσον πληρωθούμε, εμείς θα τελειώσουμε την πυραυλάκατο «Ρίτσος» πολύ πιο νωρίς από το επόμενο εννεάμηνο», λέει ο 57χρονος αντιπρόεδρος του σωματείου, ηλεκτροσυγκολλητής Χρήστος Κανακίδης. Σαράντα ένα χρόνια στη βαριά βιομηχανία, τα 27 στην Ελευσίνα, επιθυμεί να πιάσει ξανά δουλειά, να αφήσει πίσω του τη μαύρη αυτή παρένθεση.

«Εδώ και δύο χρόνια έχει βγει αίμα από τα μάτια μας γιατί κλαίμε. Ο ένας γιος μου είναι με ειδικές ανάγκες και όμως αναγκάστηκα να τον σταματήσω από το ειδικό σχολείο, πισωγύρισε, γιατί δεν έχω χρήματα. Εχω να πληρώνω και φροντιστήριο του άλλου παιδιού μου», περιγράφει με τη σειρά του ο 58χρονος μηχανικός δεξαμενών Κώστας Γαζής. «Με άνεργη τη σύζυγό μου, είμαστε με κομμένο ρεύμα και νερό, χωρίς βενζίνη, αδύναμοι να πληρώσουμε Εφορία, γραμμάτιο ή δάνειο. Ευτυχώς, μας δίνει 500 ευρώ ο πεθερός μου, βοηθά και η γυναίκα του αδελφού μου. Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, φτάσαμε στο άκρον άωτον της ξεφτίλας», λέει.

Ο 37χρονος Γιώργος Κουκαρούδης, ηλεκτροσυγκολλητής από το 1996 στα Ναυπηγεία, πατέρας ανήλικου αγοριού, τονίζει ότι η τροπολογία τούς τονώνει ψυχολογικά: «Περιμένουμε να πάρουμε άμεσα και τα χρήματά μας, ώστε να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, κυρίως προς το κράτος».

Τελευταία Νέα