Αναζήτηση
Βράδυ Τρίτης – πάνω στον πανικό δηλαδή – συζητούσαμε με κάποιους φίλους δημοσιογράφους για το γάζωμα των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή. Κουβέντες βγαλμένες από τη δεκαετία του ΄80. Τότε που κυνηγούσαμε νεαροί ρεπόρτερ τις προκηρύξεις στα καλάθια των αχρήστων της Πατησίων.
«Μα τα ίδια δεν έκανε ο ΕΛΑ και η 17 Νοέμβρη;» είπε κάποιος. Το σκέφθηκα, αλλά μάλλον δεν συμφώνησα. Ο ΕΛΑ δρούσε δύο δεκαετίες και μόνο μια φορά την «πλήρωσε» ένας άνθρωπος. Και η 17Ν «κατέρρευσε» όταν ένα μεσημέρι του ΄92 σκοτώθηκε ο Θάνος Αξαρλιάν ο οποίος τυχαία βρέθηκε «δίπλα» στη ρουκέτα που είχε στόχο το θωρακισμένο αυτοκίνητο του υπουργού Γιάννη Παλαιοκρασσά. «Ζήτησα συγγνώμη από τη μάνα του Αξαρλιάν, αν και τι μπορείς να πεις σε μια μάνα που έχασε τον γιο της;
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη ενέργεια, δεν υπάρχει προσπάθεια να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας. Ήταν λάθος σχεδιασμός και επιλογή της ενέργειας» ανέφερε στη δίκη του ο Κουφοντίνας.
Η τρομοκρατία λοιπόν δεν είναι μία.
Άλλο το 45άρι, άλλα τα εκρηκτικά στην αγορά της Βαγδάτης και άλλο ένα Καλάσνικοφ που αδειάζει σε μια παρέα δόκιμων αστυνομικών. Το βράδυ της Τρίτης στην Αγία Παρασκευή οι τύποι έριξαν 100 σφαίρες.
Ούτε ήξεραν για ποιους αστυνομικούς πρόκειται, ούτε ήξεραν αν θα πετύχουν πολίτες. «Κάτι πρέπει να κάνουμε», έγραψε νωρίς νωρίς- πριν ακόμη ξημερώσει- ο Άρης Δαβαράκης στο Ίντερνετ. Και ένας άλλος θύμισε τις διαδηλώσεις στην Ισπανία. Το 2000, τότε που σκοτώθηκε από την ΕΤΑ ο Βάσκος πολιτικός Φερνάντο Μπουέσα Μπλάνκο. Αλλά και το ΄96, τότε που εκατομμύρια Ισπανοί- μαζί με τους ηγέτες όλων των πολιτικών κομμάτων- πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη στην ιστορία της Ευρώπης πορεία ενάντια στην τρομοκρατία. Πορεία σιωπηρή, με τους διαδηλωτές να έχουν βάψει τα χέρια τους με άσπρη μπογιά. «Εσύ τι λες λοιπόν;». Με αυτό το ερώτημα απευθύνθηκα το πρωί της Πέμπτης σε έξι γνωστούς πολίτες των Αθηνών. Οι απαντήσεις του Άρη Δαβαράκη, του Κωνσταντίνου Τζούμα και της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ ήρθαν σχεδόν αβίαστα. Μου την υπαγόρευσε ο Τζούμας, μου την έστειλαν γραπτώς ο Δαβαράκης και η Αλ Σάλεχ. Οι άλλοι τρεις μού είπαν ότι δεν είναι έτοιμοι να απαντήσουν. Θέλουν να περιμένουν τις έρευνες, την προκήρυξη, τα σχόλια των εφημερίδων, τις ανακοινώσεις των κομμάτων. «Δεν είναι εποχή για να βγαίνεις μπροστά» μού τόνισε μάλιστα ο ένας.
«Στόχος τους είναι η ελευθερία της σκέψης και του λόγου»
blogspot. com με στόχο την ενημέρωση της ηλεκτρονικής κοινωνίας σε θέματα μετανάστευσης και ασύλου.
«Σχεδόν πριν από έναν χρόνο ανήκα σε αυτούς που υποστήριζαν ότι οι κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη ήταν μια υγιής αντίδραση της κοινωνίας, και εξακολουθώ. Ένα παιδί δολοφονήθηκε από όργανο του κράτους και φυσικά και έπρεπε να ξεχυθούμε όλοι στους δρόμους, ακόμα κι αν το υλικό τίμημα ήταν βαρύ.
Λίγες ημέρες αργότερα θυμάμαι να γράφω πως θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί διότι αυτή η αυθόρμητη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κινητοποίηση ενδέχεται να καπηλευτεί από άλλες δυνάμεις με άλλους στόχους, διόλου αυθόρμητους. Λίγες ημέρες αργότερα, το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στο υπουργείο Πολιτισμού επιβεβαίωσε τους φόβους μου, δυστυχώς.
Πολλές φορές έκτοτε έχω αναλογιστεί εάν η επανεμφάνιση της τρομοκρατίας οφείλεται στις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη. Έχω καταλήξει στο ότι πράγματι υπό μία έννοια οφείλεται. Όχι, δεν εξελίχθησαν σε τρομοκράτες τα παιδιά με τα νεράντζια, αλλά η τηλεοπτική στηλίτευση της αντίδρασης των παιδιών και άρα ο παροπλισμός του θυμωμένου μεν αλλά υγιούς μέρους της κοινωνίας οδήγησε, εκ παραδρομής ή σκοπίμως, στην εμφάνιση αυτής της “τρομοκρατίας”- και χρησιμοποιώ τον όρο σε εισαγωγικά όχι μόνο διότι διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το εάν το τυφλό χτύπημα εναντίον μαθητευόμενων αστυνομικών στο όνομα της αιώνιας επανάστασης εμπίπτει στον όρο “τρομοκρατία” με την πολιτική έννοια του όρου, αλλά και διότι στερούνται οιασδήποτε λογικής ακόμα και της λογικής του παραλόγου.
Σήμερα, εμείς οι ίδιοι, οι ενεργοί πολίτες- δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, αριστεριστές, αναρχικοί, περιθωριοποιημένοι, άνεργοι, γονείς, φοιτητές, μετανάστες, νοικοκυραίοι και αγανακτισμένοι πολίτες- θα πρέπει, ο καθένας με τον τρόπο του και τις ιδιαιτερότητές του, να προστατεύσουμε τις στοχοποιημένες ομάδες διότι εάν σήμερα ο στόχος είναι οι αστυνόμοι, αύριο θα είναι οι τροχονόμοι και μεθαύριο οι ταχυδρόμοι, κι έπειτα; Σε τελική ανάλυση ο πραγματικός στόχος αυτών των “τρομοκρατικών” ομάδων δεν είναι άλλος από την περιστολή της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου. Και αυτό δεν θα πρέπει να το επιτρέψουμε.
Σήμερα ο στόχος είναι οι αστυνόμοι, αύριο θα είναι οι τροχονόμοι και μεθαύριο οι ταχυδρόμοι, κι έπειτα;
«Ήταν επίθεση ωμή, όχι από κάποιον αμφισβητία»
Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος πέρασε όλα αυτά τα χρόνια σε αυτές τις δύο πόλεις. Όχι ότι δεν υπήρχε και τότε βία ή δεν ήταν επικίνδυνη η νύχτα, αλλά δεν τη βίωνες έτσι τη ζωή. Δεν υπήρχαν ας πούμε οχυρωμένες βίλες στα βόρεια προάστια. Η βία είναι κάτι που δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν κατάλαβα δηλαδή τι, με ποιον τρόπο, διεκδικείς μέσα από αυτή; Γιατί η βία θα φέρει πάλι βία και πάει λέγοντας.
Έχει μια ωμότητα η επίθεση. Δεν παραπέμπει σε νεαρό ο οποίος είναι αναρχικός ή αντιεξουσιαστής ή αμφισβητίας του συστήματος, έχει μια σκληρότητα… Και δεν υπάρχει και κανένα σημείωμα, καμιά προκήρυξη η οποία να λέει ότι δεν γουστάρουμε την κοινωνία ή τον τρόπο που κυβερνάτε, οπότε τι να υποθέσουμε; Τα πάντα παίζουν. Μέχρι το ότι η υπερβολική ζέση με την οποία ανέλαβε ο κύριος Χρυσοχοΐδης να καθαρίσει κάποιες περιοχές θίγει κάποιους που έχουν συμφέροντα, είτε από την πορνεία είτε από την ντρόγκα είτε οτιδήποτε άλλο.
Υπάρχει μια επιθετικότητα εκ μέρους κάποιων κοινωνικών ομάδων απέναντι στους μπάτσους. Και εγώ όπως όλοι οι άνθρωποι έχω υποπέσει σε μικρές παρανομίες, με έχουν πάει στο Τμήμα για εξακρίβωση αλλά δεν την έχω ζήσει αυτή την κόλαση που λένε. Άλλες αστυνομίες όταν τις βλέπεις να έρχονται σου κόβεται η ανάσα, είτε πάνω σε άλογα είτε χειρίζονται το όλο θέμα, χωρίς πολλά πολλά. Εδώ είναι ικανοί να σε ρωτήσουν αν το επίθετό σου σημαίνει ότι είσαι ξάδελφος του τάδε και από ποιο χωριό είσαι. Μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό το μίσος που βλέπω, μπορεί όντως κάποιοι να έχουν ταλαιπωρηθεί, αλλά δεν είναι αυτή η περίπτωσή μου. Ούτε μου έρχεται να αλλάξω πεζοδρόμιο όταν βλέπω ένστολους να πηγαινοέρχονται σε διάφορες γωνιές. Μου αρέσει μάλιστα που τώρα τελευταία κάνουν αισθητή την παρουσία τους, γιατί παλιά δεν υπήρχαν καν στους δρόμους. Τώρα υπάρχει και αυτό το είδος ανθρώπου, κάτι είναι και αυτό, μπορεί σε κάποιους να ανάβει κόκκινο, να συφιλιάζουν, δεν ξέρω. Αλλά ένα παιδί που μεγάλωσε με το “κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο” δεν τα πολυκαταλαβαίνει αυτά τα πράγματα. Ειδικά μάλιστα όταν έχει αγγίξει την ηλικία των 60 χρόνων και πορεύεται με φαρμακευτική αγωγή. Δεν θέλω πάντως να παρακολουθώ τις ζωές και τις συμπεριφορές ανθρώπων που δεν γουστάρω και που δεν θα ανήκα στο στρατόπεδό τους. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου, τελικά, ούτε τι κάνουν οι ντετέκτιβ, ούτε αυτοί που τους πυροβολούν, δεν είναι το ήθος μου.
«Να καταλάβουν οι ψυχασθενείς ότι η κοινωνία είναι ενωμένη»
Πώς έχουμε καταντήσει τόσο απονευρωμένοι και αφασικοί, μου λέτε; Τι πίνουμε; Δεν θα ΄πρεπε να έχει ήδη αναγγελθεί, από τούς επίσημους φορείς, το κράτος δηλαδή το ίδιο, μια τεράστια πανελλήνια συγκέντρωση διαμαρτυρίας που να λέει ΟΧΙ στην τρομοκρατία, για αύριο, Κυριακή; Θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία να καταλάβουν αυτοί οι ψυχασθενείς ότι, στα δύσκολα, όλη η ελληνική κοινωνία είναι ενωμένη, άσχετα με ποιο κόμμα ψηφίζει ο καθένας μας, αν ζει στη φτώχεια ή τον πλούτο, αν είναι “διαπλεκόμενος” ή “περιθωριακός”, αν είναι νέος ή γέρος, ιθαγενής ή μετανάστης.
“Ονειρεύεσαι” θα μου πείτε οι περισσότεροι. Όχι. Είμαι πολύ θυμωμένος και αναζητώ λύσεις. Ποιοι είναι αυτοί οι “αντιεξουσιαστές” που γαζώνουν με εκατό σφαίρες ζωντανούς ανθρώπους που κάνουν τη βάρδια τους, το μεροκάματό τους, για να πληρώσουν το νοίκι και τις πάνες του μωρού, τα φάρμακα της μάνας, τη δόση για το δάνειο; Και γιατί η ελληνική κοινωνία, σύσσωμη, δεν απαιτεί την απομόνωση και τον αφοπλισμό τους; Αύριο κανονικά θα έπρεπε να κατεβούμε στους δρόμους δύο-τρία εκατομμύρια άνθρωποι με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και όλους τους αρχηγούς όλων των κομμάτων, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, για να δώσουμε τα χέρια βηματίζοντας ειρηνικά στο κέντρο της Αθήνας, από το Πανεπιστήμιο ώς τον Άρειο Πάγο π.χ. Όχι για να τους “τρομάξουμε”, γιατί αυτοί δεν χαμπαριάζουν, μόνο ο ισόβιος εγκλεισμός θα μας γλιτώσει από την εγκληματική τους ψύχωση. Για να εγκαινιάσουμε εμείς μεταξύ μας μια υπερκομματική συναίνεση όπου “ιδεολογίες” και οι κουλτουροπροκηρύξεις δεν θα “περνάνε” όταν χύνεται αίμα αθώων ανθρώπων.
Μόνο έτσι, ενωμένοι, θα βοηθούσαμε και την Πολιτεία να κινηθεί δραστικά και χωρίς κανέναν δισταγμό προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αλλά, δυστυχώς, έχουν φροντίσει οι “συμπαθούντες” τους δολοφόνους του Μομφερράτου, του Αθανασιάδη, του Μπακογιάννη και του Περατικού (αναφέρω τους πιο κοντινούς μου) να τρομοκρατήσουν στ΄ αλήθεια τον ελληνικό λαό, τόσο ώστε να μην μπορεί να δει πια καθαρά με τι επικίνδυνο και άρρωστο παρακράτος έχει να κάνει. Ας όψονται κάποιοι συνάδελφοι που αυτούς τους ψυχοπαθείς δολοφόνους τους λένε, ακόμα, “αντιεξουσιαστές”.
