Αναζήτηση
Το 2004 έκανε µεταµόσχευση καρδιάς. Η 38χρονη Ζωή Κωσταρίδη ήθελε όµως να γίνει µητέρα. Οι γιατροί ήταν διαρκώς επιφυλακτικοί. Εκείνη όµως επέµεινε. Και τη Μεγάλη ∆ευτέρα έφερε στον κόσµο το µωράκι της. Η περίπτωσή της είναι η µοναδική στην Ελλάδα, από τις σπάνιες και στα παγκόσµια ιατρικά χρονικά 
Για την38χρονη Ζωή Κωσταρίδη και τον σύζυγό της τοφετινό Πάσχα ήταντο πιο ξεχωριστό,χαρµόσυνο όσοποτέ. Απότο πρωινό της Μεγάλης ∆ευτέρας έγιναν γονείς. Αν και µεταµοσχευµένη στην καρδιά από το 2004, κατάφερε να διαψεύσει και έµπρακτα τις συνεχείς επιφυλάξειςτων γιατρών της στην επιθυµία της να γίνει µητέρα. Οι γιατροί της, όταν ανακοίνωσαν τη γέννηση τουπαιδιού της Ζωής την περασµένη εβδοµάδα,πιστοποιούσαν τελικά ότι η περίπτωσή της είναι η µοναδική στην Ελλάδα, από τις σπάνιες και στα παγκόσµια ιατρικά χρονικά. Ταυτόχρονα αποτελεί, έλεγαν, και το πρώτο περιστατικό όπου ολόκληρη η διαδικασία – και η µεταµόσχευση και ο τοκετός – έγινε εντός συνόρων.
Σήµερα, δέκαηµέρες απότη γέννηση του γιου της, ηΖωή Κωσταρίδη εκφράζεικαι γραπτάστο ∆ιαδίκτυο τα συναισθήµατα που την πληµµυρίζουν.«∆εν χορταίνω να το κοιτάω!» παραδέχεται τηνώρα που και το δωµάτιο του µωρού της στο σπίτιτης στονΠειραιά είναι κιόλας ζωγραφισµένο κατάλληλα. Συγγενείς και φίλοι τής οικογένειας είναι εξίσου ανυπόµονοινα το αντικρύσουν για πρώτη φορά. Κανείς τους δεν τα έχει καταφέρει για την ώρα, αφού ο µπόµπιρας έπρεπε να παραµείνει στοµαιευτήριο (ΜαιευτικήΓυναικολογικήΚλινική ΡΕΑ)για να πάρει βάρος – είναι ήδη 2.700
γραµµάρια. Η µητέρα του,που γέννησε µε καισαρική, πήρε εξιτήριο τηΜεγάλη Παρασκευή. Πηγαινοέρχεταιέκτοτε για να τοβλέπει στηΜονάδα Αυξηµένης Φροντίδας, όπου παραµένει προληπτικά.
«∆εν µπορώ νατο πιστέψω ότι είναι τοπαιδί µου! Τον βλέπω και νιώθω ότι η καρδιά µου θα σπάσει από την αγάπη που έχω να του δώσω! Τον αποχωρίζοµαι υποχρεωτικά αυτές τις µέρες και βγαίνω έξω και κλαίω. Τουλάχιστον τώραείναι δάκρυαχαράς! Καιο σύζυγός µου, ο Ηλίας Τσιρωνίδης, που δεν εκδηλώνεται γενικά, τώρα πια έγινε… αλοιφή!Κλαίει κι αυτός όποτε βλέπει τον γιο µας. Εκφράζεται πλέον ανοιχτά, ήδη του µιλά!», λέει πανευτυχής στα«ΝΕΑ».
Και πώς να µη νιώθει άλλωστε τυχερή, παρά τον Γολγοθά που πέρασε µέχρι να καταφέρει να κρατήσει το πρώτο παιδί της στην αγκαλιά της. Οχι τόσο στη διάρκεια της εγκυµοσύνης της, όπου «όλα κύλησαν νεράκι», όσο µ’ όλα αυτά που αναπάντεχα βίωσε από το 1996, που έβαλαν σε άµεσο κίνδυνο ακόµακαι τη ζωή της. «Είκοσι τριών χρονών ήµουν, ότανξαφνικά αισθάνθηκα συγκοπτικά – λιποθυµικάεπεισόδια. Μια – δυο φορές την εβδοµάδα µού γύριζαν η γλώσσα και τα µάτια! Αναβάλαµε βεβαίως τον προγραµµατισµένο γάµο µας και µπήκα για δυο εβδοµάδες στο Ωνάσειο, όπου και µου διαγνώστηκε διατατική µυοκαρδιοπάθεια. Χωρίς να υπάρχει προηγούµενο οικογενειακό ιστορικό, αυτή εξελίχθηκε σε βαριά καρδιακή ανεπάρκεια. Πολύ σύντοµα οι γιατροί έκριναν απαραίτητο να µου εµφυτεύσουν απινιδωτή, αλλά εγώ “φρίκαρα” και µ’ άφησαν να το σκεφτώ. Λίγες εβδοµάδες αργότερα παντρεύτηκα όπως όπως, παίρνοντας ακόµακαι τότε φάρµακα…», ανατρέχει.
Από το καλοκαίρι του 1997 πια πείθεται και τελικά βάζει στο σώµα της τον απινιδωτή. «Στα επόµενα επτά χρόνια ταηλεκτροσόκστα οποία υποβλήθηκα ήταν αµέτρητα,σχεδόν καθηµερινά, ένας µικρόςεφιάλτης. ∆εν µπορούσα να χαρώ καθόλου στη σκέψη και µόνο ότι ένα µικρό “κινητό” ήταν µεςστο στήθος µου, ώστε να ανιχνεύει πιθανά επεισόδια και να δίνει ρεύµα στην καρδιά µου για να την επαναφέρει. Παρ’ όλ’ αυτά, συνέχιζα και τότε να εργάζοµαι ως γραµµατέας σε δικηγορικό γραφείο.
Ωσπου στα τριάντα µου, σε διακοπές, άρχισανα χάνω συνεχώς τις δυνάµεις µου. ∆ε µπορούσα να διασχίσω ούτε την παραλία! Η καρδιά µου πλέον υπολειτουργούσε! Εκείνο τον χειµώνα ένιωσα κι έναν οξύ πόνο στα πλευρά. “Ψύξη”, µου λέει ο γιατρόςπου έφερα στο σπίτι, αλλά λίγοαργότερα στο Ωνάσειο µου βρήκαν δύο λίτρα υγρού στον πνεύµονα!
Εκεί στην Εντατική ήταν που είδα πρώτη φορά τον καθηγητή – καρδιοχειρουργό Πέτρο Αλιβιζάτο. “Πρέπει να µπεις στη λίστα για µεταµόσχευση”, µου ξεκαθάρισε τον Γενάρη του 2004. Καθόλουδεν µε σοκάρισαν τα λόγια του. Ηµουν τόσο χάλια, που απλά τον ρώτησα αν θα µπορέσω µε νέα καρδιά να επιβιώ
«∆εν µπορώ να το πιστέψω ότι είναι το παιδί µου!», λέει. «Τον βλέπω και νιώθω ότι ηκαρδιά µου θα σπάσει από την αγάπη που έχω να του δώσω!»
«Τα ηλεκτροσόκ στα οποία υποβλήθηκα ήταν αµέτρητα, σχεδόν καθηµερινά, ένας µικρός εφιάλτης.
∆εν µπορούσα να χαρώ καθόλου στη σκέψη και µόνο ότι ένα µικρό “κινητό” ήταν µες στο στήθος µου»
σω για κάποια χρόνια. “Οχι απλώς θα ζήσεις, αλλά θα έχεις και µια κανονική ζωή”, µου τόνισε. Αυτός µου έδωσε ελπίδα! Μ’ έκανενα καταλάβω ότι έχω να περιµένω να πάρω τη ζωή µου πίσω! Για µένα αυτός και η οµάδατου είναι πλέονο µικρός θεός µου!»λέει αυθόρµητα, χωρίςνα ξεχνά και τον µαιευτήρα – γυναικολόγο της Ηλία Γάτο. ΤΟ «ΤΡΕΝΟ». Μες στην ατυχία της η Ζωή αποδείχθηκε και τυχερή. Μόλις δύο µήνες αργότερα το κρίσιµο τηλεφώνηµα ήρθε απρόσµενα τόσονωρίς. «Ηταν η προϊσταµένη συντονισµούτων µεταµοσχεύσεων του Ωνασείου! “∆εν έρχεσαι από δω σιγά σιγά; Εχουµε βρει ένα πάρα πολύ καλό µόσχευµα για εσένα”, µου έλεγε κι εγώ πάγωνα. “Μήπως να το αφήναµε για λίγο αργότερα; Ηδη µετα φάρµακα αισθάνοµαι καλύτερα”, ξεστόµιζα. “Το τρένοτης ζωής περνά µόνο µια φορά. Ελατώρα νατο πάρεις!”, µου το ξέκοψε δίχως δεύτερη κουβέντα», περιγράφει.Πράγµατι, στις 8 Απριλίου του 2004, και πάλι σε πασχαλινή περίοδο, µπαίνει στο χειρουργείο.Για πεντέµισι ώρες όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν. «∆εν αισθάνοµαι µοναδική, δεν έκανα κάτι τροµερό», υποστηρίζει σήµερα. «Νιώθω όπως όλες οι µανούλες που χαίρονται τον ερχοµό του πρώτου παιδιού τους. Για την ακρίβεια, ίσως η δική µου χαρά να είναι κι ακόµα µεγαλύτερη, γιατί τα κατάφερα να γίνω µητέρα ύστερα από µια τόσο µεγάλη, πολυετή περιπέτεια. Ευτυχώς, όλα πέρασαν, τώρα µπορώ και κάνω όνειρα για το παιδί µου! Θέλω να ’χει πάνω απ’ όλα την υγεία του, να γίνει ένας ωραίος, καλόςάνθρωπος. Φυσικά και θα του πωτι πέρασα µέχρι να έρθει στονκόσµο γιανα ξέρει»,ξεκαθαρίζει.
«Ας κάνουµε όλοι την υπέρβαση»
