Οι καλλιτέχνες του δρόµου ζωντανεύουν τις πόλεις

Χορεύουν σε κεντρικές πλατείες, τραγουδούν µε τη συνοδεία κιθάρας στην εκκλησία της Καπνικαρέας και εντυπωσιάζουν µε τα ζογκλερικά τους κόλπα τους οδηγούς των Ι.Χ. στα φανάρια.

Πρόκειται για τους καλλιτέχνες του δρόµου που «ζωντανεύουν» καθηµερινά, µε τον δικό τους διαφορετικό τρόπο, τα κέντρα των πόλεων.

«Με αυτόν τον τρόπο αποκτάµε εµπειρία µπροστά στον κόσµο και ταυτόχρονα βγάζουµε λίγα χρήµατα ώστε να ενισχύουµε καλύτερα την οµάδα µας» λέει ο 22χρονος Αντι, υπογραµµίζοντας τη σπουδαιότητα της εξάσκησης στον δρόµο: «Είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να αποβάλουµε το άγχος µας. Εξάλλου το breakdance είναι ο χορός του δρόµου, εκεί έχει γεννηθεί».

Ενας ενισχυτής, ένα iΡod, καλή διάθεση, αρκετό ταλέντο και αγάπη για τον «χορό του δρόµου», όπως τον αποκαλούν, είναι τα σύνεργα της οµάδας Quera Destilo, την οποία συνάντησαν «ΤΑ ΝΕΑ» στην Πλατεία Μοναστηρακίου. Τα τέσσερα µέλη της, ο Αλεξ, ο Ντανιέλ και τα δίδυµα αδέλφια Αντι και Αρντι – όλοι παιδιά µεταναστών από τον Αγιο Δοµίνικο – «περιπλανιόνται» στους δρόµους της Αθήνας, χορεύοντας breakdance.

«Χορεύουν σαν επαγγελµατίες»

Κάθε µέρος του σόου διαρκεί έξι λεπτά, αλλά στο σύνολό του φτάνει τη µία ώρα.

Χρειάζονται µόνο λίγα δευτερόλεπτα από το πάτηµα του «play» στο iΡod και δεκάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω τους. «Είναι απίθανοι, δίνουν ζωντάνια στην άχαρη πόλη» λέει ένας κύριος που τους παρακολουθεί έκπληκτος. Αµέσως βγάζει δύο ευρώ από την τσέπη και τα ρίχνει στο καπέλο που έχει τοποθετηθεί µπροστά στους χορευτές. Λίγο πιο πέρα µια αγγλίδα τουρίστρια φωνάζει µε ενθουσιασµό: «Χορεύουν σαν επαγγελµατίες» και δύο λεπτά αργότερα – έπειτα από τις προτροπές του Ντανιέλ – σηκώνει τα χέρια ψηλά και χειροκροτεί. Οπως άλλωστε και το πλήθος του κόσµου που έχει µαζευτεί, εµψυχώνοντας και ταυτόχρονα επιβραβεύοντας τους τέσσερις νέους.

Οπως εξηγεί ο Αρντι, αγαπηµένοι δρόµοι της Quera Destilo είναι το Σύνταγµα, η Πλατεία Μοναστηρακίου και ο Ευαγγελισµός. Σηµειώνει δε ότι η οµάδα δηµιουργήθηκε το 2003, αλλά στους δρόµους της πόλης χορεύει τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ η προπόνηση γίνεται σε σχεδόν καθηµερινή βάση. «Οταν δεν χορεύουµε βλέπουµε τους φίλους µας και σπουδάζουµε» λέει ο Αρντι, καθώς οι δύο από τους τέσσερις χορευτές είναι ήδη απόφοιτοι σχολής υπολογιστών.

«Οι ζογκλέρ δεν είναι επαίτες»

Δυόµισι χιλιόµετρα πιο µακριά, στην περιοχή των Εξαρχείων, οι ζογκλέρ της Αθήνας έχουν τον δικό τους χώρο συναντήσεων. Ο 30χρονος Χρήστος, µόλις τελειώσει τη δουλειά του, θα κατευθυνθεί προς το κέντρο της πόλης, στα φανάρια της Εθνικής Πινακοθήκης, για να δώσει τη δική του παράσταση. «Αγουµε το σώµα και το πνεύµα µας. Ο κόσµος θα πρέπει να διαχωρίσει την ψυχαγωγία από την επαιτεία» τονίζει ο Χρήστος, ο οποίος ασχολείται µε την τέχνη του ζογκλέρ από τα 17 του χρόνια. «Είµαστε ψυχαγωγοί και όχι επαίτες. Κι αυτό γιατί προσφέρουµε µέσα από την καρδιά µας και δεχόµαστε προσφορές. Δεν είναι όπως το εισιτήριο στο θέατρο που έχει συγκεκριµένη τιµή. Εδώ, καθένας σε αξιολογεί και σου δίνει ό,τι θέλει, αν θέλει» εξηγεί και προσθέτει ότι τα ζογκλερικά κόλπα είναι µια µορφή ζωγραφικής µέσω αντικειµένων. «Υπάρχει η έκφραση που λέει “αν δεν µπορείς να το πεις, ζωγράφισέ το!”.

Εµείς λοιπόν, αυτό κάνουµε».

Για πρώτη φορά παραστάσεις στα φανάρια των δρόµων δόθηκαν στη Λατινική Αµερική µας ενηµερώνει ο Χρήστος. «Οσοι ήξεραν την τέχνη και δεν είχαν χρήµατα, έβγαιναν στους δρόµους και κάνοντας ζογκλερικά προσπαθούσαν να µαζέψουν λίγα» λέει και προσθέτει ότι η συγκεκριµένη τάση έφτασε στην Ελλάδα µετά το Πανευρωπαϊκό Ζογκλερικό Φεστιβάλ που έγινε στη χώρα µας το 2007.

«Οι περισσότεροι ζογκλέρ στην Ελλάδα εργάζονται στα φανάρια» λέει και παραδέχεται ότι οι καλλιτέχνες του δρόµου έχουν εκλείψει εξαιτίας του φαινοµένου του παραεµπορίου: «Συνήθως µας αρέσει να παίζουµε στην Ερµού, στο Θησείο και τον Κεραµεικό. Ακόµα και σε αυτά τα µέρη όµως, πολλές φορές είναι δύσκολο».

«Η µουσική είναι το πάθος µου»

«Δεν το κάνω για βιοπορισµό, είναι λίγοι άλλωστε οι µουσικοί που παίζουν στον δρόµο για να ζήσουν. Υπάρχουν πολλοί µάλιστα που ταξιδεύουν στο εξωτερικό κάνοντας τη συγκεκριµένη δουλειά. Το κάνω συµπληρωµατικά για χαρτζιλίκι», λέει ο 33χρονος Δηµήτρης, ο οποίος παίζει κιθάρα και τραγουδά στους δρόµους της Αθήνας. «ΤΑ ΝΕΑ» τον συνάντησαν στην οδό Ερµού, έξω από την εκκλησία της Καπνικαρέας.

Το επάγγελµά του είναι ταπετσέρης και όταν δεν έχει πολλή δουλειά βγαίνει στον δρόµο και κάνει το «πάθος» του: «Αγαπώ πολύ την επαφή µε τον κόσµο. Εχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους τραγουδώντας, όπως µαθητές µου, τον άνθρωπο από τον οποίο αγόρασα την κιθάρα που κρατάω και άλλους πολλούς. Η µουσική είναι το πάθος µου».

Διαπιστώνει τέλος ότι οι Ελληνες δείχνουν να εκτιµούν περισσότερο τη δουλειά του.

«Οι ξένοι δεν αφήνουν φράγκο κι ας είναι ξένα τα περισσότερα κοµµάτια που τραγουδάω» λέει και παραδέχεται ότι αγαπηµένοι του δρόµοι για να εκφράζει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες είναι η Ερµού και τα στενά της Πλάκας.

Παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΝΑ δίνουν αυτοσχέδιες παραστάσεις, να κάνουν ζογκλερικά κόλπα, να τραγουδούν και να χορεύουν δεν θα δει κανείς µόνο σε πολυσύχναστους δρόµους της Αθήνας, αλλά και στις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Αλλωστε, είναι µια τάση που ήρθε απ’ έξω. Είναι γνωστοί ως «ζωντανά αγάλµατα», καλλιτέχνες που βάφουν το σώµα τους µε µπογιά ή φορούν χιτώνες παριστάνοντας αγάλµατα θεών, ηρώων, βασιλιάδων ή διανοητών. Παίρνουν πόζες και δεν κουνούν ούτε βλέφαρο εάν ένας περαστικός δεν ρίξει νόµισµα µπροστά τους.

Πουθενά δεν συνωστίζονται τόσα πολλά «ζωντανά αγάλµατα», όπως στον περίφηµο πεζόδροµο της Βαρκελώνης, τη Ράµπλα, όπου µάλιστα προκαλούν και κυκλοφοριακά προβλήµατα για τους πεζούς. Ετσι το δηµοτικό συµβούλιο της ισπανικής µεγαλούπολης, την οποία επισκέπτονται 78 εκατοµµύρια τουρίστες κάθε χρόνο (δηλαδή 200.000 επισκέπτες την ηµέρα), αποφάσισε να καθορίσει 15 «σηµεία» στη Ράµπλα όπου θα µπορούν να στέκονται οι καλλιτέχνες σε δύο βάρδιες – µια πρωινή και µια απογευµατινή.

Ζωγράφοι, πωλητές χειροποίητων σουβενίρ και µουσικοί ζωντανεύουν καθηµερινά την Πιάτσα Ναβόνα στη Ρώµη. Πρόκειται για µία τεράστια πλατεία µε πρωταγωνιστές, εκτός από τα αγάλµατα που την κοσµούν, καλλιτέχνες του δρόµου που ζωγραφίζουν επί τόπου υπέροχους πίνακες. Αποτελεί άλλωστε, ένα από τα πιο αγαπηµένα µέρη των περιπλανώµενων καλλιτεχνών.

Ανάλογο κλίµα στο Λονδίνο και ειδικότερα στο Κόβεντ Γκάρντεν, µια στεγασµένη αγορά µε διάφορα µαγαζάκια και πάγκους. Ακροβάτες, ξυλοπόδαρους, ζογκλέρ, τραγουδιστές και ολιγοµελή µουσικά συγκροτήµατα θα συναντήσει κάποιος πηγαίνοντας εκεί. Στο Αµστερνταµ και συγκεκριµένα στη δηµοφιλέστερη πλατεία της πόλης Leidseplein, όποια ώρα κι αν πάει κάποιος θα συναντήσει καλλιτέχνες του δρόµου. Παρόµοιες εικόνες, µε δηµιουργίες καλλιτεχνών του δρόµου µπορούν να απολαύσουν οι επισκέπτες στην πλατεία της Οπερας στο Παρίσι καθώς και στη λεωφόρο Den Linden µπροστά από την Πύλη του Βραδεµβούργου στο Βερολίνο.