«Μέχρι τώρα, εξιστόρησαν τη ζωή σου ως δημοσιογράφου πλείστοι όσοι συνάδελφοί

σου, πολιτικοί, φιλόλογοι και άλλοι. Είναι όμως κάτι που ολότελα ξεχάσθηκε:

Πρόκειται για τη ζωή σου στο ζηλευτό πνευματικό φυτώριο, το Κολλέγιο Αθηνών,

από όπου πήρες τα πρώτα νάματα, τα οποία ενίσχυσαν την κατοπινή προσωπική σου

πνευματική υπερεπάρκεια. Θυμάμαι πως σ’ έβλεπα στο διπλανό θρανίο και

ειλικρινά ζήλευα την καθαρότητα της σκέψης σου και την αμέριστη προσέγγισή σου

σε θέματα κοινωνικά και άλλα, που εμείς, οι συνομήλικοί σου, αγνοούσαμε ή

τουλάχιστον δεν θέλαμε να τα προσεγγίσουμε. Θυμάμαι ακόμη πως ήσουν ο

μοναδικός, ο «μεγιστάνας» της τάξης μας, ο αδιαφιλονίκητος μπροστάρης του

πνεύματος.

Τώρα που έφυγες, το ίδρυμα – μαζί με τόσους άλλους – νιώθει ορφανό και ίσως θα

‘πρεπε να προστεθεί στο κολλεγιακό έμβλημα «Άνδρας τρέφον» και το συμπλήρωμα

«νοήμονες τρέφον».

Γεια φίλε Λέοντα