«Για να φτάσω στην Ελλάδα πλήρωσα 4.000 ευρώ και έκανα τρεις μήνες φυλακή στη Βουλγαρία», λέει στα «ΝΕΑ» ο 30χρονος σήμερα Σάρκο που ήρθε το 2002 στη χώρα μας από το Ιράκ.


«Δούλεψα τρία χρόνια στην Αιόλου σε κατάστημα με κουρτίνες. Μετά προσπάθησα να φύγω λαθραία στην Ιταλία και από εκεί στη Σουηδία, αλλά με συνέλαβαν και γύρισα πίσω με το ίδιο καράβι. Τώρα, έχει έρθει η μητέρα μου και ο αδελφός μου. Δουλεύω σε αυτό το εστιατόριο, νοικιάζουμε σπίτι στα Άνω Πατήσια, ζούμε καλύτερα και ελπίζουμε να μείνουμε για καιρό ακόμη στην Ελλάδα».

Με ή χωρίς άδεια εργασίας, οι μετανάστες ήδη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και μέρος τόσο της λύσης όσο και του προβλήματος της τρέχουσας οικονομικής κρίσης σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη.

«Στη Γαλλία έχουμε πλέον μόνο δύο επιλογές», λέει η κ. Νάντια Λαμαρκμπί, από τους εμπνευστές της κίνησης «1η Μαρτίου: 24 ώρες χωρίς μετανάστες» στην οποία μετέχουν και οι οργανώσεις των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας: «Τη δυνατότητα να ζήσουμε δημοκρατικά όλοι μαζί ή να συνεχίσουμε να ζούμε σε καθεστώς ανισοτήτων και διακρίσεων χωρίς κανέναν πολιτικό σχεδιασμό για το μέλλον. Λειτουργούμε και συμμετέχουμε ενεργά στη ζωή της Γαλλίας και στερούμαστε βασικά ατομικά δικαιώματα. Αρνούμαστε τους ρόλους του καταναλωτή και του εργάτη και διεκδικούμε τον τίτλο του ενεργού πολίτη. Για 24 ώρες την 1η Μαρτίου 2010, για πρώτη φορά στη Γαλλία, δεν θα μετέχουμε σε καμία συναλλαγή, δεν θα δουλέψουμε, δεν θα μετακινηθούμε με κανένα μέσο ώστε να κάνουμε πλέον αισθητή την απουσία μας! Παρόμοια κίνηση είχε γίνει το 2006 στις Ηνωμένες Πολιτείες ως αντίσταση σε σχέδιο νόμου κατά των μεταναστών κι είχε μαζική συμμετοχή και θετικό αποτέλεσμα», τονίζει. Στην Ιταλία

Στην Ιταλία το ίδιο κίνημα μετατρέπεται σε 24ωρη απεργία, η οποία λαμβάνει μεγαλύτερη σημασία ύστερα από τα επεισόδια με μετανάστες στην Καλαβρία και τον θάνατο ενός εξ αυτών. Και στη χώρα μας οι μετανάστες δεν πρόκειται ούτε να εργαστούν ούτε να μετάσχουν σε οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή. «Στην Ελλάδα αρχίσαμε μέσω του Facebook την ενημέρωση του κόσμου για την κίνηση της 1ης Μαρτίου και προγραμματίζουμε παράλληλες εκδηλώσεις θέλοντας να καταστήσουμε σαφές ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση να έρθουμε σε αντιπαράθεση με την κοινωνία αλλά να συμβαδίσουμε», λέει ο δημοσιογράφος κ. Νίκο Άγκο από την Αλβανία που εργάζεται στην Ελλάδα εδώ και 18 χρόνια. Ο Σπύρος και η Ελβίρα Ελμαζάι παντρεύτηκαν πριν από 20 χρόνια στην Αλβανία και έναν χρόνο αργότερα, το 1991, ο Σπύρος έφυγε για την Ελλάδα. «Δούλεψα δύο χρόνια σε οικοδομή και έστελνα χρήματα σπίτι. Το 1993 κατάφερε να έρθει η Ελβίρα κι ο γιος μας γεννήθηκε εδώ. Άφησα την οικοδομή και δούλευα για 15 χρόνια σε φούρνους. Έμαθα πολύ καλά τη δουλειά και το 2008 καταφέραμε να πάρουμε τον δικό μας φούρνο. Μη με ρωτήσετε πόσα πλήρωσα. Πάρα πολλά, αλλά τώρα δουλεύουμε όλοι μαζί και ζούμε καλά».

«Κοιμάται ελάχιστα»

Η Ελβίρα εργάζεται από τις 6.30 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Ο Σπύρος, όπως λέει εκείνη, «όλη νύχτα ζυμώνει και ξεφουρνίζει. Δεν φτιάχνει μόνο ψωμί. Θέλει να δοκιμάζει συνεχώς νέα πράγματα και γεύσεις με αποτέλεσμα να κοιμάται μία με δύο ώρες την ημέρα, αλλά και τότε μάλλον… καρβέλια ονειρεύεται!».

Όμως η γειτονιά ανταμείβει τους κόπους τους. «Δεν έχουμε παράπονο, παρά την κρίση το μαγαζί έχει καθημερινά κόσμο και δύο χρόνια τώρα μεγαλώνει συνεχώς η μόνιμη πελατεία μας», λέει η Ελβίρα. «Πριν από δεκαπέντε χρόνια λέγαμε πως θα γυρίζαμε στην Αλβανία, τώρα δεν το σκεφτόμαστε. Θέλουμε να μείνουμε εδώ με τα παιδιά μας, εξάλλου, έχουμε δεκάδες φίλους στην Αθήνα και Έλληνες και Αλβανούς».

ΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ

«Αρνούμαστε τους ρόλους του καταναλωτή και του εργάτη και διεκδικούμε τον τίτλο του ενεργού πολίτη»

«Πληρώνω φόρους 20 χρόνια και μου ζητούν άλλα 1.500 ευρώ για ταυτότητα»!


«ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ πρέπει να πληρώσω 1.500 ευρώ για ένα διαβατήριο;» ρωτάει αγανακτισμένη η Λόρνα Τακλιμπόν- Κωνσταντινίδη, που ήρθε στην Ελλάδα από τις Φιλιππίνες το 1989, είναι 20 χρόνια παντρεμένη με Έλληνα και έχουν μία κόρη 17 ετών. Διατηρεί κατάστημα τα τελευταία επτά χρόνια σε κεντρικό σημείο της Αθήνας και δουλεύει από τις 6.30 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ.

«Είχα πρόσκληση για να δουλέψω ως οικιακή βοηθός σε μία κυρία στην Κυψέλη και άφησα στις Φιλιππίνες τους γονείς και τα αδέλφια μου. Έμεινα μόνο πέντε μήνες στην Κυψέλη γιατί αφού γνώρισα τον Γιώργο αποφασίσαμε να παντρευτούμε και να κάνω την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Δουλεύω 20 χρόνια, πληρώνω ενοίκιο και φόρους, αλλά δεν μπορώ να έχω ελληνική ταυτότητα και διαβατήριο αν δεν τους πληρώσω άλλα 1.500 ευρώ. Αρνούμαι να το κάνω επειδή δεν καταλαβαίνω τον λόγο».

Υπάλληλος της Λόρνας είναι η 25χρονη Άντζελα από τη Μολδαβία, που ακόμη φοβάται να μιλήσει και να φωτογραφηθεί, παρ΄ ότι έχει άδεια εργασίας και είναι ασφαλισμένη στο ΙΚΑ. Και οι δύο γυναίκες, πάντως, συμφωνούν να κηρυχθεί η 1η Μαρτίου ημέρα χωρίς μετανάστες για να διαπιστώσουν καλύτερα οι περισσότεροι τη συμβολή τους στην οικονομική ζωή της χώρας μας.

«Είμαστε όλοι αλληλέγγυοι σε αυτή την κίνηση» υποστηρίζει η κ. Λορέτα Μακόλι, πρόεδρος των Αφρικανών γυναικών που ζουν στη χώρα μας.

«Έχουμε ήδη κάνει προκαταρκτικές συναντήσεις και σχέδια για τη συμμετοχή μας. Δεν θα απεργήσουμε, απλώς θα απέχουμε από κάθε συναλλαγή και δεν πρόκειται να αγοράσουμε ούτε ψωμί αυτήν την ημέρα, ούτε τσιγάρα».

Τελευταία Νέα